حضور پررنگ دختران در صنف‌های آموزش هنرهای رسامی و خطاطی

مسدود ماندن طولانی مدت مکتب‌ها و پوهنتون‌ها به‌روی دختران، شمار زیادی از دختران را به سوی آموزش هنرهای رسامی و خطاطی سوق داده است.

صدیقه مهدوی، یکی از این دختران که اکنون در یکی از گالری‌های هنری مصروف آموزش هنر رسامی است، می‌گوید که به رسامی علاقه خاصی دارد، چون او معتقد است که با هنرش می‌تواند پیام‌های پرمعنی را به دیگران انتقال دهد.

“آرزو دارم بتوانم از طریق هنر درد‌های خود و همنوعانم را به تصویر بکشم.”

شکریه عالمی، دیگر هنرآموزیست که از مکتب باز مانده و صنف آموزش هنر رسامی را یگانه روزنۀ امید برای رهایی خود از تنش‌های روحی و روانی می‌داند.

“وقتی مکتب‎ها به‌روی ما بسته شد، از بودن در خانه بسیار خسته شده بودم و بعد با پدرم آمدم و در صنف رسامی ثبت نام کردم.”

شکریه هرچند تازه کار است، اما آرزوهای  بلندی را در سر می‌پروراند. او می‌گوید اگر زمینۀ آموزش هنر برایش بیشتر و بیشتر مساعد شود، آثار خوب هنری را ببار خواهد  آورد.

در همین حال شماری از استادان می‌گویند که هرچند هنر خطاطی و رسامی هنوز جایگاه اصلی‌اش را در افغانستان نیافته، با آنهم هنر آموزان، به‌خصوص دختران در صنف‌های آموزشی هنر حضور پررنگی دارند.

علی نظری، یکتن از استادان هنر رسامی و خطاطی می‌گوید با آنکه تابلوهای رسامی این روزها بازار چندانی ندارند، اما شاگردان او با علاقمندی خاصی این هنر را دنبال می‌کنند.

“یک و نیم سال است که گالری‌ام را راه‌اندازی کرده‌ام، حضور شاگردان بسیار خوب است و بیشتر از 80 فیصد شاگردان ما را دختران تشکیل می‌دهند.”

او دلیل حضور پر رنگ دختران را در نبود فرصت‌های آموزشی و تحصیلی در مکتب‌ها و پوهنتون‌ها  دانسته و می‌افزاید که در گالری‌اش جاهای مشخص و میحط مناسبی برای دختران فراهم شده تا آنان بتوانند به راحتی به آموزش  بپردازند.

در عین حال یاسین امیری که هنر خطاطی را آموزش می‎‌بیند، هنر را آرام‌بخش روح خوانده و می‌گوید زمانی‌ که به خطاطی می‌پردازد، آرامش خاصی به او دست می‌دهد.

“خطاطی برایم یک سرگرمی است. وقتی نوشته می‌کنم، آرامش می‌یابم و خستگی‌هایم از بین می‌رود.”

هنرآموزان هرچند آموزش رسامی و خطاطی را یک فرصت خوبی عنوان می‌کنند، اما از امارت اسلامی می‌خواهند که هرچه زودتر زمینه رفتن دختران به مکتب‌ها و پوهنتون‎ها را فراهم سازد.