قتل غیر نظامیان در افغانستان، داستان پایان ناپذیریست که از زمان ظهور بار دوم طالبان در 2004 تا حال بی وقفه ادامه دارد و این باور که بعد ازین کشتار پایان خواهد یافت نه تنها نمی توان امید وار بود که با تشدید جنگ بر طبق اظهارات جنرالان ناتو، این کشتار نیز افزایش خواهد یافت.
با توجه به بیرحمی که برین جنگ حاکم است و دو طرف درگیر افغانها را بیش از مورچه اهمیت نمی دهند، حملات هردوطرف به شکل «کور» انجام گرفته و تمام افغانستان ساحۀ جنگی و مردم ملکی آن دشمن خوانده شده و در هیچ جایی از هر نوع حملۀ ابا ورزیده نمی گردد.
حملۀ راکتی روز جمعه (اول اسد) نیرو های ناتو در ولسوالی سنگین ولایت هلمند بر محلی که عده ای زن ، مرد و طفل در قریۀ ریگی در جریان جنگ به آنجا پناه برده بودند ، باعث قتل 52 تن گردید.در میان این 52 تن هیچ فرد مسلحی وجود نداشت و همه ملکی بودند.
این کشتار غیر نظامیان با این پیمانۀ بزرگ زمانی صورت می گیرد که جنرال پتریوس قومندان عمومی نیرو های امریکا و ناتو پس از مقرری اش به این سمت تاکید داشت که به نیرو های زیر امرش اجازه نخواهد داد تا غیر نطامیان را بکشند و درین مورد فیصله های جنرال مک کریستال را دنبال خواهد کرد. اما اینک دوماه از تقرری او نمی گذرد که چنین فاجعه ای رخ می دهد.
با اینکه این چندمین بار است که نیرو های خارجی در افغانستان دست به چنین کشتاری می زند و در 2009، از 1400 تن غیر نظامی که درین سال به قتل رسیده، مسئولیت 40 درصد آن را دارد، نشان می دهد که این روند همچنان ادامه دارد و غالمغال های کرزی برای توقف این کشتار به جایی نرسیده است.
علاوه به کشتار غیر نظامیانی که به وسیلۀ نیرو های خارجی صورت می گیرد و برای اینان افغانها مرگ و زندگی افغانها ارزشی ندارد و تا حال بعد از این همه کشتار و جنایت فقط به یک تاسف و معذرت بسنده کرده اند، از سوی دیگر نیرو های طالب و القاعده اساس مبارزۀ شانرا بر خشونت گذاشته و برای آنان این مطرح نیست که چه کسی را میکشند، آیا این کشته شده ها گناهی دارند و یا ندارند.
جرم بسیاری از کشته شده های ملکی از سوی طالبان این بوده که فقط در افغانستان زندگی داشته اند. عمل انتحاری که به تاریخ 18 جولای در میان مکروریان های سوم و چهارم توسط یک طالب صورت گرفت، سه کشته و چهل زخمی داشت.
اکثر زخمی ها طفلکان مکتب بودند که بعد از دادن امتحان ازین راه می گذشتند. فقط دو سرباز خارجی درین عملیات بسیار سطحی زخمی شدند. در صورتیکه عملیات نیروهای طالب و القاعده در میان غیر نظامیان مورد ارزیابی قرار گیرد، صد ها عملیات آنان را می توان در سر تاسر کشور مشخص ساخت که هرکدام در کنار رساندن کوچک آسیبی به نیرو های خارجی جان دهها فرد ملکی را گرفته اند و بعد آن را با آب و تاب جزئی از موفقیت های جنگی خود عنوان کرده، سخنگویان شان با وجد ازین همه کشتار نام می برند.
اما با کشته شدن این همه بیگناه که چه خانواده های به عزا می نشینند و سر نوشت بازماندگان کشته شده ها به کجا می انجامد، کوچکترین فکری نکرده، خود را پیروز می دانند.
آنان نه تنها با عملیات کور شان جان بیگناهان را می گیرند که با اندک شکی بر هرکسی با نیرو های خارجی تماس دارد یا حلالش می کنند یا به چوبۀ دارش می بندند. 32 جوان لغمانی که برای مزدور ی به ایران می رفتند وقتی در ولسوالی میوند مورد شک یک قومندان طالب قرار گرفت که شاید به هلمند برای عسکری بروند، دستگیر و همه را تیر باران کردند و چند طفل هفت تا دوازده ساله را به دار زدند.
یک شاگرد هوتل که در خاشرود کار میکرد به این اتهام که سرباز اردوست در برابر چشم تمام مسافران در منطقۀ بکوا سر بریده شد.
با نگاه گذرا بر قتل غیر نظامیان از 2004 به اینسو که بار دیگر طالبان ظهور کردند و نیرو های خارجی در افغانستان جا بجا شدند، هیچگاهی پروسه کشتار غیر نظامیان پایان نیافته و قتل ها از شوخی های روزگار مردم افغانستان بوده است.
علاوه به کشتار به وسیلۀ دو طرف درگیر عده ای از زور مداران نیز از کشتار هموطنان غیر نظامی ما دریغ نورزیده اند و درین زمینه سهم خود را داشته اند. چند روز قبل بادیگارد های ملا تره خیل یک عضو پارلمان، دو تن را در چند قدمی ارگ کشته و چند تن دیگر را زخمی کردند .
در جهان امروزی به اندازۀ قتل افغانها ، کشتار ارزان و بی پرسان در هیچ جای دنیا وجود ندارد و مرجعی که بتواند از چنین قتل هایی که از سوی نیرو های خارجی، طالبان و زور مداران صورت می گیرد، پرسان کند، وجود ندارد و یکبار که کرزی به اوباما پیشنهاد کرد تا از چنین قتل هایی جلوگیری و بمبارن های ناتو قطع شود، اوباما با این واکنش که نمی تواند سربازانش را بدون پوشش هوایی وارد جنگ سازد این پشنهاد را رد کرد وحال می بینیم که چه محشری در سنگین بر پا شد.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
