در گذشته نه چندان دور در کنار اینکه زنان در اداره‌های دولتی و مؤسسات مشغول کار بودند، در شهر تالقان بازار مخصوصی تحت نام “شهر من خانه من” وجود داشت که در این بازار زنان تولیدات شان را به فروش می‌گذاشتند، اما اکنون خبری از آن بازار نیست و تنها کاری که برای زنان در این شهر باقی مانده است، نان فروشی است.
در چهار راه عمومی شهر تالقان زنان زیادی به هدف نان فروشی تجمع می‌کنند و هر روز به تعداد آنان افزوده می‌شود.
هر چند به ظاهر این زنان نمی‌خواهند که سخن بزنند، اما از وضعیت شان پیدا است که اوضاع اقتصادی آنان وخیم است.
یکی از این زنان بدون ذکر نام خود مشکلاتش را چنین بیان می‌کند:«درخانه خمیر می‌کنم، پخته می‌کنم و به بازار می‌آورم تا بفروشم. نان‌آور خانه ندارم، تامین مخارج زندگی سخت است. خانه ما از شهر دور است، لباس شویی هم می‌کنم، پخته تکانی هم … اگر این کارها را نکنم گرسنه می‌مانیم.»
نفیسه یکی دیگر از این زنان می‌گوید که در کنار نان فروشی با دختران جوانش در خانه‌های مردم نیز کار می‌کنند. اما او از اذیت و آزار مردم شکایت دارد:«در یک حویلی سه بیوه زندگی می‌کنیم. از یک هزار تا سه هزار افغانی کرایه خانه پرداخت می‌کنیم. تا شام یکجا با دختران جوان مان برای مردم کار می‌کنیم. در این زمستان سرد از سر قبرستان زباله جمع می‌کنیم و می‌فروشیم.»
همچنان فریده، یکی دیگر از این زنان می‌گوید که شش سال است که در جاده‌های شهر تالقان نان‌فروشی می‌کند و گاهی هم از سوی برخی از مردان مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد.
«حویلی کرایی دارم برادر! دو هزار کرایه می‌دهم. خرج خانه را کشیده نمی‌توانم و مجبورم که نان فروشی کنم. کارگر ندارم و اولاد دار هم استم.»
با این حال مسئولان ریاست کار و امور اجتماعی تخار می‌گویند که این زنان سروی شده و مشکلات شان با مؤسسات همکار در میان گذاشته شده است.
ملا سیف‌الله مبارز، رییس کار و امور اجتماعی تخار می‌گوید:«ما برای آنان زمینه سروی را فراهم کردیم. با مؤسسات هماهنگی شده و در آینده نزدیک برای آنان کار فراهم خواهد شد.”
این در حالیست که پس از ممنوعیت کار زنان در ادارات غیر دولتی و مؤسسات، زنانی زیادی که سرپرست خانواده‌های شان بودند، بیکار شدند. در عین حال شمار زنان گدا در شهرها نیز افزایش یافته‌اند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
