باشنده‌گان هرات، حکومت را به بی توجهی در تامین حقوق بشری شان متهم می‌کنند

اسحاق ۹ ساله که از شدت سرما صورت و انگشتان دست‌اش سرخ گردیده، می‌گوید که در بدل رنگ نمودن کفش‌های مردم، پول به‌دست می‌آورد.
همزمان با این‌که فشار زنده‌گی، دنیای کودکی را از اسحق گرفته، وی از نداشتن فرصت برای رفتن به مکتب، شکایت دارد.
اسحق می‌گوید، باید برای پدر فلج و سه خواهر و برادرش که به‌ دلیل جنگ به هرات بی‌جا شده‌اند، لقمه نانی پیدا کند.
از سویی هم سهیلا؛ دختر جوانی‌ست که از حق داشتن کار، تاکنون محروم بوده وفراهم نبودن زمینه کار، وی را به شدت نگران ساخته است.
او می‌گوید، چهار سال قبل از رشته قابله‌گی به درجه اعلی فارغ شده، اما با مراجعه مکرر به کلنیک‌های صحی به دلیل نداشتن واسطه و نپرداختن رشوت، نتوانسته از فرصت‌های کاری بهره‌مند شود.
در این میان غلام‌محمد می‌گوید، تمام روز را تلاش می‌کند تا با معاش کمی که به‌دست می‌آورد، زمینه تعلیم و تحصیل را برای اطفال‌اش فراهم سازد.
در کنار این همه نگرانی اقشار مختلف جامعه، توریالی طاهری؛ عضو شورای ولایتی هرات، افزایش خشونت‌ها، جاسازی ماین‌های کنارجاده‌یی از سوی طالبان و دیگر مواردی که از مردم افغانستان قربانی می‌گیرد را عمده‌ترین نقض حقوق‌بشری می‌داند.
به باور طاهری، تامین حقوق بشری شهروندان با تامین امنیت رابطه مستقیم دارد.
در همین حال ملکه رسولی؛ عضو کمیسیون مستقل حقوق بشر در حوزه غرب، در صحبت با کلید، امنیت، کار، تعلیم و تربیه و صحت را از حقوق اساسی افراد خوانده، می‌گوید که ۷۰ درصد از باشنده‌گان ولایت‌های غربی، از دسترسی به این حقوق محروم‌اند.
به گفته وی، جنگ، ناامنی و عدم حاکمیت دولت باعث شده تا قوانین ملی و بین المللی که حکومت متعهد به تطبیق آن شده؛ رعایت نشود.
رسولی، از مجبور ساختن اطفال به کارهای شاقه، دسترسی نداشتن به تعلیم و تربیه، خدمات صحی و کار، به عنوان نشانه‌های بارز نقض حقوق بشری، یاد می‌کند.
این درحالی‌است که ۱۰ دسامبر برابر با روز جهانی اعلامیه حقوق بشر است.