(رفیع 40 ساله و نذیر 35 ساله که با هم دوست می باشند و پسر رفیع نابینا است و در مورد آینده او به تشویش است)
موسیقی زیر متن (بیر و بار شهرک)
رفیع (با ناراحتی، آه می کشد): وای به ای روز وای به ای روزگار!
نذیر(حالت سوالی): گپته نفامیدم چطور؟
رفیع (ناراحت): چرا باید بچه نازدانه مه ده انتحاری برابر شوه و چشمایش نابینا شوه! ای حادثه آینده طفل مره تباه ساخت..
نذیر(با همدردی): ها… خدا جزایشانه بته، خیر است، به گذشته ها فکر نکو، افسوس و دل آوی کدن هیچ فایده ای نداره! (با تعجب)اما چرا فکر کنی آینده طفلت تباه شده…
رفیع (با ناراحتی): امسال بچه ام هفت ساله می شه، ده ای سن کلگی مکتب می رن، اما بچه مه…
نذیر(با جدیت): چی گفته می ری؟ بسیار نفرا بودن که معیوب بودن اما با تلاش و کوشش تانسته اند که ده زندگی بسیار موفق باشن! بچه تو هم درس خوانده می تانه، حالی شکر خدا ده مملکت ما برای اطفال نابینا و ناشنوا مراکز آموزشی جداگانه تاسیس شده، تو می تانی بچه خوده اونجه داخله کنی… تا که درس بخوانه و آینده خوب و روشنی داشته باشه…
رفیع (با خوشحالی): راست می گی نذیر جان؟ با ای گپ مره بسیار خوش ساختی….
نذیر: قابلش نست، مه آدرس ای قسم مکتب ها ره که برت می تم… تا ناوقت نشده طفلت ره اونجه شامل کو…
موسیقی پایانی
