آیا ماشین اعدام ایران را خاموشی هست؟

اینک بار دیگر دولت ایران دست به اعدام جوانانی میزند که افغان است و در زندان های ایران به اتهام جرم های مختلفی برای روز اعدام لحظه شماری میکنند.

وقتی چند ماه قبل افشا شد که سه هزار جوان افغان را دولت ایران در زندان ها نگهداشته و میخواهد یکی یکی را به پای دار ببرد، سرو صدای بسیاری در افغانستان و رسانه های افغانستان مطرح گردید و همه یکدل و  یکزبان گفتند که رژیم حاکم بر ایران با ستمگری و بی آنکه این جوانان حق دفاع از خود را داشته باشند و بتوانند وکیل دعوا بگیرند ، چنین حکم هایی را صادر نموده و اینک بر تائید همان احکام  این همه جوان افغان را به پای دار میبرد.

این سر و صدا به اندازۀ پرحجم بود که حتی رسانه های وابسته به ایران در افغانستان نیز به نحوی آنرا خوب نگفتند و یا مجبور به سکوت شده و چون بیطرف ها عمل کردند که عمق رسوایی و بد نیتی دولت ایران در مورد افغانها را به نمایش گذاشت، رسوایی که حتی نوکران نیز از دفاع قیم خود خجالت کشیده، در وضعیت منفعلی قرار گرفتند.

با این همه اعتراضاتی که  دران زمان از درو دیوار جامعۀ افغانستان بر دولت ایران باریدن گرفت، مطمئناً دولتی مثل ایران که برای کسی در آنکشور اجازۀ کوچکترین انتقادی نمیدهد و هیچ رسانۀ از بینی بلند تر حرفی زده نمیتواند، بیان  این همه  انتقاد و اعتراض  که تا مظاهره و رهپیمایی کشانده شد،  نمیتوانست مقامات ایرانی را سخت عصبانی نسازد و اینک از تهران خبر می رسد که ایرانی ها بار دیگر آغاز به اعدام افغانها  کرده اند.

فردی به نام عطاء الله که چند لحظه بعد به پای دار میرفت و با برادرش زمینۀ تماس تلیفونی را پیدا کرده بود، به برادرش میگفت  که چند لحظه بعد با 17 تن افغان دیگر به قتلگاه برده میشود.

این جوان همان چند لحظه بعد با حلقۀ دار زندگی را  پدرود گفت و وقتی اعضای خانواده اش با چشم اشکبار ،  برای تحویل گیری جسد به مقامات ایرانی مراجعه کردند، برایشان گفته شد که چون در مرتبۀ گذشته افغانها با گرفتن اجساد عزیزان شان اعتراض کردند، به این خاطر جمهوری اسلامی ایران تصمیم گرفته که  اجساد را برایتان تحویل ندهد و به این صورت این بار افغانها را حتی از دیدن اجساد دلبندان شان نیز محروم کند.

این دیگر اوج «حسن همجواری و عالی  ترین سطح روابط» میان افغانها و ایرانی هاست که همیشه از سوی ایرانی ها در  برخورد با دولت آقای کرزی بیان میشود.

اما اینکه با افغانها و جگرگوشه های شان  با این همه «حسن همجواری» چگونه  برخورد می کنند، فقط با اشک های پدر ریش سفیدی که در تلویزیون ها میگریست، میتوان محک زد.

قبلاً که دولت ایران 45 جوان افغان را به دار کشید و اجساد شان را با تحکم عجیبی در مرز، به افغانها تحویل داد ، در بدل تحویلی هر جسد، پولی میان یک تا یک و نیم ملیون تومان ازین خانواده ها اخذ کرد و به معنی دیگر این اجساد را بر خانواده های شان فروخت.

دولت ایران دران بار هم اعدام میکرد و هم برای ریختن نمک بر زخم خونین افغانها اجساد را با پول گزافی میفروخت. اما این بار به خاطریکه دولت ایران  درجۀ زورگویی  خود و تحقیر افغانها را هرچه بلند تر و واقعی تر به نمایش بگذارد و به افغانها بگوید که چون مورچه های بی ارزشی هستید،  با نوک بینی به خانواده های اعدام شده ها میگوید که بروید «شهر داری» آنان را دفن کرده، خاطر جمع باشید و حتی از نشان دادن قبر آنان نیز ابا میورزد.

اینکه یک خانواده حتی از دیدن جسد عضو جوان خانواده خود محروم گردد، معلوم است که دردش چقدر جانکاه است.

ایرانی ها این درد را خوب حس میکنند و اما چون هرچه درد و فغان افغانها بالاتر گردد به همان اندازه لذت میبرند، پس دلیلی وجود ندارد که ایرانی ها چنین کاری نکنند. اما دیده می شود که این بار اعدام هیجده افغان که حتی از دادن اجساد شان هم خود داری شده با چه سکوتی از سوی رسانه ها برگذار میشود.

این برای همه سوال است که آیا ایرانی با توجه به تجربۀ که از بار اول اعدام ها به دست آورد و چنان واکنش ها و سرو صدا های را تجربه کرد  ومدتی اعدام ها  را به تعویق انداخت و ماشین آنرا خاموش کرد، آیا در میان عمال رسانه ای خود در افغانستان کار نکرد و عده ای بیشتری را به هر شیوۀ شامل این سکوت نساخت که حال همه خاموش اند و حتی ازینکه اجساد کشته شده ها به فامیل های شان تحویل  داده نمیشود، اعتراضی نمیکنند؟

و آیا این دلیل فعالیت ها ی خاصی از سوی دولت ایران در میان رسانه ها در دوران خاموش شدن ماشین اعدام دولت ایران نیست؟

ایران علاوه به اینکه نسبت به افغانها از گذشته ها برخورد های تحقیر آمیزی داشته و در ده سال اخیر با جابجایی نیرو های امریکایی در افغانستان عصبانی تر شده و با انتقام جویی زننده تری برخورد میکند، اما باید بداند که نیرو های غربی تا ابد در افغانستان باقی نخواهند ماند و بسیاری از معادلات قدرت درین منطقه تغییر خواهد خورد، اما آنچه تغییر نا پذیر است، جغرافیای این منطقه است که همچنان پا برجا خواهد ماند که اگر هزار خلیفه بمیرد با زهم دجله جریان خواهد داشت، لذا دولت ایران ومردم ایران به این بیاندیشند که دشمنی با افغانها به خاطر حضور نیرو ها ی امریکایی و اروپایی در خاک افغانستان، روابط آیندۀ دو ملت ایران و افغانستان را که ار لحاظ فرهنگی مشترکات زیادی دارند، نباید به این آسانی خراب ساخت که دران زمان به نفع هیچ یکی ازین دو ملت نخواهد بود و این  در قدم اول به ملت ایران رابطه میگیرد که باید آنرا با دقت مد نظر بگیرد.