صلح؛ صدایی که شنیده نشد؟

به باور اعضای ولسی جرگه، تنها راه رسیدن به صلح در افغانستان گفت‌وگو و مذاکره است و هیچ گروهی از راه جنگ پیروز نخواهد شد.
این پیشنهاد ولسی جرگه در حالی به آدرس حکومت افغانستان و طالبان مطرح می‌شود که هیئت‌های دو طرف، در جریان دست‌کم دو ماه گذشته، هیچ‌گونه نشستی نداشته‌اند و تمرکز رهبری طالبان نیز بیشتر روی استراتیژی جنگی بوده است.
به باور شماری از مبصرین، از عوامل عمده‌ی که سبب مختل شدن وضعیت امنیتی در کشور گردیده است، وضعیت پیچیده و سر درگم مذاکرات صلح است که دست‌پاچه‌گی دولت‌مردان افغانستان را به دنبال داشته و در نتیجه، نمی‌دانند که آیا به انتظار رسیدن به صلح باشند و یا مانند طالبان، بیشتر روی جنگ تمرکز کنند.
این سردرگمی هم‌چنان باعث گردیده تا تمرکز روی استراتیژی جنگی کاهش یابد و بالاخره نه در میدان صلح پیش‌رفتی به‌دست آید و نه هم در میدان جنگ، از پیروزی سخن زده شود.
کارشناسان نظامی، به صورت عموم به این نظر اند که با توجه به این شرایط، نیاز است تا استراتیژی جنگی در کشور، بازنگری شود.
در کنار ضرورت به بازنگری، وضعیت جاری پرسش‌های زیادی را در نیز به وجود آورده است.
به طور نمونه، مردم می‌پرسند با وجود آن‌که از بحث و گفت‌و‌گو میان هیئت‌های مذاکره‌کننده هیچ خبری نیست، هیئت‌ دولت افغانستان به چه دلیلی در دوحه به سر می‌برد؟ آیا حضور این هیئت‌ بی‌فایده به نظر نمی‌رسد؟ آیا بهتر نیست که به کابل فرا خوانده شود و یا اینکه هنوز هم فرصت صلح وجود دارد؟
این پرسش‌ها در حالی مطرح می‌شود که به باور کارشناسان، با توجه به تمرکز طالبان روی جنگ و تعقیب استراتیژی جنگی از سوی این گروه، امیدواری زیادی برای از سرگیری مذاکرات صلح در دوحه وجود ندارد؟ اگر فرض بر این باشد که چنین امیدواری هنوز هم به گونه سربسته نزد حکومت افغانستان وجود دارد، پس چرا شرط‌های مشخصی برای مذاکرات صلح مطرح و اعمال نمی‌کند؟
بسیاری از کسانی که پروسه صلح افغانستان را از آغاز تا کنون زیر نظر دارند، به این باور اند که طالبان، از همان آغاز در پی ضایع کردن وقت و فرصت بودند و چندان تمایلی برای گفت‌وگوهای صلح نداشتند.
بالاخره، اگر چنین طرز دیدی واقعیت داشته باشد و به بهانه صلح، خون مردم ریختانده شود و ناامنی به گوشه گوشه کشور سرایت کند، آیا نیاز نخواهد بود که حکومت افغانستان استراتیژی جنگی خویش را حدل اقل مبتنی بر تلاش‌های صلح، دوباره بازنگری کند؟ چیزی که کارشناسان نظامی نیز در مورد آن توافق نظر دارند و با توجه به شرایط کنونی، آن را از نیازهای اساسی کشور می‌دانند.