در اوایل ماه می سال جاری میلادی، ستره محکمه هند، به حکومت ایالتی گجرات دستور داد به خانواده‌های کارگرانی که در جريان كار، جان های شان را از دست دادند، مبلغ 4600 دالر امريكايي غرامت بپردازد. در اوایل ماه می سال جاری میلادی، ستره محکمه هند، به حکومت ایالتی گجرات دستور داد به خانواده‌های کارگرانی که در جريان كار، جان های شان را از دست دادند، مبلغ 4600 دالر امريكايي غرامت بپردازد.
کارگرانی که اکثرا باشنده‌های ولسوالی های ایالت “مدهیا پردیش” بوده اند، ولی هنگام کار در صنعت معادن کوه های ایالت گجرات و تنفس گازات مضر، گرد و غبار به مرض “سیلیکوسیس” مبتلا شده، از جهان رخت سفر بسته اند.
در پهلوی این قربانیان، سال‌ها ست که صد ها خانواده کارگران مهاجر که به دلایل مشابه جان های خویش را از دست داده اند، نیز به خاطر اخذ غرامت تلاش می کنند.
مثلا، هورا بایی، زنی ضعیف و مریض که در بستر بیماری افتاده و قبل از این مرض “سولیسوسیس” جان شوهر، پسر، سنو و سایر اقاربش را گرفته است، می گوید: “چندین تن اعضای خانواده‌ام را که در معادن گجرات کار می کردند، از دست داده ام. خودم هم بعد از کار در آنجا مریض شده و سه سال می شود که در بستر افتاده ام. با آنکه از تنگی نفس و درد مفاصل به شدت رنج می برم، تا حال یک پول هم برایم نداده اند.”
صد ها خانواده از ساحات اکثرا قبیله نشین “جهابووا”، “دهر” و “علی راجپور” در ایالت مدهیا پردیش نیز به همین مرض کشنده مبتلا گردیده اند.
آقای “واستا بهایی” که چهار فرزندش را از اثر ابتلا به این امراض از دست داده است، می گوید: “چهار فرزند من در یک کارخانه گجرات کار می کردند. آنها در بخش استخراج سنگ ها کار می کردند که به این امراض خطرناک مبتلا گردیده مرا تنها گذاشتند.”
ولی روی هم‌رفته، آخرین حکم ستره محکمه، امیدواری های را به بار آورده است.
چنین فکر می شود که صدور حکم عنوانی حکومت ایالتی گجرات برای پرداخت خساره، سبب می گردد اقدامات شدیدی علیه فابریکه جات معادن که (فعالیت های شان هم غیر قانونی بوده و نسبت به سرنوشت کارگران خویش توجه کمتری دارند) روی دست گرفته شود.
آقای امیولا نیدهی، نماینده یکی از انجو های مدافع حقوق کارگران می گوید: ” ما از دهه قبل به اینسو، منتظر صدور همین حکم بودیم و فعلا امیدوار هستیم حکومت های ایالات گجرات و مدهیا پردیش آنرا در عمل پیاده کنند. محکمه توضیح داده است که حکومت گجرات در حفظ جان و تامین حقوق کارگرانی که تحت شرایط خراب و غیر قابل تامل کار نموده، به امراض “سیلیکوسیس” مبتلا شده اند، هیچ تدابیر جلوگیری کننده روی دست نگرفته است.”
صد ها تن از کارگران مدهیا پردیشی که در چهار فابریکه گجرات کار می کردند، بعد از مراجعه به خانه، به مرض فوق الذکر دچار شده طعمهء مرگ شده اند و بعضی های هم که زنده ماند اند، بعد از رفتن دوباره به کار، وضعیت صحی شان رو به وخامت نهاده در نهایت به بستر مریضی افتاده اند.
داکتر “ویکرانت بهووریا” موظف در شفاخانه جهابووا واقع ایالت مدهیا پردیش می گوید: “در جرایان کار با سنگ های معدنی، گاز های مضره داخل معادن و گرد و غبار برخواسته از کار از طریق تنفس به شش ها داخل شده سپس انسان به مرض سولیسوسیس (سرفه، تب و تنگی نفس) مبتلا می گردد. البته کسی که به این مرض مبتلا می گردد، در ظرف دو هفته الی دو سال خیلی ضعیف شده و اشتهای خویش را از دست می دهد. به همین ترتیب با ادامه کار و بیشتر شدن مشکلات شش، مریض به بستر افتاده در نهایت جان خویش را از دست می دهد.”
طبق آخرین سروی توسط یکی از سازمان های احصایوی محلی به نام “شلپ کیندرا”، در جریان ده سال اخیر، در حدود 600 کارگر ساکن ایالت مدهیا پردیش، جان های خویش را از دست داده اند. اما وقتیکه گزارشگر ایشیاکالینک، موضوع را با مالکین کارخانه‌جات مطرح می کند، هیچکس حاضر به اظهار نظر در زمینه نمی گردد.
در سال 2010 کمسیون ملی حقوق بشر از حکومت ایالتی گجرات خواست تا برای کارگران آسیب دیده و خانواده‌های آنها غرامت پرداخت کنند، ولی آنها در زمینه بی تفاوت ماندند. آقای امیولا نیدهی که پاسخ گرفتن از حکومت را در این موارد دشوار می داند، می گوید: “تلاش زیاد نمودیم تا حکومت در مقابل این کارخانه‌جات اقدام جدی کند. ما می خواستیم کارخانه های شان بسته شود تا کارگران بیچاره بیشتر از این در دام استثمار و بهره برداری نیافتند. کسانی که در این کارخانه‌جات کار می کنند، در اثر عدم امکانات محافظتی و شرایط لازم کاری، یک روز نی، یک روز جان های خویش را از دست می دهند.”
ولی با همه نشیب و فراز قضیه، حالا امیدواری های بوجود آمده است که ستره محکمه هند تغیيراتی را در زمینه بوجود آورد.
