دل زار

آمدی رفت ز دل صبر و قرارم بنشین

بنشین تا به خود آید دل زارم بنشین

دل و دین بردی و اکنون پی جان آمده ای

بنشین تا به تو آن هم بسپارم بنشین

آمدی کز غم بیرون ز شمارم پرسی

بنشین تا به تو یک یک بشمارم بنشین

از برم رفتی و می میرم از این غم باری

به کنارم ننشستی به مزارم بنشین

(داعی انجدانی)

*

درد فراق

رفت آن بیرحم و داغ تازه بردل باز ماند                

آنقدر فریاد کردم طاقت از آواز ماند

شمع را سر تا به پا داغ است حیرانم ز چیست            

از غرور سرکشی ها سر به زیر غاز ماند

پیشتر از آمدن رفتیم ما از خویشتن                 

هستی ماراست انجامی که در آغاز داشت

ناله کم کن نی که از درد فراق دوستان                

اندرین بستان کجا یار و کجا دمساز ماند

در محبت سر نمی بندم به ساز خامشی                

دل به هر کس تا نهادم ناله از پرواز ماند

عیش جاوید است لاغر بسکه هجران بتان                

عشق تا اظهار مطلب کرد حسن از ناز ماند

(برهان الدین لاغر)

*

قامت کاج

همصدا ! برخیز کاخ ِ آرزوهایت شکست             

قامت ِ کاج  و بلندای تماشایت شکست

دخترت بر سر بساط شعله برپا کرده است             

حاصل ِ عمر ِ عزیزت سوخت فردایت شکست

با دروغ دین و فریاد تساوی، حریت                 

هرکسی باحیلۀ نو دست یا پایت شکست

بر تو شورید و تجاوز کرد و در بندت کشید             

برتو خندید و رهایت کرد و دنیایت شکست

مرگ بادش باچنین وحشت سرای بندگی             

خاک برجانی که لبخند ِ مسیحایت شکست

با هیولای پلشتی اختیارت را گرفت                 

باسر ِ بازو غرور و بال ِ عنقایت شکست

خواهرم برخیز!  راه چاره ای برخود بیاب                 

بشکن آن دستی که کاخ ِ سبز ِ رعنایت شکست

(راحله یار)

***

لعل نوشین

گفته بودم باتو از خاطر فراموشم مکن            

بی شراب لعل نوشینت قدح نوشم مکن

خانهء دل می شود ویران ز آب آتشین            

تو خود آب آتشینی خانه بردوشم مکن

گفته بودم حلقه برگوش توام ای نازنین            

دیگر اکنون پیش خوبان حلقه در گوشم مکن

گفته بودم پیش شمع عارضت جان می دهم         

جز به برگ لاله و نسرین کفن پوشم مکن

گفته بودم بلبل عشقم درین بستان مرا            

چهره بنما از نوای صبح خاموشم مکن

هرچه گفتم غیر آن، کردی بفرما جام من        

بیش ازین با ناکسان یار و همآغوشم مکن

دل پر از خونم ز بدعهدی مردم این زمان            

چون فروزی یاد از خون سیاووشم مکن  

(فروزی پنجشیری)

*

بهار آمد

بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد

به پاخیزید دهقانان که وقت کشت و کار آمد

زمین دشت رنگین با قبای سبزه از سر شد

صدای بلبل و قمری ز طرف شاخسار آمد

هوا خوشبو معطر باغ شد از سنبل و ریحان

نسیم خلد امروز از هوای کوهسار آمد

همه دشت و دمن سبز است از فیض بهار نو

صدای هی هی چوپان ز طرف سبزه زار آمد

ز ابر نو بهاری گوهر باران فراوان شد

به طغیان آمده دریا به مستی جویبار آمد

شکوفه موج زن در باغ، گل در بوستان خندید

طراوت خیز شد صحرا که فصل نو بهار آمد

به وجدان مژه می آرد بهار دلفروز هردم

زمان غرس اشجار و زمان کشت و کار آمد