این سازمان با ابراز نگرانی از فروپاشی سیستم صحی در افغانستان افزوده که موجودیت بحران در سکتور صحت کشور، بیشتر زنان را متضرر ساخته است.
در همین‌حال جاوید هژیر، سخنگوی وزارت صحت عامه افغانستان به کلید می‌گوید که کمبود دوا در کشور مشکل تازه نیست؛ بلکه در بیست سال گذشته نیز سکتور صحت افغانستان با این مشکل مواجه بوده است.
اما در عین‌حال سخنگوی وزارت صحت، می‌افزاید که به‌طور عموم مرکزهای صحی و شفاخانه‌های کشور با کمبود دوا مواجه نیستند؛ چون در کنار حمایت مالی برخی از سازمان‌های بین‌المللی از جمله یونیسف، سازمان جهانی صحت و کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، کشورهای مانند پاکستان، ایران، بحرین، هند، قطر، ازبیکستان و اتحادیه اروپا نیز برای سکتور صحت کشور دوا کمک کرده اند.
هژیر می‌افزاید:«افغانستان در گذشته، 93 درصد دوا از کشورهای خارجی واردات داشت که 70 درصد آن به‌گونه قاچاق وارد می‌شد. 45 شرکت تولیدی دوا در کشور وجود دارد که 15 قلم دوا تولید می‌کنند و تنها 7 درصد نیازمندی‌های دوایی مردم کشور را مرفوع می‌سازد.»
سخنگوی وزارت صحت هم‌چنان تایید می‌کند که برخی از کلینیک‌ها و شفاخانه‌های کشور با مشکل کمبود امکانات مواجه است.
به گفته او، تا زمانی‌که سکتور صحت افغانستان به خودکفایی اقتصادی نرسد نیاز به کمک‌های بین‌المللی دارد و در صورت عدم حمایت این سازمان‌ها این سکتور با مشکل جدی اقتصادی مواجه خواهد شد:«در ارایه خدمات صحی به مردم، سکتور صحت افغانستان با مشکل مواجه است. اگر کمک‌های سازمان‌های بین‌المللی به موقع صورت نگیرد و این کمک‌ها بیشتر نشود در آینده دور یا نزدیک سکتور صحت با مشکلات جدی‌تر مواجه خواهد شد.»
با این‌حال احمد خطاب کاکر، رئیس شفاخانه صحت روانی در کابل می‌گوید که تا کنون سازمان‌های بین‌المللی حمایت مالی این شفاخانه را بر عهده نگرفته و این شفاخانه با مشکلات جدی در زمینه ارایه خدمات صحی به بیماران مواجه است:« نبود امکانات اعاشوی، دوا و نبود سایر امکانات و سهولت‌های که مریض در این شفاخانه خود را آرام احساس کند، از مشکلات عمده است که ما به آن مواجه هستیم. بیشتر مریض‌داران نسخه می‌گیرند و دوای شان را از بیرون شفاخانه خریداری می‌کنند و در خانه به مریض شان تطبیق می‌کنند که این مساله برای مریضان و اقارب شان دشوار است.»
از سویی‌هم احمد رقیب که مادرش را برای تداوی از ولایت غزنی به کابل آورده‌است، می‌گوید که به‌دلیل نبود دوا و امکانات صحی در مراکز نزدیک به محل سکونت شان، مجبور شده‌اند به شفاخانه‌های کابل مراجعه کنند:«مادرم اول به شفاخانه علی‌آباد بستری شد، بعدا به مدت دو شب در شفاخانه استقلال بستری شد که مسئولان آن شفاخانه ما را گفتند به شفاخانه افغان جاپان باید مراجعه کنیم و اکنون 14 شب است در این جا بستری است.»
در عین‌حال فرامرز، یکی از باشنده‌گان بلخ می‌گوید:«برای یک دهقان یا غریب‌کار مشکل است تا پول دوا مریض خود را بپردازد. ما از دولت می‌خواهیم که حداقل دوا را برای مردم در شفاخانه‌ها رایگان بدهد.»
گفتنی‌ست که پیش از این نیز سازمان جهانی صحت و کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در اعلامیه‌های جداگانه از فروپاشی سیستم صحی افغانستان در صورت عدم حمایت مالی هشدار داده بودند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
