شمار زیادی از دخترانی که بعد از رویکار آمدن امارت اسلامی در کشور از تحصیل باز مانده‌اند، می‌گویندکه “در کنار اینکه آموزش حق ما است، آموزش دختران نیاز مردم و جامعه نیز می‌باشد”. برخی ازآنان با اظهار نگرانی از وضعیت زنان در مناطق دوردست، می‌گویندکه این زنان بیشتر از سایر زنان در کشور نیاز به داکتران زن دارند.
به گفتۀ این دختران، در روستاها و قریه‌ها بنابر بعضی محدودیت‌های خانوادگی، زنان نمی‌توانند به داکتران مرد مراجعه کنند.
شکریه منگل، دختری که سخت می‌کوشید تا داکتر شود، اما اکنون در نا امیدی بسر می‌برد.
او می‌گوید:” ممکن است آرزویم به حقیقت نپیوندد، اما نباید فراموش کرد که دختر و یا خانم اشخاصی که مرا از داکتر شدن محروم ساختند، روزی مریض می‌شوند. آنوقت آنان را چه کسی تداوی خواهد کرد؟ آیا اجازه می‌دهند که زن و خواهر شان را داکتران مردانه تداوی کنند؟”
در همین حال، برخی از فعالان حقوق زن به این باور اند که مردم افغانستان، به‌خصوص کسانی که در مناطق دوردست زندگی می‌کنند، نیاز جدی به کارمندان زن در بخش صحت دارند و این نیاز زمانی کمتر خواهد شد که تعداد زیادی از زنان در این بخش تحصیل کنند.
ریحانه امیری، فعال حقوق زن می‌گوید:”تمام زنان روستاها به دلیلی که از سوی خانواده‌های شان اجازه مراجعه به داکتران زن را ندارند، اکثرا با مشکلاتی زیادی روبرو می شوند و لازم است تا زنان زیادی در این بخش آموزش ببینند.”
یوسف طیب، رییس اتحادیه طبی افغانستان می‌گوید:”نظر به معلومات مسئولان امارت اسلامی، بیست و شش درصد از نفوس افغانستان را زنانی تشکیل می دهند که از 15 سال بالاتر عمر دارند. بر اساس عرفی که در جامعه افغانی حاکم است، این تعداد از افراد نیاز دارند تا در هنگام بیماری، به داکتران زن مراجعه کنند. لازم است تا حکومت زمینه تحصیل زنان در سکتور صحت را فراهم کند تا بتوانیم خدمات مصئون و بهتر برای زنان ارائه کنیم.”
گزارش‌ها حاکی از این است که بعد از رویکار آمدن امارت اسلامی در افغانستان در حدود 1.1 میلیون دختر از مکتب و به گفتۀ بخش آموزش سازمان ملل متحد(یونسکو)، نزدیک به صد هزار دختر از رفتن به پوهنتون‌ها باز مانده‌اند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
