فاصله از حرف تا عمل

شهاب الدین دلاور، سرپرست وزارت معادن وپطرولیم قبل از فرا رسیدن سال تعلیمی 1401خورشیدی، در مورد بازگشایی مکاتب به‌روی دختران بالاتر از صنف ششم وعده‌هایی به مردم داد.

او گفت:”تا ماه حمل، انشاءالله، در مطابقت به شریعت و عنعنات افغانی، در خصوص بازگشایی مکاتب و پوهنتون‌ها به‌روی دختران، یک تصمیم گرفته خواهد شد.”

درعین حال عزیز احمد ریحان، سخنگوی وزارت معارف نیز از نهایی شدن طرح بازگشایی مکاتب به‌روی دختران بالاتر از صنف ششم چنین مژده داده بود:”من به مردم وخواهران خود اطمینان می‌دهم که با آغاز سال جدید تعلیمی، آنان هم مانند پسران به مکاتب خواهند رفت.”

اکنون شماری از دانش‌آموزان دختر، از عدم تحقق چنین وعده‌ها گله مند استند.

مستوره، درمورد چنین می‌گوید:”من از ادامه این وضعیت خیلی نا امید شده‌ام. از مسئولان حکومتی می‌خواهم که مطابق وعده‌ای که داده بودند، هرچه زودتر دروازه‌های مکاتب و پوهنتون‌ها را به‌روی ما باز کنند.”

نظیره، دیگر شاگرد مکتب، خواست مشابه دارد.

او می‌گوید:”من می‌خواهم که به درس‌های خود ادامه بدهم و از مقامات امارت اسلامی می‌خواهم که به صدای ما گوش بدهد و مطابق به وعده‌های شان عمل کنند.”

از سوی دیگر برخی از مقام‌های ارشد امارت اسلامی  نیز آموزش را حق تمام شهروندان کشور می‌دانند. چنانچه محمد عباس استانکزی، معین سیاسی وزارت امورخارجه همواره چنین نظری را مطرح کرده است:”دختران علم و شریعت را از کجا بیاموزند؟ نیاز است تا آنان به مکتب و مدرسه بروند.”

این درحالی ‌است که برخی از آگاهان امور پیشرفت و ترقی جامعه را وابسته به آموزش تمام شهروندان می‌دانند.

محمد رحیمی، یکی از آگاهان می‌گوید:”قدرت گرفتن نظام آموزشی سبب بقا و ترقی نظام سیاسی می‌شود، زیرا اگر یک حکومت از خود طبقه متخصص و باسواد نداشته باشد، درسیاست‌های اقتصادی و ابعاد مختلف وابسته به کشورهای بیرونی خواهد بود. بناء باید هرچه زودتر مکاتب به‌روی دختران بازگشایی شود.”

درعین حال اجمل زرمتی، یکتن دیگر از مبصرین امور اینگونه نظر دارد:”به نظر من یک دلیل عمده مداخلات و بهانه تراشی از سوی کشورهای بیرونی، اجازه ندادن دختران به مکتب است.”  

تلاش کردیم نظر مسئولان امارت اسلامی را نیز در این رابطه داشته باشیم، اما با تماس‌های مکرر موفق به دریافت پاسخ نشدیم.

دختران دانش‌آموز درحالی خواهان تحقق وعده‌های مقام‌های امارت اسلامی مبنی بر بازشدن مکاتب می‌باشند که به باور آگاهان امور، تلاش‌ها و چانه زنی‌های جامعه جهانی نیز در حل این مشکل، تاکنون نتیجه مطلوبی در پی نداشته است.