وارد یک مارکیت میشوم و چادرهای رنگارنگ در پشت شیشه یک دکان توجهم را جلب میکند، داخل دکان میشوم و خانمی را درحال ترتیب و تنظیم اشیای دکان مییابم.
او همچون فروشندگان مسلکی در سلام دادن از من پیشی میگیرد و سپس میگوید:”بفرمایید چه لازم دارید.”
اخلاق این فروشنده اشتیاقم را برای معرفی شدن باو او دیدن اشیای دکانش بیشتر میسازد و همچنان از او درمورد قیمت و کیفیت چادرها میپرسم.
او هم با خوشکلامی خود را معرفی کرده و در مورد چادرها هم برایم معلومات میدهد.
او نامش را پریسا گفته و میگوید حدود دوسال است که مصروف دکانداری میباشد.
“من فارغ تحصیل رشته نسایی- ولادی استم. متاسفانه پوهنتونها بهروی دختران بسته شد و ما حتی نتوانسیم دفاع دیپلوم انجام داده و اسناد خود را بدست آوریم. بهخاطر تامین مصارف خود و خانواده خود در این فروشگاه کار میکنم و تمامی مشتریانم هم دختران استند.”
پریسا میافزاید که گاهی اوقات مردان هم وارد این فروشگاه میشوند و از اینکه زنان را در حال کار میبینند، ابراز خرسندی میکنند.
پریسا از وضعیت بازار چندان راضی نبوده و میگوید:”دراین روزها وضعیت بازار خوب نیست و خرید و فروش کم است. زنان مثل گذشته خرید نمیکنند و از ما خواهش میکنند که ارزانتر بفروشیم، در حالیکه ما هم باید کرایه، مالیه و بل برق بپردازیم و در ضمن کمی درآمد برای خود و خانواده خود حاصل کنیم.”
زینت زن دیگری است که در این مارکیت دکان سیمساری دارد. بوی عطرهای دکان او از دورشنفته میشد. زینب را در حال تعریف و توصیف از عطرها به چند تن از مشتریانش مییابم و این بار سر صحبت را با او باز میکنم.
در دکان زینب ضمن عطر و دیگر اشیای سیمساری، وسایل آرایشی و لباسهای زنانه نیز چیده شده بود.
زینت پس از آنکه خودش را معرفی میکند، در مورد فعالیتهای خود چنین میگوید:”حدود یکونیم سال میشود که ما دکانداری میکنیم. هرچند در اوایل خانواده ما از کار ما حمایت نمیکردند، چون میگفتند که شرایط خوب نیست، اما بعد از آنکه ما کار خود را شروع کردیم و پدرم وضعیت کار و شرایط را دید، از ما حمایت کرد.”
زینت میافزاید که در این دکان یک خواهر دیگرش نیز با او همکاری دارد، اما جواز دکان بهنام خودش است.
او نیز از وضعیت کاروبار راضی نیست، اما یادآور میشود که تمامی مشتریانش زنان و دختران میباشند.
” فروشات ما مثل گدشته نیست. اکثر خانمها تا خیلی مجبور نشوند چیزی خریداری نمیکنند. ما هم مجبوریم در قیمت بسیاری از اجناس تخفیف قائل شویم تا بتوانیم درآمدی اندک داشته باشیم.”
این دکانداران از مسئولان میخواهند که زمینههای کاری را برای همه مساعد سازند.
گفتنی است بیشتر زنان و دختران در شهر کابل پس از مسدود شدن نهادهای آموزشی بهروی دختران و ممنوع شدن کار زنان در خیلی از مؤسسات و ادارات، به دکانداری و دیگر فعالیتهای اقتصادی روآوردهاند. مسئولان در وزارت کار و امور اجتماعی نیز میگویند که در سال 1403 خورشیدی برای بیش از دوهزار زن در شهر کابل جواز فعالیتهای اقتصادی توزیع کردهاند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
