نیلوفر رحیمی 23 ساله، نخستین پیلوت زن افغان است که بعد از سقوط حکومت طالبان در سال 2001، با قبول خطر مرگ و تهدیدات متواتر از جانب گروههای مسلح مخالف دولت و حتی اعضای فامیلش، به نیروهای هوایی کشورش پیوسته است. نیلوفر رحیمی، 18 سال سن داشت که طی یک اعلامیه از رادیو شنید، “نیروهای هوایی افغان به پیلوتهای زن ضرورت دارد.” موصوف بعد از شنیدن اعلامیۀ فوق، به مدت شش ماه کورسهای آموزش لسان انگلیسی را به منظور فهمیدن سخنان استادان تعقیب نموده و سپس به مدت یک سال در میدان هوایی شیندند ولایت هرات، در بخش پیلوتی آموزش دیده است.
نیلوفر خود در زمینه میگوید: “فکر میکنم هر شخص باید برای آغاز یک کار، جرأت برداشتن گامهای نخست را داشته باشد. من به صفت نخستین پیلوت زن در کشور، تصمیم گرفتم موانعی را که برای جذب دختران در سکتور هوایی افغانستان وجود داشت، از میان برداشته و منحیث یک پیلوت با آوردن تغییر در فرهنگ و شرایط جامعه، راه را برای سایر زنانی که میخواهند در این بخش کار کنند، هموار نمایم. پدرم همیشه آرزو داشت پیلوت باشد و امروز من خوابهای وی را به حقیقت مبدل میسازم.”
ولی با این همه فراز و نشیبها، اقارب سختگیر نیلوفر، وی را متهم نمودهاند که مایۀ تأسف و شرمساری برای فامیل و نزدیکانش است. نیلوفر که بارها خود، والدین و اقارب نزدیکش از جانب طرفداران و افراد خوشبین به طالبان، تهدید به مرگ شدهاند، میافزاید: “بلی، من از جانب افراد مختلف و گروههای مسلح مخالف دولت تهدیداتی را دریافت نمودهام، ولی چنین اتفاق برای کسی که دست به چنین اقدامی زده است، یک امر حتمی است. اما هیچکدام این تهدیدات نمیتواند مرا از راهی که در پیش گرفتهام، منصرف سازد. باآنهم، با درنظرداشت همین تهدیدات، من و فامیلم هر سه ماه بعد محل و منزل بودوباش خود را عوض میکنیم تا در فضای مصوون زندگی نماییم.”
نیلوفر رحیمی، در میان 10 خانمی قرار داشت که ماه گذشته، به سبب مهارت رهبری در یک وظیفۀ شدیداً مخاطرهآمیز، از جانب وزارت خارجۀ ایالت امریکا اعطای “جایزۀ بینالمللی زنان شجاع” به وی، مورد تحسین و تقدیر قرار گرفت. وی که فکر می‌کند اهدای این نوع جوایز، زنان را در قبول خطرات تشجیع می‌کند، ادامه داد: “هنگام اخذ جایزه در روی استیژ، واقعاً احساس خوشی و سرور به من دست داده بود. اما جایزه را صرف از خود ندانستهام بلکه به نمایندگی از تمام زنان آسیا اخذ کردهام. اگر ما خطرات را پذیرا باشیم، میتوانیم حقوق مساوی به دست آوریم.”
ایمل خیرخواه، یکی از همکاران نیلوفر رحیمی، گفت: “من در تمام حالات، چه خوب و چه مخاطرهآمیز، وی را شجاع و سختکوش یافتهام. هرچند در میان زنان و مردان فرق و امتیازی وجود ندارد، مگر در جامعۀ سختگیر و متعصب ما، زنان با مشکلات عدیدهای مواجهاند که البته نیلوفر رحیمی از مرز این دشواریها فعلاً عبور نموده است.”
نیلوفر رحیمی، هر روز با لباس خاکی که رنگ یونیفورم نیروهای هوایی افغانستان است و چادر سیاه دیده میشود. در حال حاضر، 60 زن در نیروی هوایی افغانستان مشغول خدمت هستند، ولی در میان آنها تنها نیلوفر رحیمی پیلوت است. بهادر خان، یکی از قومندانان بخش کاری نیلوفر، میگوید: “وی یک پیلوت شجاع ما است. نیروهای هوایی نظامی افغانستان، از مراجعۀ دخترانی که صحتمند و شجاع باشند و علاوه بر فراغت از مکتب، زبان انگلیسی را هم آموخته باشند، استقبال مینماید. آنها میتوانند بعد از سپری نمودن امتحان، جذب نیروهای نظامی کشور شوند.”
