زنان نان‌آور درفاریاب از تنگ‌دستی به گدایی رو آوردند

چنانچه دیده می‌شود، امسال تعداد زنان گدا در شهرمیمنه در مقایسه به سال‌های گذشته افزایش یافته است، زیرا گوشه و کنار این شهر پراست از گداهایی که از مردم تقاضای کمک دارند.

با شماری از این زنان به‌گونه اتفاقی روبرو شده و با چند تن از آنان وارد صحبت می‌شوم. آنان اساسی‌ترین دلیل روی آوری شان به گدایی را در نداشتن سرپرست می‌خوانند و می‌افزایند که تنگ‌دستی و مشکلات اقتصادی روزگار شان را تلخ کرده است.

مرسل که مادر 6 فرزند قد و نیم قد است، می‌گوید که شوهر معتادش او و فرزندانش را ترک کرده است. اکنون او از روی ناچاری در خانه‌های مردم کار می‌کند و حتی برای تامین غذای فرزندانش دست به گدایی می‌زند.

او آرزو دارد که برایش زمینه کار فراهم شود و بتواند فرزندانش را شامل مکتب بسازد تا آنان آینده خوب داشته باشند.

“درخانه‌های مردم کار می‌کنم. گرفتار روز بد استم. شش فرزند به دوشم استند، در این روزهایی که برف می‌بارد ما هیزم نداشتیم. نان برای خوردن نداشتیم. دستم پیش مردم دراز است، کوچه به کوچه می‌گردم. چطور کنم؟ مجبور استم. اولادم گرسنه و تشنه به میدان مانده‌اند، سرپرست ندارند، چی کار کنیم؟”

درعین حال رابعه، یکی دیگر از زنانی که از بام تا شام در مقابل درب مقام ولایت درگوشه‌ای نشسته و گدایی می‌کند، می‌گوید:”شوهرم مرده. سه صغیر دارم و مهاجر استیم. غیر از خدا کسی دیگری را نداریم. گدایی می‌کنم تا چهارتا نان به اولاد خود ببرم. اگر پیدا نکنم، مجبور غذا ناخورده می‌خوابیم.”

او افزود که اصلا باشنده خواجه زیارتگاه ولسوالی قیصار می‌باشد که به شهرمیمنه مهاجر شده است. شوهرش چندسال قبل فوت کرده و از آن 3 فرزند کوچک بجا مانده است.

ثریا، یکی دیگر از زنانی که از ناداری و ناچاری درشهرمیمنه به گدایی روی آورده، می‌گوید که اصلا باشنده ولسوالی خواجه سبزپوش است و چهارسال قبل به شهرمیمنه مهاجر شده است.

او تلخی‌های زندگی خود را چنین بیان می‌کند:”چهارسال شده که شوهرم مرده است. او در راه جمعه بازارغریبکاری می‌کرد. من با سه صغیر به میدان مانده‌ایم. نه خسر دارم و نه بردار، تنها خودم همراه با فرزندانم مانده‌ایم. از صبح می‌روم به گدایی، شب به خانه می‌آیم.”

شماری از فعالین جامعه مدنی در فاریاب افزایش زنان گدا را در این ولایت، نگرانی بزرگ اجتماعی پنداشته و می‌گویند که اکثر خانواده‌ها ازاثر جنگ‌های داخلی از ولسوالی‌ها بیجا شده و بدون سرپرست به شهرمیمنه مهاجر شده‌اند.

فیروزغفوری، یکی از آگاهان مدنی عوامل این مشکل اجتماعی را در نبود فرصت‌های کاری عنوان کرده و می‌گوید:”نبود فرصت‌های کاری باعث شده است که شمار زنان گد افزایش بیابد. باید دولت برای خانواده‌ها و زنانی که گدایی می‌کنند، فرصت‌های کاری ایجاد کرده و کودکان آنها را شامل مکتب‌ها و مدارس بسازد تا آنان مصروف آموزش شوند.”

از سوی هم محمد معروف سیزر، استاد پوهنتون و کارشناس اقتصادی با ابراز نگرانی از افزایش زنان گدا، می‌گوید جنگ‌های داخلی سبب شده که اطفال زیادی یتیم و زنان زیادی بیوه و خانواده‌های زیادی بی‌سرپرست شوند و این باعث افزایش فقر و حتی گدایان شده است.

“خانمی که بتواند کار کند و تولیداتش را در بازار بفروشد، از یک سو می‌تواند امرار معیشت کند و ازسوی دیگر یک مقدار پول را به خزانه دولت به عنوان مالیه می‌پردازد.”

با این حال مولوی ریحان الدین متوکل، رییس کار و امور اجتماعی ولایت فاریاب با تایید افزایش زنان گدا در این ولایت، می‌گوید که شماری از این زنان به دلیل مشکلات اقتصادی دست به گدایی می‌زنند، اما برای شماری هم این کارعادت شده است.

او می‌افزاید، رهبری امارت اسلامی تصمیم گرفته که گداها را جمع‌آوری کرده و برای شان زمینه‌های کار و حرفه را مساعد بسازد.

“از روی مشکلات اقتصادی، چون چیزی برای خوردن ندارند و نان آور خانواده هم ندارند، دست به گدایی می‌زنند. بزرگان امارت اسلامی دراین مورد تصمیم قاطع گرفته‌اند. کسانی که واقعا ضرورت داشته باشند، برای شان زمینه کار و حرفه مساعد می‌ گردد. به بعضی ولایت‌هایی که در سطح زون قرار دارند، این کار شروع شده به ولایت ما هم به نزیک وقت عملی خواهد شد.”

براساس گزارش‌ها، با حاکمیت امارت اسلامی در افغانستان، تا هنوز اضافه تر از ۲۰هزار گدا از سوی کمیته تعیین شده شناسایی و کمک مالی شده اند.