نگرانی از شریک‌نساختن آجندای مذاکرات

رهایی کامل زندانیان، یکی از خواسته‌هایی بود که حکومت و طالبان بر آن تاکید داشتند.
حالا که این خواسته در حال برآورده‌شدن است، امید به برگزاری مذاکرات نیز بیش از هر زمانی، فراهم شده‌است.
مردم به این باورند که با وجود نگرانی‌ها، رهایی زندانیان و امید به برگزاری مذاکرات، نشانه‌ی برداشتن یک گام دیگر به صلح و نزدیک‌شدن به آن است و از این فرصت باید سود بهتری برده شود. اما این آرزو، زمانی تحقق میابد که طرف‌های درگیر، هرچه زودتر به غایله‌ی ویران‌گر جنگ و خشونت، نقطه‌ی پایان بگذارند.
با آن‌که مردم افغانستان نسبت به پیش‌رفت‌های اخیر برای برگزاری مذاکرات بین‌الافغانی، خوش‌بین به نظر می‌رسند، اما توقع دارند تا طرف‌های درگیر، قبل از هرچیزی، هنگام برگزاری گفت‌وگو‌ها بر آتش‌بس پافشاری کنند؛ زیرا مردم فکر می‌کنند، تا کنون آجندای واضحی برای گفت‌وگوها ساخته نشده‌است و بدون برنامه‌های دقیق، ما به صلحی‌ که توقع داریم، نخواهیم رسید.
طالبان، چنان‌چه در جریان گفت‌وگوها با امریکا، خموشی اختیار کرده بودند، تا حال نیز در مورد آجندا چیزی نگفته‌اند. حکومت افغانستان که از چندسال به این‌سو، همیشه تاکید بر حفظ نظام و دست‌آوردهای نزده‌سال دارد، نیز بحثی در مورد آجندای گفت‌وگوها نکرده‌است. اما مردم این را حق خود می‌دانند که حکومت پیش از آغاز مذاکرات بین‌الافغانی، آجندای آن‌را با آن‌ها شریک بسازد و از جریان مذاکرات و پیش‌رفت‌های آن، اطلاع‌رسانی کند؛ به‌ خصوص در زمانی‌که نشست‌ها در پشت درهای بسته صورت می‌گیرد. مردم نمی‌خواهند نسبت به تعیین سرنوشت شان در تاریکی گذاشته شوند و طرف‌های درگیر برای کسب و یا حفظ قدرت، سرنوشت شان را به بازی بگیرند.
مذاکرات بین‌الافغانی، فرصتی برای قطع جنگ در افغانستان بوده و نیاز است تا هردو طرف مذاکره‌کننده، با روحیه‌ی آشتی و حفظ منافع و ارزش‌های ملی افغانستان با برنامه‌ها و آجنداهای سازنده تصمیم بگیرند و نگذارند که منافع شخصی و گروهی مانع صلح شود و افغانستان بار دیگر به میدان جنگ‌های نیابتی تبدیل شود.