ایالات متحده امریکا یک‌بار دیگر خروج نیروهایش را نظر به مشکلات لوژستیکی و تخنیکی ممکن نمی‌داند. در این که هردو طرف، به گونه‌یی برای گرفتن امتیازات با هم بر سر خروج و یا عدم خروج نیروهای خارجی از افغانستان به توافق خواهند رسید، شکی وجود ندارد؛ اما پرسش این است که سرنوشت افغان‌ها چه خواهد شد و جنگ و تشدد، چه‌قدر قربانی دیگر از افغان‌ها خواهد گرفت؟
ایالات متحده‌ی امریکا در آستانه‌ی برگزاری نشست استانبول گفته است که خروج نیروها نظر به توافق‌نامه با طالبان تا ماه می از نظر لوژستیکی و تخنیکی سخت است. جین ساکی، سخنگوی قصر سفید، امروز گفت که جوبایدن در این مورد با تیم امنیت ملی، مشاوران و متحدانش سرگرم بحث و گفت‌وگوها است؛ اما خروج کامل به تاریخ تعیین‌شده ممکن نیست.
با آن‌که طالبان عدم خروج را به معنی ادامه‌ی جنگ می‌خوانند؛ اما یکی از مقام‌های بلندرتبه آنان در گفت‌وگو با رویترز گفته‌است که این گروه با حضور امریکایی‌ها به شرط رهایی هزاران زندانی خویش موافق‌اند و در هنگام حضور بر این نیروها حمله نخواهند کرد.
این بدان معناست که طالبان در بدل امتیاز، حضور نیروهای امریکایی در افغانستان را می‌پذیرند به جنگ علیه نیروهای افغان ادامه می‌دهند؛ جنگی که بدون شک مانند گذشته از مردم و به خصوص از زنان و کودکان قربانی میگیرد. همین دو روز قبل، در اثر درگیری طالبان با نیروهای دولتی، تلفاتی به زنان و کودکان وارد گردیده‌است.
در حالی که نشست استانبول در راه بوده و گفته می‌شود که در آن تصامیم مهمی در مورد صلح افغانستان گرفته خواهد شد، این موضع‌گیری‌ها به چه معنی و مفهومی است؟ در پشت پرده، چه جریان دارد و ادامه جنگ و خشونت از سر آغاز شده، روی این نشست چه تاثیرات منفی و مخرب خواهد داشت؟
اگر بپذیریم که توافقی در مورد تمدید ماموریت نیروهای خارجی صورت بگیرد، پیام و عواقب این گونه برخوردها چه خواهد بود؟ آیا افغان‌ها همیشه باید قربانی امتیازگرفتن‌ها و امتیازدادن‌ها شوند؟
افغان‌ها می‌خواهند که جامعه جهانی و به خصوص امریکا برای ختم مسوولانه‌ی جنگ و استقرار صلح در افغانستان، صادقانه عمل نمایند و اجازه ندهند که بیش از این صلح افغانستان به منبع امتیاز و درآمد به طرف‌های درگیر مبدل شود.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
