راه حل؛ اما چه‌گونه؟

رییس جمهور غنی، امروز در مراسم گشایش سال سوم کاری دوره‌ی هفدهم شورای ملی  گفت که رسیدن به صلح پایدار ممکن است؛ اما صلحی که خشونت را در کشور خاتمه دهد و سبب پایداری سیاسی، اقتصادی و اجتماعی گردد تدبیر، تعهد و فداکاری می‌خواهد. آقای غنی، گذشتن از منفعت‌های شخصی و گروهی را معیاری عنوان نمود که باید استواری بر آن وجود داشته باشد؛ اما پرسش این‌جاست که ایا تا کنون چنین چیزی وجود نداشت که ما به صلح دست نیافته‌ایم و هربار این پروسه به بن‌بست کشانده شده‌است؟ شک مردم نیز همین بوده‌است. مردم، نبود اراده‌ی واقعی از جانب طرف‌های درگیر را مانع اصلی صلح دانسته و می‌گویند، تا زمانی‌که حرف منفعت‌های شخصی و گروهی در میان باشد، استقرار صلح، خواب و خیالی بیش نیست؛ چون هیچ طرفی تا کنون موقفی اتخاذ نکرده که در آن نگرانی از دست‌دادن قدرت مطرح نباشد.

غنی در حالی این مسایل را مطرح می‌کند که ایالات متحده امریکا برای به نتیجه‌رسیدن تلاش‌هایش در امر استقرار صلح در افغانستان، طرح‌های جدیدی را به دست زلمی خلیل‌زاد، نماینده خاص وزارت خارجه‌اش در امور صلح افغانستان، با حکومت و شخصیت‌های سیاسی و تنظیمی افغانستان شریک ساخته‌است.

در میان این طرح‌ها، یکی هم طرح ایجاد حکومت انتقالی صلح است که شماری تشنه‌گونه از آن استقبال کرده و شماری هم این طرح را نیازمند بحث‌های بیش‌تر دانسته و در صدد طرح‌ریزی اهداف خود که به نظر شماری از آگاهان قابل تامل می‌نماید.

غالباً رییس جمهور غنی بر بنیاد طرح ارایه‌شده از سوی ایالات متحده در مراسم افتتاح شورای ملی  به برگزاری انتخابات تمرکز نموده‌است. او امروز در این مراسم گفت که حکومت آماده‌است در مورد برگزاری انتخابات آزاد، شفاف و سرتاسری تحت مدیریت جامعه جهانی بحث کند؛ اما پرسش این است که انتقال قدرت از طریق انتخابات که رییس جمهور آن را یک اصل غیرقابل معامله می‌داند، تا چه حدی خواهد توانست که روند صلح را تسریع کند؟ و آیا طالبان حاضر به بحث در این مورد خواهند شد و با روند انتقال دموکراتیک قدرت موافقه خواهند کرد؟

مردم با سخنان غنی در این مورد که صلح اراده‌ی واقعی و فداکاری می‌خواهد موافق‌اند؛ اما می‌پرسند که آیا رهایی پنج‌هزار زندانی طالب و تعداد از سران آنان که خط سرخ حکومت بودند دلالت بر اراده‌ی واقعی حکومت می‌کند و یا بی‌تدبیری آن؟

صلح واقعی، خواست همه‌ی مردم بوده و همه در برابر آن مسوولیت یک‌سان دارند و لازم است تا این مسوولیت را بپذیرند و منفعت‌های شخصی و گروهی را کنار بگذارند.

با همین باور، مردم از جامعه جهانی و به خصوص از امریکا و طرف‌های درگیر می‌خواهند که برای تحقق صلح در افغانستان روی طرح‌های عملی کار کنند و با طرح‌های موقتی که در بیست سال گذشته افغانستان را به یک بحران جدی کشانیده، وضعیت را بحرانی‌تر نسازند.