چهارمین نشست یکروزۀ سه جانبه میان روسای جمهور افغانستان، ایران و تاجکستان در تهران پایان یافت و قطعنامۀ نهایی آن نیز صادر گردید. این سه کشور که فارسی زبانان جهان را در خود دارد، زیر این نام گرد آمده و هر کدام ازین نشست منافعی را دنبال میکند.
اما چون ایران در میان این سه کشور از قدرت و ثروت بالایی برخوردار است، لذا به دنبال سود کلانتر بوده و در صورتی که تصمیم های این نشست ها جنبۀ عملی پیدا کنند، مطمئناً به نفع ایران خواهد بود.
درین نشست که مسایلی چون قاچاق مواد مخدر، امتداد خط آهن از شمال افغانستان به ایران، ترانزیت مشترک، توسعۀ تجارت و انرژی ، مبارزه با افراطی گری، انتقال برق تاجکستان از طریق افغانستان به ایران و ایجاد یک تلویزیون مشترک فارسی زبان میان سه کشور مورد بحث قرار گرفت ودرین موارد عقد نامه های میان سه رئیس جمهور به امضا رسید.
حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان، بیشترروی توسعۀ ترانزیت و تجارت و مبادلات کالایی میان سه کشور تا کید داشت، امام علی رحمان تاکیدش را روی مبارزه با تروریزم، ایجاد ثبات در منطقه و مبارزه علیه مواد مخدر متمرکز نموده بود و خواستار عملی شدن فیصله های اجلاس قبلی این نشست گردید.
اما محمود احمدی نژاد بیشتر روی هماهنگی فرهنگی و ثبات متحدانۀ سه کشور بحث نمود و اعلان کرد که با خروج نیرو های غربی از افغانستان، نیرو های سه کشور میتوانند به طور مشترک جانشین ناتو گردند و چون دولت ضعیف تاجکستان همین اکنون با هزار مشکل قادر به ادامۀ حاکمیت خود میباشد، پس این جانشینی بیش از ادعای خود ایران چیز دیگری بوده نمیتواند، چیزیکه در شرایط کنونی برای ایران بی نهایت ایده آل است.
اما همه می دانند که برحضور و یا خروج ناتو از افغانستان دولت کنونی که زیر حمایت نظامی و پولی مستقیم اعضای این پیمان قرار دارد، صلاحیت کوچکترین تصمیمی ندارد، لذاعملی شدن این پیشنهاد بیشتر به یک خیال شباهت دارد تا واقعیت.
مگر برای ایران که پیوسته از حضور نیرو های ناتو مخصوصاً نیرو های امریکایی در افغانستان تشویش داشته و حال که بر سر پروژۀ سلاح هستوی ایران این روابط به شدت خراب شده و روز تا روز بد تر می شود و ایران خود را در معرض یک حملۀ تباهکن از سوی امریکا و متحدان او مخصوصاً اسرائیل میبیند، لذا اگر برای جنگ تبلیغاتی هم باشد، چنین پیشنهادی را مطرح میسازد و هم با چنین پیشنهادی میخواهد بگوید که ایران از آنچه فکر مشیود قوی تر و نیرومند تر است تا جائیکه قادر به انجام ماموریتی است که پیمان ناتو آنرا به سر رسانده نتوانسته و در آستانۀ شکست قرار دارد.
قبل از آنکه کرزی به تهران برود، گفته بود که طرح جامعی در مورد وضعیت مهاجران افغان د رایران دارد که آنرا درین نشست ارائه خواهد کرد، اما در قطعنامۀ این نشست حتی اشارۀ به این طرح نشده و ازینکه صحبتی درین مورد شده باشد هم چیزی در بیانیه ها نیامده وفقط احمدی نژاد به آن اشارۀ داشته است.
با این قید که تصویب این جلسات کمتر جنبۀ عملی پیدا میکند، اما از آنچه درین قطعنامه آمده فقط ایران برد اصلی را دارد و افغانستان به عنوان بستری باید به پای منافع ایران بچرخد.
ایران از طریق افغانستان با خط آهن تاجکستان وصل میشود، ایران از طریق افغانستان از تاجکستان برق میخرد و میبرد، ایران با ایجاد تلویزیون مشترک نقش محوری را بازی خواهد کرد، ایران اعتراضاتش را بر نیرو های خارجی در افغانستان عنوان میکند و مدعی جانشینی این نیرو ها میگردد، اما اینکه افغانستان که دومین کشور قدرتمند این نشست است، چه چیزهایی ازین نشست خواسته باشد، در قطعنامه چیزی به چشم نمیخورد.
مهمترین چیزی که اکنون افغانها به آن دست به گریبان اند ، مسئلۀ سه ملیون مهاجر افغان در ایران میباشد که پیوسته مورد تحقیر، توهین و کشتار قرار میگیرند، شش هزار تن آنان در زندان های مخوف دولت ایران به سر میبرند و سه هزار تن آنان انتظار حلق آویز شدن از سوی این رژیم را دارند.
مطمئناً که این مهاجران فکر میکردند که کرزی به عنوان رئیس جمهور کشور شان حتماً به رئیس جمهور ایران چیزی خواهد گفت تا از آلام آنان در ایران کاسته شود ، اما وقتی کرزی این سه ملیون افغان را فراموش میکند، مطمئناً آب سردی بر انتظارات شان پاشیده شده وبا تمام این نشست ها و این دید و وادید ها چیزی از درد های شان کاسته نخواهد شد.
اینکه افغانستان به عنوان یک کشور فارسی زبان درین جلسه شرکت میکند، مطمئناً به دامن زدن بیشتر اختلافات میان زبانها و اقوام افغانستان کمک می کند، چون در افغانستان دو زبان رسمی پشتو و دری در کنار زبان های دیگر وجود دارند، لذا محدود کردن افغانستان به یکی از دو زبان رسمی و یا زبانهای دیگر بر بار مشلات می افزاید. چون خود آقای کرزی هم در بیانات فارسی اش از نظر انشایی و دستوری مشکلات بسیاری دارد.
لذا چنین نمایندگی با این محدودیت زبانی نا معقول بوده، افغانستان با ایران مشکلات بسیاری دارد . این کشور بدترین رفتار و کرداری با افغانها دارد، آب هلمند را به زور میبرد و میمکد و به مخالفان دولت افغانستان کمک های پولی و نظامی میکند و آنانرا برای بربادی افغانستان آموزش و پرورش میدهد.
پس چنین رژیمی با چنین اهداف و خیالاتی چگونه میتواند به خیرو فلاح مردم افغانستان درین نشست ها نظر بدهد و نخواهد که ازین بیشتر افغانستان در بد بختی و سیه روزی غوطه ورگردد. به این خاطر چنین نشست هایی آب به آسیاب افغانستان نه که به آسیاب ایران میریزد.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
