آموزش دختران؛ مشکلات شرعی هم مطرح شد

تعدادی از مقامات امارت اسلامی محدودیت‌های وضع شده بر آموزش دختران را از لحاظ شرعی موجه می‌دانند، اما شماری از مقامات دیگر تاکید دارندکه تعلیم و تربیه دختران از نگاه شرعی هیچ مشکلی ندارد.

قاری محمد یونس راشد، معین امور جوانان وزارت اطلاعات و فرهنگ در گفت‌وگو با محصلین پوهنتون پکتیا گفته است که امارت اسلامی دلایل موجه برای تعلیق آموزش دختران دارد.

“ممنوعیت تعلیم دختران بر مبنای ظلم نیست، بلکه دلیل شرعی وجود دارد و این دلیل نزد رهبری امارت اسلامی است. اگر کسی می‌گوید که با مطبوعات شریک کنید، باید بگویم که بعضی موارد را نمی‌شود که با مطبوعات شریک کرد.”

از سوی دیگر شیر محمد عباس ستانکزی، معین سیاسی وزارت امور خارجه همواره تاکید کرده که زمینۀ آموزش باید برای همه، بشمول زن و مرد مساعد گردد، زیرا از نظر او آموزش حق مسلم و شرعی تمام شهروندان است.

“دروازه مکتب‌ها باید بدون تبعیض، به‌روی تمام اقشار افغانستان باز شود. چون آموزش حق طبیعی، مسلم و شرعی شهروندان است. این مسئله به زمان نیاز دارد تا آنان(کسانی که مخالف آموزش دختران استند) قانع شوند و به اهمیت آموزش پی ببرند.”

در عین حال زنان و دختران باز مانده از آموزش ابراز تاسف می‌کنند که آینده و سر نوشت شان با گذشت زمان زیاد، هنوز نا معلوم مانده است.

معصومه، یکی از محصلان اصرار دارد که سرنوشت دختران باید معلوم و واضح گردد و دختران نباید بیش از این از آموزش بمانند.

“جامعه نیاز به زنان باسواد و تحصیل‌کرده دارد، ولی ما از رفتن به پوهنتون‌ها منع شده‌ایم. از حکومت می‌خواهیم که بیشتر از این ما را در انتظار نگذارد و شرایط آموزش را برای دختران و زنان فراهم کند.”

 درعین حال مدینه محمدی، یکتن از دانش‌آموزان چنین می‌گوید:”حکومت همیشه برای بازکردن مکتب‌ها و پوهنتون‌ها به‌روی دختران بهانه می‌آورد. هیچ معلوم نیست که چه وقت مکتب به‌روی ما باز می‌شود.”

زنان و دختران متعلم و محصل در حالی از مسدود بودن دروازه‌های مکتب‌ها و پوهنتون‌ها شکایت دارند که بیشتر از 700  روز است که مکتب‌ها به‌روی دختران بالاتر از  صنف ششم مسدود می‌باشد و مدت 250 روز است که دختران و زنان از رفتن به پوهنتون‌ها منع شده‌اند.

مسئولان همواره از فراهم نبودن شرایط برای آموزش دختران سخن گفته‌اند و اکنون هم برخی از مقامات مشکلات شرعی را پیش می‌کشند. اینکه این مشکلات تا چند ادامه خواهد یافت، نه سخنی گفته شده و نه نشانه‌هایی دیده شده است.