تجارت مرگ

دوماه قبل وزارت صحت عامه افغانستان با گسترش موج سوم کرونا در هند و پاکستان با ابراز نگرانی از گسترش آن در افغانستان از اتخاذ تدابیر جلوگیری‌کننده خبر داد. اما با در نظرداشت سطح ابتلا و تلفات روزافزون از موج سوم این ویروس، دیده می‌شود که این وزارت در اتخاذ تدابیر کامل کوتاه آمده، سراسیمه و دست و پاچه می‌باشد؛ گاهی از نبود بستر می‌نالد، گاهی نبود آکسیجن را نگران‌کننده می خواند و گاهی هم از کمبود پرسونل صحی در پرستاری از مریضان فریاد می‌کند.

پرسش این است که اگر وزارت صحت عامه ارزیابی‌ها نزد خود داشت و از گسترش موج سوم نگرانی جدی داشت، چرا در امر دست‌یابی به امکانات صحی توجه جدی ننمود و اجازه داد که این خطر جدی‌تر گردد.

با توجه به سطح ابتلا و تلفات، اقدام به قرنطین مکاتب و پوهنتون‌ها گام موثری بود که از سوی این وزارت در مشوره با حکومت برداشته شد؛ اما برای کاهش گسترش این آفت در کشور لازم بود تا اقدامات قرنطین جدی در سطح عام روی دست گرفته می‌شد و امروز چنین احساس سراسیمه‌گی و دست و پاچه‌گی نمی‌داشتیم.

قرنطین مکاتب و پوهنتون‌ها زنگ خطری بود و می‌بایست که مردم آن را جدی می‌گرفتند و تمامی شرایط صحی را رعایت می‌کردند؛ اما با تاسف که همانند موج اول و دوم، مردم این آفت را نیز دست کم کرفتند و تدابیر صحی را رعایت نکردند و هنوزهم مردم ضمن این‌که شرایط دیگر صحی را رعایت نمی‌کنند، حتی ماسک نمی‌پوشند و با بی‌پروایی کامل در محلات مزدحم به گشت‌وگذار ادامه می‌دهند.

رعایت فاصله‌ی اجتماعی و پوشیدن ماسک از مواردی‌اند که تا حد زیادی از گسترش موج سوم ویروس کرونا جلوگیری می‌کند. اگر مردم به این بی‌پروایی‌های شان ادامه دهند، کشور شاهد بحرانی خواهد بود که کنترول آن دور از امکان باشد.

حال وارد مرحله‌یی شده اییم که همه باید دست به دست هم داده و در کاهش سطح گسترش کرونا نقش انسانی و اسلامی خویش را ادا نماییم؛ اما جای افسوس است که وزارت صحت عامه‌ی کشور می‌گوید، در حالی‌که در شفاخانه‌ها با کمبود اکسیجن رو‌به‌رو بوده، شماری از تاجران در سدد احتکار اکسیجن‌اند و با دست باز، خود و هموطنان خویش را به کام مرگ می‌کشانند و به تجارت مرگ می‌پردازند.