با آن‌که گفته می‌شود دسترسی به خدمات صحی حق هر شهروند افغان است، اما با توجه به نیازمندی‌های مردم، سکتور صحی افغانستان نتوانسته است قناعت مردم را به گونه‌ی شاید و باید آن فراهم نماید.
در هژده‌سال گذشته، همه‌ساله آمار منتشرشده در مورد دسترسی به خدمات صحی آن گونه که اعلان شده است، نبوده و به شمول شهرهای بزرگ، مردم در نقاط دوردست افغانستان با مشکلات زیاد صحی روبرو بوده‌اند.
بلندترین آماری که در سال‌های گذشته در مورد دسترسی به خدمات صحی منتشر گردیده از 60 الی 90 فیصد بوده و گاهی نیز در میان این دو رقم قرار داشته‌ایم. هرچند پخش چنین آماری سطح باورمندی مردم را در کشور افزایش می‌دهد اما موجودیت مشکلات و روبروشدن با آن مایوس‌کننده است و نشان می‌دهد که هنوزهم مردم افغانستان به خدمات صحی کافی دسترسی ندارند.
این را می‌پذیریم که در سال‌های گذشته انکشافات قابل ملاحظه‌ای در عرصه‌هاى مختلف صحی به‌وجود آمده؛ در این قسمت ایجاد و توسعه مراکز صحى در مرکز و ولایات کشور، ارائه‌ی خدمات صحی برای جلوگیری از مرگ‌ومیر مادران و اطفال و تطبیق منظم برنامه‌هاى واکسین از جمله مواردی‌اند که در بهبود خدمات صحی در کشور کمک نموده، ولی هنوزهم مرگ‌ومیر کودکان و مادران در مناطق دوردست کشور خیلی نگران‌کننده است.
مردم هنوزهم در مناطق دوردست از کمبود و دوربودن مراکز صحی رنج می‌برند. داکتران متخصص به خصوص در بخش زنان در حدی نبوده که قناعت عمومی را فراهم کند؛ هنوزهم دواهای بی‌کیفیت و تاریخ‌گذشته در بازارها وجود دارد، با وجود آن‌که در سکتور خصوصی پیشرفت‌های زیادی را شاهد بوده‌ایم، اما برخورد تجارتی آنان با مریضان قابل پذیرش نیست. این همه مشکلات، سبب گردیده که سالانه هزاران نفر برای تداوی به خارج از کشور بروند و میلیون‌ها دالر سرمایه‌ی ملی به خارج از کشور فرار کند.
