نشست بروکسل؛ آخرین فرصت؟

این نشست در حالی برگزار می‌گردد که قرار است تا 11سپتامبر سال جاری میلادی، نیروهای خارجی از افغانستان بیرون شوند. پرسش این است که با حضور جوبایدن، رییس جمهور امریکا این نشست خواهد توانست تصامیمی اتخاذ کند که روند صلح در افغانستان را تسریع ببخشد و به جنگ و خشونتی که هم‌اکنون جریان دارد و مردم را نگران‌تر از گذشته ساخته، پایان دهد؟

نگرانی مردم افغانستان از این است که ایالات متحده امریکا در 29 فبروری سال 2020 توافق‌نامه‌ی با طالبان به امضا رسانید که به اساس آن باید نه تنها از شدت جنگ‌ها کاسته می‌شد، بلکه به آن پایان داده می‌شد و با موفقیت پروسه‌ی مذاکرات بین‌الافغانی نیروهای خارجی مسوولانه از افغانستان بیرون می‌شدند و هیچ نگرانی‌ی نسبت به آینده‌ی افغانستان وجود نمی‌داشت؛ اما اکنون دیده می‌شود که آن توافق‌نامه هیچ موثریتی در تسریع روند صلح افغانستان نداشته و افغانستان روز تا روز در شعله‌های جنگ سوخته می‌رود. خواست مردم افغانستان این است که سران ناتو در این نشست با درک وضعیت خونین افغانستان به موضوعات و تصمامی بپردازند که جنگ و خشونت دست از سر افغان‌ها بردارد و طرف‌های متخاصم به جای جنگ به صلح و مذاکره تن دهند.

افغان‌ها و جهانیان به این باور دارند که اگر جلو گروه‌هایی که تاکید بر جنگ دارند گرفته نشود، ممکن است در آینده سبب ایجاد مشکلات کلان‌تر در سطح منطقه و جهان شود که آن‌گاه نه قابل مهار خواهد بود و نه جهان در آرامی به سر خواهد برد.

روند صلح، خروج نیروهای خارجی و آینده‌ی افغانستان به هم وابسته‌اند، اگر تصمیم درست و قابل قبول در مورد آن گرفته نشود، وضعیت افغانستان بدتر از امروز خواهد گردید. تا دیروز چنان‌که گفته آمدیم با امضای توافق‌نامه میان طالبان و امریکا تصور می‌شد که امنیت نسبی تامین گردد؛ اما جنگ‌ها شدت یافتند، اگر بازهم به گونه‌ی مسوولانه در مورد صلح، خروج و آینده‌ی افغانستان فکر نشود، بدون شک و شبه‌ همه چیز به هم خواهد ریخت و مسوولیت آن به جامعه جهانی، ناتو، ملل متحد و امریکا برخواهد گشت. مردم افغانستان با وجود آن‌که نسبت به تمامی نشست‌ها و تصامیم با شک می‌نگرند، توقع دارند که این نشست سران ناتو در این مرحله‌ی حساس بتواند راه حل قابل قبولی ارایه دهد و به این فکر نقطه‌ی پایان بگذارد که گفته می‌شود جهان غم خودش را دارد.

پس از آن‌که خروج نیروهای خارجی از افغانستان یقینی گردید و تلاش‌های عجولانه‌ برای این خروج صورت گرفت، موقف ناتو در این مورد برای افغان‌ها خوش‌بینی‌ها را به میان آورد؛ چون ناتو از این روند ناراض به نظر می‌رسید و آینده‌ی افغانستان و جهان را در خطر می‌دید. اکنون مردم افغانستان آرزو دارند که ناتو با درنظرداشت موقف‌های قبلی‌اش در مورد وضعیت افغانستان تصمیم قاطع بگیرد و در پیوند به امنیت افغانستان بعد از خروج نیروهای خارجی تضمینی ارایه کند.

مردم افغانستان از حکومت که هم‌اکنون با مشکلات زیاد امنیتی روبه‌رو است می‌خواهند که با توجه به وضعیت جاری با استفاده از این فرصت تازه خواست‌های مشخصی را از کشورهای عضو ناتو مطرح سازد. در این زمینه موارد تجهیز و تمویل و ادامه‌ی همکاری‌های نظامی و ملکی، مشوره‌دهی، اعمال فشار روی طالبان و وادارنمودن آنان به تمکین در برابر تلاش‌ها برای صلح خیلی مهم شمرده می‌شوند. مردم می‌خواهند که از آدرس حکومت افغانستان پیام روشنی به این نشست وجود داشته باشد تا تضمین کننده‌ی واقعی صلح و ثبات و تامین امنیت در افغانستان باشد.