به اساس گزارش‌ها از مدتی به این‌سو در ولایت‌های هلمند، زابل، کندهار، غزنی، لغمان و چند ولایت دیگر دامنه‌ی جنگ تا به شهرها رسیده و به گفته‌ی شماری آگاهان سیاسی، حکومت این موضوع را چنان‌که لازم بوده در نظر نمی‌گیرد و زمانی دست به کار می‌شود که هم کنترول این وضعیت مشکل‌تر می‌شود و هم سبب بروز خسارات مالی و جانی بیش‌تر به مردم می‌گردد. به گفته‌ی مردم زمانی که مخالفان دولت به شهرها نزدیک می‌شوند، حکومت وارد عمل می‌شوند و برای مقابله نیروهای تازه‌نفس می‌فرستد.
این دو مورد پرسش‌های زیادی را مطرح می‌سازد. دو پرسش عمده‌یی که نزد مردم موجود بوده هم به طالبان و هم به حکومت افغانستان برمی‌گرد:
مردم می‌گویند در حالی‌که به سطح ملی و بین‌المللی برای صلح و ثبات در افغانستان تلاش‌ها جریان دارد، چرا مخالفان دولت جنگ و خشونت را به شهرها می‌کشانند؟ آیا نمی‌دانند که جنگ در شهرها سبب آواره‌شدن مردم می‌گردد؟
برخورد ارگان‌های امنیتی نیز در این رابطه برای مردم پرسش‌برانگیز می‌نماید و می‌پرسند که چرا رهبری نیروهای امنیتی انتظار می‌کشند تا جنگ به داخل شهرها کشانده شود و پس از آن اقدام می‌کنند و برای مهار جنگ و نفوذ مخالفان مسلح خویش نیروهای تازه‌نفس بفرستند؟ علت این تاخیر و بی‌تفاوتی در چه بوده و چرا به موقع وارد عمل نمی‌شوند؟ آیا این تعلل و بی‌تفاوتی سبب تلفات بیش‌تر ملکی و نظامی نخواهد شد و در نهایت بی‌اعتمادی مردم را نسبت به توانایی‌های نیروهای امنیتی بیش‌تر نخواهد ساخت؟ این پرسش از این رو نیز قابل بحث بوده که ممکن است افزایش بی‌اعتمادی‌ها در نهایت تاثیر سوء بر نحوه‌ی همکاری مردم با نیروهای امنیتی داشته باشد.
جنگ پدیده‌یی است که تباهی و بربادی را در پی دارد. در چهل سال گذشته همه شاهد بوده‌ایم که جنگ و خشونت چه‌گونه و از کی‌ها قربانی گرفته است و چه زیان‌هایی را به‌وجود آورده‌است. در این همه سال‌ها با وجود تلفات طرف‌های درگیر، بیش‌ترین سطح تلفات را مردم تجربه کرده‌اند. خانه‌های شان از بین رفته است، از دیار و کاشانه‌ی شان بی‌جا شده‌اند و بدتر از همه این‌که عزیزان خویش را در آن از دست داده‌اند. این زیان‌ها در حالی به مردم رسیده و می‌رسد که تاریخ در این چهاردهه شاهد بوده که تمامی طرف‌های جنگ در اخیر راه یا بنابر فشارها و یا هم نظر به مجبوریت‌ها و ضرورت‌های کوتاه‌مدت و یا هم برای به‌دست‌آوردن قدرت، با هم به تفاهم رسیده‌اند؛ ولی مردم و آرزوهای شان زیر پا گردیده‌است.
مردم می‌خواهند که برای جلوگیری از بربادی‌های بیش‌تر، طرف‌های درگیر به میز مذاکره برگردند و نشان دهند که واقعاً در فکر این خاک و مردم آن می‌باشند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
