عکاسی برای نخستین بار توسط امیر حبیب الله خان وارد این مرز و بوم شد که تنها و تنها مخصوص دربار بود. اما آهسته آهسته در میان مردم عام نیز برای خودش جا باز کرد و از حالت شاهی خارج شد؛ عکس وارد روزنامه ها و جراید گردید و عکاس خانهها باز شدند. نخستین روزنامهی هم که از عکس استفاده کرد سراج الاخبار بود که در زمان حبیب الله خان توسط محمود طرزی در سال ۱۹۱۱ تأسیس شد که آنها توانستند در سال دوم چاپ شان،عکس را نیز شامل روزنامه شان بسازند.
عکاسی در حال ریشه دواندن در سراسر کشوربود، ناگهان بحرانهای دامنگیر این کشور شد و مانع سبزشدن و ریشه دوانیدن این هنر. رژیمهای آمدند که تمامی عکاس خانه ها را بستند و خواستند مردم را باورمند بسازند که هر کسی عکس بگیرد، کافر است.
دیری نگذشت که این رژیم سقوط کرد و فضا برای نفس کشیدن دوبارۀ عکاسی در افغانستان باز شد و اجازه داد تا عکاسان از پیله های شان بیرون شوند. در سال ۲۰۰۲ رضا دقتی عکاس ایرانی-امریکایی اولین مرکز فوتو ژورنالیست را در کابل تأسیس کرد و به تعداد ۲۰ تن از علاقمندان این هنر را آموزش داد که امروزه هر کدام از اینها کارهای تأثیرگذاری برای رشد آینده عکاسی افغانستان انجام میدهند.
عکاسی با این که در افغانستان تاریخچه کهنی دارد؛ اما پس از سپری کردن دورههای سیاه، چنان به نظر میرسد که این هنر دوباره زاده شده و جان گرفته باشد. بنابرین عکاسی در اینجا خیلی جوان است؛ اما با وجود آن هم افغانستان توانسته است در مدت زمان اندک، پیشرفت خوبی در این عرصه داشته باشد و با کشورهای همسایه برابری کند و حتا گاهی از آنها پیشی بگیرد مثل جایزه پولتیزر” مسعود حسینی”.
عکاسانی که مدت زمان طولانی میشود در افغانستان کار میکنند، آینده عکاسی افغانستان را روشن میبینند و برخلاف عکاسان جوان، از وضعیت عکاسی ناراضی هستند. آنها از نبود گالری برای نمایش آثارشان شکایت دارند، همچنان اعتراض دارند که تفکیک نکردن جامعه و کارفرمایان میان عکاسان حرفوی و آماتور وجود نداشته و خرید و فروش عکس ها رونق ندارند.
Copyright 2022 © TKG: A public media project of DHSA