ads

قهرمانان واقعی جنگ «کاچین» در میانمار

یکسال قبل، بعد از اینکه حکومت میانمار راه تدارکاتی و انتقال مواد غذایی و ادویه را به ایالت ناآرام “کاچین” مسدود کرد، ساکنین آن به مصیبت و مشکلات زیادی روبرو شدند.

نویسنده: abdali
19 قوس 1396
قهرمانان واقعی جنگ «کاچین» در میانمار

یکسال قبل، بعد از اینکه حکومت میانمار راه تدارکاتی و انتقال مواد غذایی و ادویه را به ایالت ناآرام “کاچین” مسدود کرد، ساکنین آن  به مصیبت و مشکلات زیادی روبرو شدند.

بیشتر از صدها هزار مهاجر و پناهنده در حالی ساکن کمپ ها شده اند که مقدار و سهمیه‌ی مواد غذایی آنها به نیم تقلیل یافته است.

“کانیکار پیتچکاو” گزارشگر صدای آسیا اخیرا سفر مخفیانه‌ای به منطقه داشته و گزارش ذیل را فرستاده است:

آقای “هوتی لاریس”، جوان بیست ساله و صمیمی است که با لبخند زیبایش، همیشه در خدمت جوانان کمپ های مهاجرین قرار داشته سعی می کند سخن از  هنر، موسیقی و درامه به زبان آورد. اما گاه گاهی که موقع میسر شود، با موترسایکل به اطراف و حومه های شهر کاچین رفته و از حال و احوال مردم دیدن می کند.

شهر کاچین و مردم آن از سال 1960 میلادی بدینسو در آتش تشدد و جنگ داخلی می سوزند. در سال 2011 میلادی، هنگامیکه “آتش بس” نیم بند میان حکومت و جنگجویان استقلال طلب کاچین از میان رفت، آقای “هوتی لار” تازه تحصیلات عالی خویش را در مکتب به پایان رسانیده بود.

با آغاز مجدد جنگ  زد و خوردهای تباه کن، موصوف با سواری موترسایکل،  فاصله ها را طی نموده به کمک مردم عاجز و درمانده ای که زیر شلاق و قنداق های آهنین خورد و خمیر می شدند، مبادرت می ورزید. صدها هزار انسان از بیم جنگ دست به فرار می زدند، اما در مرز چین از فرار شان جلوگیری می‌شود.

اینجا بود که آقای “هوتی لار” در صدد دریافت چاره شده و با قبول خطر مردمی را که راه نجات بروی شان بسته شده بود، از میان شاخ و بته های جنگل توسط موتر سایکل به مناطق و ساحات مصئون و امن منتقل می ساخت. با مشاهده دلاوری و خیرخواهی “هوتی لار”، جوان دیگری به اسم “باوک هکونس” نیز جرات می‌یابد و با استفاه از موتر شخصی خویش پناه جویان و بیجاشدگان داخلی را از لابلای جنگل و کوه های پر پیچ و خم به مناطق امن متقل می ساخت.

به همین ترتیب، جنگ شش سال ادامه یافت و پیامد آن بی خانمان شدن 120 هزار نفر از ساکنین شهر کاچین شد.

آقای “باوک هکونس” که عضویت انجوی خیریه به نام “گروپ انکشافی کاچین” را نیز دارد، می گوید: “این مهاجرین و کمپ نشینان مردمان بدبختی هستند که شش سال شرایط جنگی را تحمل نموده و بارها برای فرار تلاش نموده اند. از همین سبب خیلی خسته و درمانده شده اند و مستحق هر نوع کمک ممکن هستند.”

در اوایل سال گذشته، حکومت از ادارات کمک کننده به بیجاشدگان داخلی تقاضا کرد، به خاطر ملاحظات و نگرانی های امنیتی نباید کمک های بشری و ادویه جات را به ساحات خطرناک تحت کنترول جبه ی استقلال طلب کاچین انتقال و توزیع کنند.

“باوک هکونس” با انتقاد از ممانعت ورود موترهای مواد کمکی “دبلیو اف پی” یا “پروگرام جهانی غذا” به تاریخ 9 سپتمبر سال گذشته از جانب حکومت، می گوید: “یک نهاد کمکی نمی تواند کمک های خود را مستقیما در اختیار این مردم بگذارد و باید از حکومت اجازه بگیرد. روی همرفته، ساکنین ساحات تحت کنترول دولت با اعتبار یک یادداشت تفاهم با حکومت می توانند به آسانی به مواد کمکی دسترسی داشته باشند، اما مردمی که در ساحات تحت کنترول جبهه استقلال طلب کاچین زندگی می کنند، از این چانس محروم اند.”

انتقال بیجاشدگان داخلی از مناطق جنگی به مناطق امن، به این معنی است که “باوک هکونس” حیات خود را به خطر می اندازد. به هر ترتیب، چانس و فرصت نجات خیلی کم است و وضعیت با توجه به سخت گیری های حکومت،  با گذشت هر روز بدتر هم می‌شود. افراد بسیار کمی هستند که با قبول زحمت و مسئولیت در صدد کمک به دیگران هستند.

“باوک هکونس” انتقال بیجاشدگان به ساحات مصئون را کمتر از میدان جنگ نمی داند. او می افزاید: “گاهی به این فکر می کنم، با وجود اینکه سازمان های بزرگ، انجوها و ادارات ملل متحد در تفاهم با حکومت هر کاری که دل شان بخواهد کرده می توانند، اما باز هم به قدر کافی سعی و تلاش به خرج نمی دهند.”

از همین سبب شمار زیاد مردم از خانه و کاشانه ی خویش بیجا شده و اکنون ضمن نصف شدن مقدار سهمیه ی کمکی شیر و برنج شان، مجبور هستند با دریافت 20 سنت امریکایی در روز، زندگی خویش را به پیش ببرند. انجوها و کمپنی های غیر دولتی هم که برای باز شدن و یا باز نگهداشتن راه های تدارکاتی کار می نمایند، از جانب نیروهای مسلح و تفنگ به دستان به شدت زیر فشار قرار دارند.

اخیرا این فشارها با افزایش حملات هوایی و زمینی نیروهای حکومتی بیشتر شده و مردم نگران آن هستند که مبادا از مسدود شدن راه های تدارکاتی منحیث یک حربه سیاسی استفاده شود.

آقای “داووگ گیبونس” که سال‌هاست در انجوهای بین المللی تحت نام “همکاران” کار کرده است، از ذیقی شرایط کار شکایت کرده، می گوید:” در قدم نخست، داخل شدن به مناطق ممنوعه خیلی دشوار است، اما بعد از دخول، خارج شدن نیز دشوار تر می گردد. ما می خواهیم کارهای انکشافی و کمکی بیشتری برای مردم انجام دهیم، اما به سبب همین مزاحمت ها و مشکلات، تعداد کمی از مساعدت های ما بهره مند می گردند و بس.”

به هر صورت، در حالی‌که بعضی نهاد و سازمان های بزرگ می خواهند در مقابل دستورات حکومت مقاومت کنند، شماری از ادارات بین المللی هم هستند که راه خویش را برای ادامه کمک ها به نیازمندان دریافت کرده و آرام آرام به کار خویش ادامه می‌دهند.

قصه های هم از رساندن مخفیانه کمک ها به شمول مواد غذایی و ادویه جات به ساحات تحت کنترول “جبهه‌ی مقاومت کاچین” به گوش می رسد که البته برای دست اندرکاران آن خیلی خطرناک بوده می تواند.

کانیکار پیتچکاو – صدای آسیا – میانمار

کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
طراحی و توسعه توسط تکشارک - Copyright © 2024

Copyright 2022 © TKG: A public media project of DHSA