گرفته شدن پای زنان از مؤسسات و نهادهای داخلی و خارجی و گسترش روزافزون دامنۀ فقر و بیکاری، سبب شده است تا زنان زیادی در هرات به کارهای دستفروشی روبیاورند.
شماری از این زنان می‌گویند که با از از دست دادن شغل‌های شان در ادارات، مجبور به دستفروشی شده‌اند.
صابره یک تن از زنانی در گذشته کارمند یکی از ادارات بوده، اما می‌گوید که با ممنوع شدن کار زنان، او مجبور به دستفروشی شده است.
“سه سال کارمند ریاست محافظت عامه بودم، ولی اکنون بیکارم و از روی مجبوری آمدم سرِ سرک و دستفروشی می‌کنم، چون اگر کار نکنیم گرسنه می‌مانیم.”
به همین شکل فردینا که در یکی از مکتب‌های خصوصی معلم بوده، پس از ممنوعیت آموزش دختران او نیز بیکار شده است.
او می‌گوید که فارغ التحصیل از پوهنتون تعلیم و تربیه است و شوهرش هم مبتلا به بیماری گرده است.
“دو طفل دوقلو دارم، به‌خاطر پیدا کردن خرج خانواده، مجبورم دستفروشی کنم. اقتصاد مردم ضعیف شده و برای خانه‌های شان هم کارگر نمی‌گیرند.”
با این حال مسئولان در ریاست کار و امور اجتماعی با گفته‌های این زنان موافق نییستند.
آنان با تایید مشکلات کارمندان مؤسسات، می‌گویند تمام زنانی که با دفاتر دولتی کار می‌کردند، تاکنون معاش دریافت می‌کنند؛ مگر اینکه منفک شده باشند.
حافظ میرزا ابو منصور، رییس کار و امور اجتماعی هرات در این مورد می‌گوید:”اگر از بخش‌های خصوصی خانم‌ها بیکار شده باشند، ممکن است که دستفروشی کنند، اما از ادارات دولتی کسی بیکار نشده است.”
او می‌افزاید که یک تعداد اندک زنان از قبل دستفروشی می‌کردند و اکنون هم به این کار ادامه داده‌اند.
وی وعده می‌سپارد که ریاست کار و امور اجتماعی در تلاش فراهم سازی زمینه‌های کاری برای زنان است.
این درحالی است که از روی کار آمدن امارت اسلامی تاکنون، محدودیت‌ها روزبه‌روز بر کار و فعالیت‌های زنان افزایش یافته و درحال حاضر شمار زیادی از زنان با بی‌سرنوشتی روبرو می‌باشند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
