ماه سپتمبر نه تنها برای امریکایی ها که برای افغانها نیز ماهی است که ازآن بوی خون و باروت متصاعد میگردد. در یازدهم این ماه، حمله به برجهای تجارتی امریکا و پنتاگون حدود سه و نیم هزار کشته و بیش از 555 ملیارد دالر خساره برای امریکا بجا گذاشت که تاوان آنرا درین هشت سال فقط افغانها با سر و جان خود میپردازند.
گرچه بعد ازین حمله، رژیم طالبان سقوط کرد و مردم به این باور رسیدند که دیگر تفنگی در وطن شان صدا نخواهد کرد و کشور ویرانهء شان بعد از سالها تجاوز و کشتار، پا به صلح و آرامش خواهد گذاشت؛ اما به زودی آنچه می اندیشیدند، به عکس آن مبدل گشت و افغانستان به محور یکی از جنگهای تباهکن، فرسایشی و نافرجامی مبدل گشت که اینک روزی نیست که در هرکنج و کنار آن، شاهد توته توته شدن هموطنان خود نباشیم. لشکرهای کشورهای غربی زیرنام مبارزه با تروریزم جهانی و هزار وعده و وعید بانام های آیساف، ائتلاف و ناتو وارد خاک ما شدند تا انتقام یازده سپتمبر خود را از القاعده و حامیان داخلی شان یعنی طالبان بگیرند؛ دو جریانی که ابتدا به وسیلهء خود غربی ها سامان یافتند و بعد به رخ خود شان تیغ و تلوار کشیدند.
با اینکه بسیاری در غرب با اشتیاق خاصی، آخرین میخ را بر تابوت طالبان کوبیده می یافتند؛ اما در عمل بار دیگر این جریان سازمان یافت و حملاتش را بر هر جنبنده ای در ملک ما آغاز کرد و آنچه از باغ های سبز و سرخی که غربی ها وعده داده بودند، یکباره فروریخت و ایالات متحده با اینکه می دانست همسایهء جنوبی ما دستی در آتش دارد و بار دیگر به کمک بیدریغ یاران گذشته تقلا میکند؛ اما چنان خود را به کری انداخت و پیوسته به وي پولهای ملیارد دالری اهدا کرد و از پذیرش آن واقعیت ابا ورزید که اینک طالبان تا کرانۀ جنوبی آمو هم رسیده و بسیاری نمیتوانند باور نکنند که خود امریکا در رساندن تروریزم تا این کرانه، دستی نداشته باشد و برای حضورش درین منطقۀ زرخیز، به چنین تمسک هایی همگام با همسایۀ جنوبی ما دست نزده باشد.
با انجام فاجعۀ یازدهم سپتمبر، افغانستان بار دیگر در جال پیچیده ای از خُدعه و نیرنگ جهانی، چنان پیچید و روز تا روز، روز گار مردمش چنان خونین و سیاه گشت که در تاریخش کمتر کسی به یاد دارد و اینکه برخی از غربی ها ادامۀ جنگ و حضور شانرا با ارقام 40 و 90 سال رقم میزنند و روز تا روز سلاح های جدید آدمکشی را وارد معرکه میسازند و با درد و دریغ که اولین قربانیان این دوران، زنان و اطفالیست که از همه بیشتر با سقوط امارت طالبی فکر میکردند، پیروزمند میدان اند و در آینده ای نه چندان دور لذت شیرین زندگی آرام و مرفه را خواهند چشید.
این نسل درد و رنج نه تنها امروز به گوشه ای از آن خیال ها و وعده ها نرسیده که هر روز باید قربانی انفجار و انتحار و یا بمباران های کوری گردند که در ازای آن ها، فقط دو کلمۀ “معذرت” و “تاسف” به کار برده میشود و افغانها توانی برای به محاکمه کشیدن قاتلان شانرا ندارند و هرروز بر مرگ عزیزان شان خیره خیره می بینند و فقط توان ریختن اشکی را دارند؛ کلمات بی ارزشی که بعد از ریزاندن خون عزیزان شان از سوی دوستان بین المللی پرداخت میگردند.
کلمات، هرآنچه زیبا و پرطنطنه باشند، قادر نیست مرهمی بر زخم سینهء چاک طفلی گردد که یا خود طعمۀ باروت شده و یا پدر نان آورش را پارچه پارچه نموده باشد. مردم جواب تمام وعده ها را در عمل میخواهند، اگر این کشتار زیر نام شریعت و یا دموکراسی باشد، برای زن و طفل زخمی ما درد یکسان دارد و نمیشود با هیچ دلیل و زبانی آنرا توجیه و تبرئه ساخت. کشتارهای دستجمعی هوطنان ما در عزیزآباد، هسکه مینه، شیوان، شاه ولیکوت، زرمت و اینک در علی آباد که تازه عروسان و دامادان با دست های حنا به خاک مدفون گشتند و انتحار هایي که جاروکشان مظلوم شاروالی و کارگران بیچارۀ سرکسازی و یا راکتی که پدر و مادری را با طفل نازنین شان در خواب شیرین برای ابد خاموش میسازد، در هیچ قانون و عرفی قابل بخشایش نیست و هیچ برهانی نمیتواند قاتلان شان را از گناه عظیم برائت دهد.
یازده سپتمبر از راه میرسد، اما آتش آن طی هفت سال گذشته همچنان زبانه کشیده و اینک با تف سوزنده تری زبانه میکشد و این افغانهای مظلوم اند که ناخورده و نابرده تاوان همه را با جان و خون زنان و طفلان بیگناه شان میپردازند و هیچ دستی و هیچ تقدیری را به زودی نمی بینند تا دست دراز این همه بم و انفجار و انتحار را از سر این نسل کوتاه سازد و هردو طرف روزتاروز به فکر وارد کردن نیروی بیشتر و شعله ور تر کردن جنگی است که فقط افغانهای بی گناه، نومیدانه به پایان آن می اندیشند و راه رهایي ازآن را گم کرده و سرنوشت شان را آنسوی مرزها و آنسوی ابحار رقم می زنند.
