زرنج میزبان کودکان مهاجر

در ماه‌های اخیر شماری از کودکان بی‌سرپرست از ایران برگشت داده شده‌اند و شماری هم از ولایت‌های مختلف به شهر زرنج؛ مرکز نیمروز مهاجر شده‌اند.

باشنده‌گان نیمروز با ابراز نگرانی از وضعیت این کودکان می‌گویند که ادامه این وضعیت می‌تواند فاجعه‌بار باشد.  

بصیر ۱۸ ساله، یکی از کودکان آواره می‌گوید که دوسال پیش به خاطر مشکلات اقتصادی خانواده خود مجبور شد به ایران مهاجرت کند، اما مدت شش ماه است که از ایران به گونه اجباری برگشت داده شده و اکنون در بی‌سرنوشتی بسر می‌برد.

“دوسال پیش به خاطر مشکلات اقتصادی مجبور شدم به ایران مهاجرت کنم. در آنجا کار می‌کردم و خانواده خود را حمایت مالی می‌کردم، اما متاسفانه شش ماه می‌شود که به ولایت نمیروز رد مرز شدم و بی‌سرنوشت استم.”

او نهادهای حکومتی و مؤسسات خیریه می‌خواهد که کمک‌اش کنند تا بتواند به ولایت خود برگردد. برعلاوه وی خواهان فراهم شدن زمینۀ کار برای جوانان است تا دیگر کسی مجبور نشود از کشور مهاجرت کند.

صفی‌الله، یکی دیگر از کودکان مهاجر که از ولایت تخار آواره شده است، می‌گوید که پدرش مریض است و نمی‌تواند کار کند، از این رو وی مجبور شده است برای کار به ایران سفر کند.

“به خاطر مشکلات اقتصادی به ایران سفر کردم و درآنجا کارهای سنگین انجام می‌دادم. پیسه‌های خود را جمع کرده و برای خانواده خود روان می‌کردم، اما پولیس ایران مرا گرفت و به نیمروز آورد. در اینجا کسی با من کمک نکرده و فعلا جوراب فروشی می‌کنم تا بتوانم کرایه راه رفتن به ولایت خود را پیدا کنم.”

کودکان دختر نیز از مشکل آوارگی در امان نیستند. سیلا دختر ۱۲ ساله، همراه با برادرش مجبور به مهاجرت شده است. او می‌گوید که با برادش در ترمینال (اده موترهای مسافر بری) کار می‌کنند تا شاید یکی از اقوامش خود را در آنجا بیابد یا کسی پیدا شود که آنان را کمک کند تابتوانند پیش مادر شان بر گردند.

“بخاطری که پدرم خیلی پیر است و نمی‌تواند مصارف خانه را تامین کند، شش ماه پیش من و برادرم به ایران سفر کردیم و دو ماه می‌شود که از آنجا رد مرز شده‌ایم. [مؤسسات خیریه] یک مقدار وسایل صحی و خوردنی به ما کمک کرده‌اند، کاش به ما کمک می‌کردند که پیش خانوادۀ خود بر می‌گشتیم.”

سیلا می‌گوید که بسیار دلتنگ مادرش شده است. او درحالیکه اشک درچشمانش حلقه می‌زند، ادامه می‌دهد که “می‌خواهم برگردم پیش مادرم”.

درهمین حال شماری از باشنده‌گان ولایت نمیروز با ابراز نگرانی از وضعیت کودکان مهاجر می‌گویند که اگر این وضعیت ادامه یابد، ما شاهد وقوع فاجعه در مورد کودکان آواره خواهیم بود.

حمید یکی باشنده‌گان نیمروز می‌گوید:”مردم با تحمل خطرات زیادی تن به مهاهرت داده و به سوی ایران می‌روند، نظامیان ایرانی آنان را دستگیر کرده و پس از شکنجه و توهین برگشت می‌دهند. آنان وقتی به ولایت نیمروز می‌آیند در مساجد بسر می‌برند و حتی پول کرایه راه شان را ندارند که به ولایت های شان برگردند.”

وی از خانوداه‌ها می‌خواهد که کودکان شان را به گونۀ قاچاقی به سوی دیگر کشورها روان نکنند .

از سوی دیگر  شماری از فعالان اجتماعی در نیمروز می‌گوید که روزانه شمار زیادی از کودکان از مرز ایران وارد این ولایت می‌شوند و از سوی مؤسسه(iom) یک مقدار کمک‌ها را دریافت می‌کنند.

شهاب الدین تیموری یکی از فعالان اجتماعی می‌گوید:”در نیمروز مؤسسه iom  مهاجران را ثبت نام کرده و طی ۲۴ ساعت در خوابگاه نگهداری می‌کند. سپس برای مهاجران کمک نقدی و کیت‌های صحی داده شده و به ولایت‌های شان فرستاده می‌شوند.”

وی درعین حال از مؤسسات بین‌المللی می‌خواهد که توجه بیشتر به کودکان مهاجر داشته و برای آنها زمینۀ کار و آموزش را فراهم سازند.

این درحالی است که مسئولان حکومتی در ولایت نیمروز می‌گویند که آنان تلاش دارند تا به مشکلات کودکان مهاجر  رسیدگی صورت گیرد.

مولوی صدیق الله نصرت، رئیس مهاجرین ولایت نیمروز می‌گوید:”ما کوشش داریم تا خانواده‌های کودکان را پیدا کرده و آنان  را کمک کنیم تا پیش خانواده‌های شان برگردند.”

باآنکه بحران مهاجرت در سطح جهانی مشکل ساز است، اما افغانستان همواره با این مشکل روبرو بوده و در بیش از یک سال اخیر دامنۀ این بحران گسترده تر و خطرناکتر شده است.