شماری از کارگران که از بام تا شام کنار جاده‌ها و در چهاررهی‌های شهر به امید یافتن کار ایستاده می‌شوند، نگرانی شان را از نبود کار ابراز نموده و از حکومت می‌خواهند که زمینۀ کار را برای آنان فراهم کند.
این کارگران می‌گویند که بیکاری تاثیرات منفی بر زندگی آنان گذاشته است.
نادرشاه، یکی از کارگران که از بام تا شام در کنار جاده منتظر کار نشسته است، در صحبت با کلید می‌گوید که هیچ کاری برایش میسر نمی‌شود و بیشتر اوقات شب‌ها با دست خالی به خانه بر می‌گردد.
“اگر کار باشد و روزانه چهار و یا پنج موتر بار کنیم، از دو ونیم تا سه صد افغانی می‌توانیم کار کنیم، اما کار نیست. در ضمن کارت‌های کمک هم از سال گذشته تا حال[برای ما] نداده‌اند. همان کمک‌ها که می‌آمدند هم خوب بود.”
میراحمدی، یکی دیگر از کارگران که در هفته یک و یا دو روز زمینۀ کار برایش میسر می‌گردد، اما می‌گوید که مزد بسیار اندک است و هیچ نیاز اورا برآورده نمی‌سازد.
” مدت 14 روز می‌شود که از400 افغانی بیشتر کار نکردم، این چه پولی است؟ کمک هم اگر می‌آید به پولدارها توزیع می‌شود، نه به فقیرها. از عید قربان سال گذشته که برای من کمک داده‌اند تا حال کمک دیگری نگرفته‌ایم. از کاری که می‌کنیم تنها نان خشک را هم جور کرده نمی‌توانیم.”
در همین حال مسئولان در ریاست کار و امور اجتماعی هرات می‌گویند که تنها در سه ماه نخست رویکار آمدن امارت اسلامی، میزان بیکاری افزایش یافته بود، اما برای اشتغال زایی شرکت‌های شهرک صنعتی مجددا فعال شد.
حافظ ابو منصور، رییس این اداره در صحبت با کلید می‌گوید که امارت اسلامی در تلاش استخراج معادن در این ولایت است که با آغاز این کار زمینۀ کار برای افراد زیادی فراهم خواهد شد.
“درسال گذشته ما برای افرادی که در ادارات دولتی و خصوصی کار می‌کنند، به تعداد 5400 جواز کار توزیع کردیم. حدود 60 تا 65 جواز برای اتباع خارجی توزیع شده و این نشانگر آن است که کار وجود دارد، اگرنه خارجی‌های برای کار اینجا نمی‌آمدند.”
از سویی هم آگاهان اقتصادی درهرات می‌گویند که عدم موجودیت اتحادیه کارگران و نبود قوانین در حمایت از حقوق کارگر سبب شده تا فضای شغلی مناسب برای کارگران وجود نداشته باشد.
مجتی ابراهیمی، یکی از آگاهان اقتصادی در صحبت با کلید می‌گوید که در جریان 2 سال اخیر به دلیل توقف پروژه‌های زیربنایی، اکثر کارگران بیکار شده اند.
“نبود اتحادیه کارگران باعث شده تا ساعت کاری کارگران زیاد شود. ما کارگرانی را داریم که از ساعت 6 صبح تا 6 شام کار می‌کنند و از 4 تا 5 هزارافغانی در ماه معاش می‌گیرند.”
بربنیاده آمارها، یک بخش بزگی از نفوس افغانستان را طبقه کارگر تشکیل می‌دهد که همواره نبود زمینه‌های کاری در کشور باعث شده تا کارگران به کشورهای دیگر، به خاطر پیدا کردن لقمه نانی برای فامیل‌های شان مهاجرت کنند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
