هند از جمله کشور های است که تصمیم دارد به شیوه بسیار موثر از انتشارات کاربن و اثرات آن جلوگیری نماید.
در نشست پاریس که در ماه دسمبر گذشته در مورد محیط زیست عقد گردیده بود، هند قول داد بصورت داوطلبانه 12 فیصد انتشارات کاربن خود را کاهش دهد که البته جنگل داری یکی از راه های نایل شدن به این تعهد می باشد.
زنان روستایی قریه “راجف نگر” در 19 مایلی ایالت بهادرا، بصورت دسته جمعی مشغول خواندن آهنگ های هستند كه فکر می کنند متضمن خوشبختی ایشان می باشد. هنگامیکه زنان به آهنگ خوانی می پردازند، مرد ها نیز بیکار ننشسته به نواختن “درم” های که از چوب درخت “کافور” ساخته شده است، رو می آورند. کافور درختی است که سالانه حاصلات زیاد می دهد.
یک شب قبل از جمع آوری حاصلات درخت مذکور (که البته امسال سومین دوره آن در 9 سال گذشته است)، مردم خوش معلوم می شود. خانم “کیسر کنتاما” 60 ساله نیز که یکی از شرکت کننده های مراسم آهنگ خوانی به مناسبت جمع آوری حاصلات درخت و جنگلداری است، می گوید: “ما از درک جمع آوری حاصلات درخت کافور مبلغ 70 هزار دالر امریکایی بدست آوردیم. از فواید فصل نخست یک خانه خریدیم و مفاد حاصلات فصل دوم را برای تداوی پسر مان تخصیص داده ضمنا 4 طفل مان را نیز به مکتب فرستادیم. فرزند مان تحصیلات خویش را به پایان رسانیده دو تن شان پیشه ی معلمی و دوی دیگر عضو نیرو های مسلح می باشند.”
آقای “کیساری بجاروو” 64 ساله شوهر “کنتاما” نیز در مورد این درخت ها می گوید: “من در دو هکتار زمین خود به تعداد 4 هزار درخت دارم. علاوه بر این، 2400 درخت کافور، طبی و سایر اشجار بومی از قبیل درخت های “ام …وغیرهء دیگر نیز در زمینم است.”
فارمداری آقای کیساری طوری است که در زیر درخت های کافور، ترکاری باب نیز کشت می کند. وی که این شیوه کار را خیلی پول ساز یافته است، می افزاید: “قبلا در یک اتاق کوچک در نزدیکی خانه جدید خویش زندگی می نموديم. با وجود داشتن زمین شخصی، من و خانمم در زمین های مردم کار و مزدوری می کردیم. اما بعد از بکارگیری شیوه جدید مزرعه و جنگلداری ابتکاری، به پول زیاد رسیده و خودم صاحب یک جنگل می باشم.”
درخت ها حتی به تناسب پول سازی، کار های مهم تر دیگری نیز دارند. طرح یا (برنامه باغ و فارمداری جدید) که کیساری نیز بخشی از آن است،ُ در سال جاری موفق به آزاد کردن 4896 هزار تن (کاربن دای اوکساید) گردیده است که در نهایت در تعامل با کاربن دای اوکساید اتومسفیر، به آکسیجن تبدیل می گردد و این موفقیت بزرگی در جهت کاهش انتشارات مواد کیمیاوی در محیط زیست شده و هند را در رسیدن به تعهدش کمک می کند.
آقای بجاروو و سایر دهقانان محل، تحت پروگرام فوق که طرح آن برای نخستین بار از جانب کمپنی ITC روی دست گرفته شد، دست به غرس و پرورش درخت های کافور زدند که نسبت به درخت های دیگر به مراتب نموی سریع داشته خیلی حاصل خیز نيز ثابت گردیده است.
سنجی کا سینگ، کارمند کمپنی ITC وضاحت می دهد: “ما بهترین “پیوندی” های را که به مراتب حاصل خیز تر و قیمت های بلند تری هم دارند، بدسترس دهقانان می گزاریم. در پهلوی آن، برای شان شیوه های کار موثر را غرض افزایش حاصلات برای شان آموزش می دهیم.”
طرح فوق که (برنامهء ویژهء مزرعه داری) نام دارد، با معیار های FSC یا قوانین جهانی زراعت و جنگلداری نیز همخوانی نزدیک دارد.
آقای “تی. منوهرن” نماینده ء FSC چگونگی پیشقدم شدن هند را در قسمت تطبیق (برنامهء ویژهء مزرعه داری) چنین تشریح کرد: ” جنگلداري در هند مسوولانه روی کار آمده است و ادامه پیدا می کند.زیرا این کشور در بخش های مختلفی مانندجنگلداری و زراعت پیش قدم شده است. اکنون مطمئین هستم با حمایت دهقانانی که در خارج از محدوده ی جنگلات نیز درخت می کارند و یا در زیر درخت های باغ ترکاری می کارند، می توانیم به اهداف مان که عبارت از ترویج جنگل داری موثر است برسیم.”
آقای منوهرن که فکر می کند، هزاران دهقان شرکت کننده می توانند در چارچوب کوپراتیف های جداگانه در همسویی با یکدیگر تغیر آفرین باشند، می افزاید: “حتی دهقانانی که دارای یک یا دو هکتار زمین اند و دست به ایجاد یک گروپ مجزا زده اند، اکنون با استفاده از معیار های FSC ، به شیوه همآهنگ در زراعت جهانی مفید واقع می شوند.”
برمیگردیم به جنگل که در آنجا گروپ کوچکی به اسم “شنغا”، متشکل از دهقانان مرزی به رهبری “بجارو” تشریف آورده خواستار صحبت در قسمت تخنیک و شیوه های حاصل گیری بهتر در “فصل آینده” شده بودند. بجارو می افزاید، اعضای گروپ وی در همسویی با قوانین محلی در صدد آوردن تغیر در وضعیت اجتماعی، محیطی و اقتصادی قریه می باشد.
