طالبان در توافقنامه با امریکا در کنار سایر تعهدات شان متعهد شده بودند که شهرها و مراکز بزرگ را هدف حملات قرار نخواهند؛ اما با حمله بر شهر لشکرگاه، هرات و تالقان نشان دادند که پابند به هیچ تعهدی نبوده و در صدد رسیدن به قدرت از راه زور میباشند. پرسش این است که چرا ایالات متحده با وجود آنکه برای جلوگیری از پیشرفت نظامی طالبان در میدانهای جنگ، مواضع آنان را هدف حملههای هوایی قرار میدهد، در مورد این تعهدشکنی طالبان خاموشی اختیار نموده و از واردکردن فشار سیاسی بر این گروه پرهیز میکند؟
طالبان در یکی دو هفتهی اخیر با شدتبخشیدن بیش از حد خشونتها، در جنوب غرب، غرب و شمال افغانستان حملات بزرگی را بالای شهرهای لشکرگاه، هرات و تالقان آغاز کردهاند که به اثر آن تعداد زیاد مردم از خانه و کاشانهی شان بیجا گردیده و در بدترین وضعیت به سر میبرند. این حملات طالبان خلاف توافقنامهی دوحه میان امریکا و طالبان بوده که در در ماه فبروری ۲۰۲۰ به امضا رسیده است. هجوم به شهرها از سوی طالبان پرسشهای زیادی را مطرح و موقف آنان را زیر سوال برده میتواند. وقتی طالبان خلاف توافقنامه به شهرها هجوم میبرند، چهگونه میتوان به تعهدات شان در آینده اعتماد کرد؟
همین اکنون، نمایندههای طالبان در دوحه سرگرم گفتوگوهای ابتدایی با نمایندههای دولت افغانستان میباشند که توقع میرود این گفتوگوها پس از این در سطح بلندی پیش خواهد رفت. این قسمت نگرانی این بوده که تعهدشکنیها روند صلح و گفتوگوها را صدمه میزند و باور مردم را نسبت به تعهدات بعدی طالبان از بین میبرد و این پرسش را مطرح میسازد که آیا با این تعهدشکنیها میشود به تعهدات طالبان در پروسهی صلح اعتماد کرد؟
هرچند با شدتگرفتن جنگها در هرات، تالقان و هلمند، گفته میشود که طیارههای B52 امریکایی بر فراز شهرهای هرات و لشکرگاه به پرواز درآمده و مواضع طالبان را هدف قرار داده که نشاندهندهی ادامهی کمکهای امریکا به نیروهای افغان است؛ اما خاموشی ایالات متحده امریکا در میدانهای سیاسی، سوال برانگیز مینماید و این پرسش بهوجود میآید که چرا از سوی امریکا هیچ علاقهیی برای واردکردن فشار سیاسی بالای طالبان وجود ندارد؟ امریکا با این طرز برخورد چه چیزی را می خواهد بیان کند؟
هرچند حکومت افغانستان با این طرز دید که با توافقنامه و عدول از آن ربطی ندارد، در قسمت تعهد شکنی و اعمال طالبان صدا بلند نکرده و از امریکا نخواسته است که در مورد اتخاذ موضع کند؛ اما فراموش نباید کرد که براساس همین توافقنامه بیش از پنجهزار زندانی طالبان را رها نموده که همین اکنون در برابر حکومت میجنگند. از اینرو خاموشی حکومت هیچ توجیه داشته نمیتواند و باید با جدیت در این مورد موضعگیری نماید. کارشناسان به این نظراند که این خاموشی به زیان حکومت بوده و در آینده میتواند عواقبسنگینی در پی داشته باشد.
مردم افغانستان که قربانیان اصلی این جنگ بوده، از حکومت افغانستان و ایالات متحده میخواهند که برای حل قضیه افغانستان در برابر چنین مسایلی خاموش نمانده و با جدیت بر ضد آن اقدام نمایند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
