واژهء “شعر”، تعریف ها و برداشت های مختلفی را در ساحت خود تا کنون حمل نموده؛ اما هیچگاه در چارچوب یک برداشت و تعریف مطلق، گیر نمانده است. این واژهء چند صدایی، تکثر و پلورالیزم ادبی را در ذات خود دارد. هرگاه کسی در مورد چیستی و ماهیت شعر سخن می راند، زبانش رازآلود می شود و بر معمایی بودن آن می افزاید.
اگر به تعریف ها و فهم های سخن شناسان کهن و زبان شناسان معاصر مراجعه شود، تعریف های متفاوت و برداشت های تجربی، آنان را از واژهء “شعر” مشاهده می کنیم. حداقل تعریف های مطرحی که تاکنون از این واژه ارائه شده، اینهاست: “شعر حادثه یی است که در زبان اتفاق می افتد”، “شعر کلام موزون و مقفا و مخیل است”، “شعر روایت نفس”، “شعر روایت هنرمندانه از حدیث نفس”، “شعر بیان برتر”، “شعر حامل معانی عمیق عرفانی و ما وراءالطبیعی” و… برایند این برداشت ها و مفاهیم مختلف، نشان دهندهء این مسئله است که بحث هرمنتوتیک، تنها به مقوله های متون آیینی، فلسفی و کلامی محدود نمی شود؛ بلکه در مقوله های هنری و حتا علوم تجربی نیز موضوعیت دارد.
به همان پیمانه که فهم های متفاوت از واژهء “شعر” وجود دارد، پدیده های شعری نیز با فهم واحد سروکار ندارد. دریافت های چند گانه از شعر به عنوان یک پدیدهء هنری، چند صدایی بودن آن را فریاد می کشد. محصول تخیل و دریافت های شاعر با تاثیر پذیری از محیط پیرامون و “زیگنال” های معناگرایانه، وقتی با کالای فاخر شعر وارد صحنه می گردد، مخاطبان از طیف های فکری و سلیقه یی گوناگون، برای دریافت و درک این پدیدهء هنری می شتابند؛ اما هرکسی به اندازهء فهم خود از آن لذت می برد.
آمال و آرزوهای تحقق نیافته و یا تحقق یافتهء خود را در آن شعر در می یابد و به نوعی حس همذات پنداری با شعر پیدا می کند. این ویژگی در شعر، مرز انحصارگرایی و مطلق انگاری را به چالش می کشد.
با این وصف، به همان تناسب که تا کنون واژهء “شعر” با چشم انداز هرمنوتیکی، یک معنا و فهم مطلق را بر نتافته، اثر و یاپدیدهء هنریی که شعر نامیده می شود نیز گسترهء و سیعی از دریافت های متفاوت را در پیرامون دارد و تک فهمی را در ذات خود بر نمی تابد. چندگانگی فهم ها در واژهء “شعر” از نگاه اصطلاح لغوی و معنایي و پدیده ای به نام اثر هنری “شعر”، نشان دهندهء بی کرانگی این ژانر هنری است که با این مجال اندک، نمیتوان به آن پرداخت.
