شش ماه قبل در کنفرانس لندن تصویب شد که در جولای امسال کنفرانس بین االمللی کابل برگذار گردد و اینک به تاریخ 20 جولای این کنفرانس درتالار وزارت خارجه با حضور بیش از هفتاد کشور و سازمان مهم جهانی در برگذار گردید.
باتوجه به تهدیدات گذشتۀ مخالفان و تجربه های عملی گذشته، بسیاری فکر می کردند که مخالفان سعی خواهند کرد تا با حملات انتحاری و یا پرتاب راکت این کنفرانس را مختل نمایند، اما با استقرارحدود 15 هزار نیروی امنیتی در شهر و حومۀ آن، مخالفان قادر به چنین اخلالی نشدند و این از مهمترین دستاورد دولت افغانستان با حضور گسترده کشور ها وسازمان های مهم جهانی درین کنفرانس بود.
با اینکه در ماه های اخیر از قدرت مخالفان و ضعف نیرو های امنیتی در هر جایی یاد می شد، با برگذاری این کنفرانس تجربه شد که مخالفان قادر به انجام هرکاری نیستند، مخصوصاً که پولیس و امنیت ملی یک روز قبل موفق به گرفتاری دو گروپ مهم تروریستان در دو نقطۀ شهر کابل که یکی به مرکز شهر بسیار نزدیک و با هاوان مسلح بود، گردیدند و این دستگیری ها برنامه ریزی تروریستان را کاملاً مختل ساخت.
کنفرانس کابل که ریاست آن را اشرف غنی احمدزی ودمیستورا ، نمایندۀ ملل متحد در کابل به عهده داشتند با صحبت های حامد کرزی و بانکی مون افتتاح گردید و بعد از آنکه وزیر خارجۀ امریکا صحبت مختصری کرد، عمر زاخیلوال وزیر مالیۀ افغانستان در مورد برنامه ها و پروژه های کاری دولت صحبت نمود و بعد حدود 50 مهمان نیز صحبت نمودند که شامل روسای سازمان ناتو، کنفرانس اسلامی، بانک جهانی، اتحادیۀ اروپا، ایکو، صندوق وجهی بین المللی پول و بنیاد آغاخان می شد.
سخنرانان با اینکه همه یکصدا پشتیبانی خود را از مصالحه با مخالفان، حکومتداری خوب، مبارزه با مواد مخدر، تحویل امنیت به نیرو های امنیتی افغان و رشد زیر بنا های اقتصادی افغانستان اعلان کردند، راسموسن رئیس ملکی ناتو تاکید کرد که تحویل امنیت به نیرو های افغان، معنی خروج نیرو های خارجی از افغانستان را نمی دهد.
وی گفت: ما تشخیص می دهیم که چه وقت تروریزم به عنوان خطری برای جامعۀ جهانی از میان می رود و آن زمان ضرورت حضور این نیرو ها در افغانستان از میان خواهد رفت و ما افغانستان را ترک خواهیم کرد. وزیران خارجۀ هند و پاکستان با اینکه از مصالحه با مخالفان حمایت کردند، اما تاکید نمودند که این مصالحه در پرتو سیاست های دولت افغانستان صورت گیرد، بدین معنی که مخالفان قانون اساسی افغانستان را بپذیرند و حاکم بلا منازع قدرت نشوند.
وزیر خارجۀ امارات متحد عربی از شرکت بیشتر کشور های اسلامی درین کنفرانس استقبال کرد و گفت که جهان نباید فکر کند که القاعده نمایندۀ کشور های اسلامی است. این بیان وزیر خارجۀ امارات بی مناسبت به اتهاماتی نیست که از مدتها غربی ها و برخی از مبصران سیاسی شرقی ابراز می دارند که شیخ نشین های حاشیۀ خلیج، به القاعده کمک پولی می کنند.
وزیر خارجۀ ایران بر خلاف روند عمومی کنفرانس، حضور هرچه بیشتر نیرو های غربی در افغانستان را به نفع صلح و امنیت در افغانستان و منطقه ندانست و به نحوی این نیرو ها را در تقویت تروریزم متهم نمود و از تروریست های که علیه ایران در ایالت سیستان و بلوچستان آن کشور می جنگنند و در افغانستان و پاکستان پایگاه دارند، یاد کرد و نیرو های غربی را متهم به کمک به این جریان تروریستی نمود.
وی به طور غیر مستقیم از سود هشتاد ملیارد دالری مواد مخدر افغانستان یاد کرد که به جیب حامیان آن سرازیر میشود و به این صورت اشارۀ به دست داشتن غربی ها در تولید و قاچاق مواد مخدر کرد و راه حل مشکل افغانستان را فقط در تلاش های منطقوی دانست.
اما تمامی سازمان های جهانی و کشور های دیگر شرکت کننده درین کنفرانس با خوشبینی از وضعیت جدید و کار های که دولت افغانستان پیش رو دارد، استقبال کردند، ولی اکثر انها به نحوی تشویش خود را از فساد اداری حاکم و نبود ظرفیت در ادارۀ افغانستان ابراز داشتند.
در مجموع حسن نظر و گرمی که برکنفرانس کابل حاکم بود، محتمل به نظر می رسد که دولت افغانستان قادر به جذب 16 ملیارد دالر پول در خواستی جهت عملی نمودن اجندای اصلی این کنفرانس که شامل رشد اقتصادی، بازسازی، مصالحه با مخالفان، تحویل گیری مسئولیت امنیت از نیرو های خارجی و ایجاد حکومت داری خوب بود، گردد. حتی برخی ازین کشور ها خوشبین دادن صلاحیت 50 درصدی مصرف پولهای کمکی به دولت افغانستان بودند و به این خاطر کرزی و حواریون او حق دارند که خود را برندۀ این کنفرانس احساس کنند.
اساسی ترین فرق هایی که کنفرانس کابل با تمام کنفرانس های که در بن و بعد از ان تشکیل شده، در این است که تمام کنفرانس های گذشته در خارج از افغانستان دایر می شد و کسی باور نداشت که دولت افغانستان قادر به برگذاری چنین کنفرانس مهمی گردد و دیگر اینکه سیر برگذاری این کنفرانس ها نشان میدهد که گردانندگان کنفرانس های گذشته یا جنگسالاران و یا خود خارجی ها بوده و افغان های دیگر دران سهمی نداشتند. درحالیکه کنفرانس کابل به وسیلۀ افغانهای روشنفکر و غیر جنگسالار سازماندهی شد و خارجی ها فقط مهمان این کنفرانس بودند، نه اینکه هرچیزی در دستان آنان قرار داشته باشد. مخصوصاً که در جریان برگذاری از نظر امنیتی و مسایل تخنیکی مشکلی به میان نیامد، لذا یک برگذاری معیاری جهانی را به نمایش گذاشت.
در نه سال گذشته در کنفرانس های بین المللی توکیو، برلین ، لندن و پاریس، جمعاً 35 ملیارد دالر به افغانستان کمک شد، اما مسئولیت مصرف بیش از 85 در صد این پولها را خود دونر ها و کمک کننده ها داشتند و معلوم میشود که خارجی های کمک کننده درین سالها یکی از فکتور های مهم فساد در افغانستان بوده اند و مردم افغانستان نیز با کم کاری های که با این همه پول صورت گرفت و در زندگی شان تغییرجدی رونما نشد و نه ملیون افغان هنوز زیر خط فقر زندگی میکنند، از حاکمیت افغانستان و جامعۀ جهانی ناراضی بوده، بسیاری یکی از علل قوی شدن طالبان را درین نارضایتی عمومی مردم می بینند. اما دیده شود که نتیجۀ عملی کنفرانس کابل چه خواهد شد و پول های که با این کنفرانس به افغانستان کمک خواهد شد، چقدر از نارضایتی مردم خواهد کاست و این بخشف مهمتر از بخش برگذاری این کنفرانس می باشد.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
