این که عملیات «امید» در قندهار بالآخره به امید و یا ناامیدی منجر خواهد شد یانه، پرسشی است که تا هنوز پاسخ خود را نیافته است.
جنرالان امریکایی برای دادن چنین پاسخی، 18 ماه دیگر مردم را به انتظار می‌گذارند.
این عملیات که11 ماه قبل آغاز شده و در ولسوالی‌های ارغنداب، دند، پنجوایی و ژیری متمرکز بوده، خسارات مالی بسیاری بر ساکنان این ولسوالی‌ها وارد کرد؛ مخصوصاً مردم ارغنداب از این بابت، بیشتر شکایت دارند.
زیرا این ولسوالی یکی از سرسبزترین مناطق قندهار است که انارستان‌های آن، شهرۀ آفاق می‌باشد. بگذریم از این که ولسوالی پنجوایی بهترین انگور دنیا را تولید می‌کند. مردم ارغنداب شکوه دارند که نیرو‌های خارجی با تانک‌های غول پیکر در این باغ‌ها به دنبال طالبان، دیوار و درخت شان را به باد فنا داده اند؛ مخصوصاً که این عملیات در زمان حاصل‌برداری میوه در این ولسوالی متمرکز گشت و دمار از روزگار مردم بر آورد.
فرماندهان ناتو معتقد اند که چون این ولسوالی‌ها مراکز عمدۀ فعالیت‌های طالبان بوده و با این عملیات 11ـ‌ماهه تعداد زیادی از جنگجویان طالب کشته و یا فراری شده اند.
لذا اکنون ابتکار عمل در دست آنان قرار دارد و اینک اعلان می‌کنند که تا 8 ماه دیگر یعنی جوزای سال آینده، این ابتکار عمل، نتایج خود را به ظهور خواهد رساند. در حالی که طالبان این ادعای جنرالان امریکایی ناتو را رد می‌کنند.
جنرالان ناتو در حالی از پیشرفت عملیات در قندهار و گرفتن ابتکار جنگ یاد می‌کنند که طالبان در شب 10 اکتوبر، حملۀ وسیعی را بر شهر قندهار انجام دادند که طی آن 14 انفجار این شهر را لرزاند، شش راکت بر شهر فرود آمد و برزندان و پوستۀ خوجک حملۀ شدیدی به سر رسید. طالبان درحمله بر پوستۀ خوجک، قادر به سوزاندن چند تانکر نیز شدند.
همچنان دو روز قبل، جنرال محمد نعیم مومن اعلان کرد که طالبان قصد داشتند تا مقر رادیو تلویزیون دولتی این شهر را به کنترول خود بگیرند و بعد اعلان کنند که شهر قندهار را متصرف شده اند که بعد این برنامه خنثی شد.
همچنان نیرو‌های طالب، شبانه در برخی از نقاط شهر قندهار در آمد و شد اند و عبور تانکر‌هایی که مواد لوژستیک نیرو‌های خارجی را انتقال می‌دهند و نیز افراد وابسته به دولت از حوض مدد، سنزری و باغپل در چند قدمی شهر قندهار مشکل می‌باشد. این در حالی است که نیرو‌های خارجی و افغان مدعی اند که که در طول چند روز با عملیات بی‌وقفه و پیاپی، منطقۀ ماله‌جات که شامل این محل‌ها نیز می‌شود را پاکسازی کرده اند.
قندهار محل اصلی مقاومت و مرکز اصلی نفوذ طالبان در افغانستان است. در صورتی که این ولایت کاملاً تصفیه و ادارۀ دولت، جانشین حاکمیت طالبان گردند، این نیرو بسیار ضعیف خواهد شد.
به این خاطر رهبران و قومندانان ارشد طالبان با تمام قوا می‌کوشند تا این مرکز را برای همیشه نگهدارند.
رهبران طالبان برای دفاع از این ولایت می‌توانند نیروی زیادی از هلمند و ارزگان متمرکز سازند و چون قندهار برای طالبان در سر تاسر کشور حیثیت مرکز را دارد، لذا طالبان از هر جایی حاضر اند برای حضور خود در قندهار، هر نوع جان‌نثاری را دریغ ندارند.
مک کریستال، جنرال برکنارشده امریکایی که فرماندهی نیرو‌های امریکا و ناتو را در افغانستان بر عهده داشت و طراح اصلی عملیات امید بود، این باور را داشت که باید قندهار از وجود طالبان پاکسازی و این مرکزیت نابود گردد.
او عملیات در قندهار را موجی و مداوم طراحی کرده بود و باور داشت که با چنین شیوه‌ای می‌توان در کوتاه‌مدت، این ولایت را به کنترول خود در آورد.
با تمام خوش‌بینی‌هایی که اکنون قوماندانان ناتو از پاکسازی قندهار دارند و مدعی اند که در جاهایی، ابتکار عمل را از مخالفان گرفته اند، شواهد روشنی که دلیل بر چنین خوش‌بینی در قندهار وجود داشته باشد، به چشم نمی‌خورد.
برخی از کارشناسان نظامی، پاکسازی قندهار را معادل پاکسازی طالبان از تمام افغانستان می‌دانند.
در جریان حملات امریکا بعد از یازدۀ سپتمبر نیز دیدیم که قندهار، آخرین شهری بود که سقوط کرد و با سقوط این شهر، امارت طالبان نیز فرو غلتید.
این واقعیتی است که اکنون هم وضعیت طالبان را در این نبرد می‌تواند تمثیل کند. زیرا فتح قندهار نه یک فتح عادی، بلکه «فتح الفتوح» خواهد بود، این فتح مربوط به سیاست امریکا و ناتو در قبال این جنگ و این که چه وقتی تصمیم به نقطۀ پایان گذاشتن به این جنگ گرفته خواهد شد، می‌باشد؛ تصمیمی که جز استراتیژیست‌های نظامی امریکایی و ناتو کسی از آن با خبر نیست.
اما آن چه روشن است این که تا حال چنین تصمیمی گرفته نشده و تا هنوز نیاز به ادامۀ این جنگ دیده می‌شود. لذا قندهار بازهم این جنگ‌ها را تجربه خواهد کرد و قندهاریان بهای آن را با خون و ویرانی باغ‌های انار و انگور شان خواهند پرداخت.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
