موضعگیری عقبگردانه و پی در پی حکومت افغانستان در مورد رهایی زندانیان طالب، بشدت سوالبرانگیز است؛ چون طالبان هنوزهم به گونهای بر مواضع قبلی خود ایستادهاند.
با درنظرداشت دو کنفرانس ویدیویی میان گروه تماس صلح حکومت و نمایندههای طالبان، دیده میشود که ممکن است راه گفتوگوهای مستقیم برای صلح باز گردد.
حکومت افغانستان میگوید که در همین نزدیکیها نمایندههای طالبان با گروه تماس صلح حکومت دیدار مستقیم خواهد داشت، اما طالبان گفتهاند که هیات شان برای بررسی و تطبیق فهرست افراد، تنها به زندانها خواهند رفت.
با وجود این نگرانیها، امیداواریهایی در مورد پیشرفت پروسهی صلح نیز به چشم میخورد.
مهمترین چیزی که امیدواریها نسبت به برگزاری گفتوگوهای مستقیم میان حکومت و طالبان را قوت میبخشد، نشستهای ویدیویی و انتشار فهرست احتمالی هیات مذاکرهکنندهی حکومت افغانستان میباشد.
شام روز گذشته گروه تماس صلح حکومت و نمایندههای طالبان در دومین دیدار شان به توافق رسیدهاند که صد تن از زندانیان طالب الی اخیر ماه مارچ از زندان رها شوند.
حکومت تا کنون واضح نساخته است که این زندانیان با در نظر گرفتن چه میکانیزمی رها خواهند شد و پروسهی رهایی چهگونه خواهد بود؟
این وضعیت نشان میدهد که حکومت دستخوش بیثباتی گردیده که این میتواند در آینده پیامدهای ناخوشایندی هم برای خودش و هم در پروسهی گفتوگوها برای منافع عمومی افغانستان داشته باشد.
بعد از امضای توافقنامهی صلح میان طالبان و امریکاییها، کنفرانسهای ویدیویی و نشر فهرست احتمالی هیات مذاکرهکننده، از نخستین گامهایی بوده که برداشته میشوند، اما هنوزهم سوالهایی در این زمینه وجود دارد.
نخست این که حکومت افغانستان روی چه میکانیزمی اقدام به رهایی زندانیان طالب میکند؟ با آنکه گفته شده است که زندانیان رهاشده دوباره به میدانهای جنگ نخواهند رفت و در این مورد تضمین اخذ شده است، اما در مورد این تضمین اعتماد عمومی چهگونه بهدست خواهد آمد؟
با وجود این نگرانیها حاضرشدن طالبان برای گفتوگوهای ویدیویی و تبادل نظریات با گروه تماس صلح حکومت، نشاندهندهی این است که نسبت به گذشته دیدگاه و موضع طالبان در قبال حکومت افغانستان تغییر نموده و به این نتیجه رسیدهاند که بدون تفاهم با حکومت و مردم افغانستان، نمیتوانند به خواستهای خویش برسند.
انتشار فهرست ۲۰ نفری هیات مذاکرهکننده در رسانهها با وجود آنکه تا هنوز تایید نشده، دومین گامی است که خوشبینیها نسبت به مذاکرات مستقیم را تقویت می بخشد.
هرچند که تکمیلشدن و انتشار این فهرست، امیدواریها برای برگزاری مذاکرات بینالافغانی را بیشتر میسازد، اما با یک نگاه مختصر دیده میشود که حکومت افغانستان در تهیهی این فهرست به مصلحتها رجوع نموده که میتواند سوالهای زیادی را به میان آورد.
چون مردم میخواهند که در این پروسه کسانی باید حضور داشته باشند که از لحاظ تخصصی بتوانند از موقف افغانستان در برابر طالبان دفاع کنند.
با توجه به موارد یادهشده توقع مردم افغانستان این است که حکومت، صلح افغانستان را عادی تصور نکند و برای استقرار آن بهجای منافع کوچک و مقطعی، منافع عمومی را در نظر داشته باشد، زیر هیچ نوع فشاری حاضر به معامله نگردد و مواضعی را که انتخاب میکند با عقبگردهای شکبرانگیز آن را متزلزل نسازد.