شورای عالی صلح، گره گشا خواهد بود؟

بالاخره بعد از چند نشست پیاپی به ریاست حامد کرزی در ارگ ریاست جمهوری، اعضای 50 تا 60 نفری شورای عالی صلح ترتیب که اسمای شان بعد از عید اعلان خواهد شد.

گفته می شود که درین شورا علاوه به رهبران جهادی،  اعضای سابق طالبان چون ملا متوکل، ارسلا رحمانی، موسی هوتک، عبدالحکیم مجاهد و حبیب الله پوحی شرکت خواهند داشت و معصوم استانکزی مشاور امنیت داخلی کرزی به عنوان رئیس دارالانشای این شورا انتخاب شده است.

همچنان  در شورای عالی صلح هفت نفر زن نیز در نظر گرفته  شده که اسمای صدیقه بلخی، جمیله مجاهد، قمر خوستی و فرح سرابی سر زبانهاست. برخی ها به این باورند که صبغت الله مجددی در ریاست این شورا قرار خواهد گرفت ، اما عده ای چانس برهان الدین ربانی را بیشتر میدانند، چون او در جرگه ملی مشورتی به عنوان رئیس  شورا تعیین شده بود.

با چنین ترکیبی، شورای عالی صلح نه تنها جواب مثبتی از طالبان خواهد شنید که با برخورد های خشونت آمیز تر به آن پاسخ داده خواهد شد، زیرا رهبران جهادی که هستۀ اصلی این شورا را می سازند، در زمان ظهور طالبان و بعد ازان تا سقوط امارت طالبان، درگیری های سختی میان خود داشتند و درین جنگها از دو طرف هزاران تن به قتل رسیدند.

طالبان جنگجویان مجاهد این رهبران را «شرو فساد» می نامیدند، اینکه در موضع طالبان نسبت به این رهبران و گذشتۀ آنان چه تغییری به وجود آمده تا حال در عمل چیزی دیده نشده است.

صبغت الله مجددی بعد از تشکیل این شورا به سناتوران مشرانو جرگه گفت که «شورای صلح کامیاب نخواهد شد».  مجددی این نوع تلاش ها را در جهت ایجاد صلح بی نتیجه میداند و به گفتۀ وی «کلید حل این مشکل نزد استخبارات پاکستان است».

وی که مدتها رئیس کمیسیون تحکیم صلح بود، حال نظر دارد که با تشکیل شورای عالی صلح این کمیسیون  درین شورا مدغم گردد.

با اینکه تا حال جرگۀ صلح منطقوی، کمیسیون تحکیم صلح و جرگۀ ملی مشورتی صلح از سوی دولت افغانستان تشکیل شده، اما جنگجویان طالب کوچکترین رغبتی به شرکت در چنین روندی از خود نشان نداده و همیشه تغییر در قانون اساسی و خروج نیرو های خارجی از افغانستان را پیش شرط مذاکره برای رسیدن به صلح قرار داده اند.

ایالات متحدۀ امریکا که از مهمترین حامیان سیاسی ، نظامی و اقتصادی دولت افغانستان است تا حال با جدیت ازین روند حمایت نکرده، خانم کلینتون وزیر خارجۀ امریکا به صراحت میگوید که طالبان باید قانون اساسی افغانستان را بپذیرند، روابط خودرا با القاعد قطع کنند و به حقوق زن احترام بگذارند.

اما دیوید پتریوس قومندان عمومی نیروهای ناتو و امریکا در افغانستان اخیراً اعلان کرد که امریکا از پروسۀ صلح حامد کرزی حمایت میکند اما دران شرکت نمی نماید که بیانگر عدم دلگرمی امریکا به این روند است و این را هر آدم کم سوادی می داند که درهر پروسۀ در افغانستان اگر ایالات متحده به صورت فعال شرکت نکند، امکان پیروزی آن بسیار کم و یا هیچ خواهد بود.

پاکستان یکی از فکتور های مهم و حتی کلید اساسی برگذاری چنین صلحی به حساب می آید. در صورتیکه هر رهبر و یا قومندان طالب بدون اجازه و نظر پاکستانی ها بخواهد تا درین پروسه شرکت کند، دستگیر و زندانی خواهد شد.

این واقعیت را در دستگیری ملا برادر وزیر دفاع و فرد دوم طالبان دیدیم که وقتی ملا برادر بنا به مناسبات و روابط قومی با برادران کرزی در ارتباط قرارگرفت و خواست  درین پروسه شرکت کند، آی اس آی به زودی او و چند تن از همکاران نزدیکش را دستگیر نمودند که حال در زندان های پاکستان به سختی شب و روز را می گذرانند.

پاکستانی ها با این دستگیری در حقیقت به تمام رهبران و قومندانان طالب اخطار کردند که با کوچکترین سرکشی از مشورۀ  آنها به چنین سرنوشتی دچار خواهند شد.

شورای عالی صلح اینک زمانی تشکیل می گردد که طالبان نسبت به گذشته در موقعیت مسلط تری قرار دارند. آنان نه تنها جنوب که شمال افغانستان را نیز تهدید کرده و در چند ولایت شمال از مدتی به اینسو، جنگ های خونینی را به راه انداخته،  از موقعیت بر تر صحبت کرده و به این خاطر طرح های دولت افغانستان برای شان جدی نیست.

این حقیقت را زمانی جنرال مک کریستال گفته بود که اگر عملیات نظامی برای تضعیف طالبان توام با پیشنهاد صلح  به پیش برده نشود، چنین طرح های بی نتیجه خواهند ماند، زیرا نیرویی حاضر به مصالحه میگردد که چانس پیروزی خود را در جنگ کمتر ببیند، در حالیکه طالبان اکنون از هر زمانی خود را نیرومند تر و قدرت مند تر احساس کرده و در صدد ایجاد پایگاه های قوی در شمال افغانستان می باشند.

دولت افغانستان با ترکیبی که دارد، مملو از فساد و بیکفایتی است، این را امریکایی ها خوب میدانند و می فهمند که چنین دولتی برای مخالفان نمیتواند به مرجع ایده آلی تبدیل گردد تا به این آسانی بیایند و با آن اتحاد کنند.

دولتی که حامیان امریکایی اش پیوسته از آن شکوه دارند و خواهان تغییر اساسی درآن میباشند، پس طالبان با چه معیاری در برابر چنین حاکمیتی زانو بزنند و خود را در بحری از بدبختی های مردم افغانستان شریک بسازند. این مصالحه زمانی ممکن است که دولت افغانستان ازین وضعیت بر آید و طالبان به حدی تضعیف گردند که راهی جز مصالحه برایشان باقی نماند.