در 29 فبروری سال 2020 میلادی، نماینده‌گان طالبان و امریکا پس از نشست‌های زیادی که بیش از یک سال طول کشید، توافق‌نامه‌ای را امضا کردند که در آن، برای برگشت افغانستان به صلح و ثبات، به برگزاری مذاکرات بین‌الافغانی توافق صورت گرفت.
در این توافق‌نامه که جزئیات کم آن رسانه‌یی شد، امریکا تا ماه می 2021 متعهد به خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان گردید و در مقابل، طالبان پذیرفتند که خاک افغانستان، برای حمله بر امریکا و متحدانش استفتاده نخواهد شد، با شبکههای تروریستی، قطع رابطه خواهند کرد و از جنگ‌وخشونت دست خواهند کشید و برای تحقق این امر، مذاکرات بین‌الافغانی را آغاز خواهند کرد.
با امضای این توافق‌نامه، افغان‌ها که قربانی اصلی جنگ و خشونت بوده‌اند، کمی نفس راحت کشیدند و نسبت به استقرار صلح در افغانستان، خوشبین و امیداوارتر شدند.
اما دیری نگذشته بود که این امیدواری‌ها به ناامیدی‌ها مبدل شد و موج تازهای از خشونت‌ها و در نوع جدید، آغاز گردید و بیشتر کسانی هدف قرار گرفتند که آرمانی جز صلح و اعتلای کشور نداشتند.
در این مدت، بیشتر جامعه مدنی و رسانه‌یی افغانستان در تیررس حملات قرار گرفتند و تعداد زیادی از اعضای جامعه مدنی و رسانه‌یی، کشته شدند که پیش از این سابقه نداشت.
هدف قرار دادن این دو قشر جامعه، بعد از آن بیشتر گردید که مذاکرات بین‌الافغانی آغاز شد.
آغاز هر نشست و مذاکره، پیام ناخوش‌آیندی با خود داشت و آن اینکه اراده واقعی برای صلح وجود ندارد و هر طرفی در پی به دست آوردن امتیازات بیشتر و دست یافتن به اهداف خویش می‌باشد.
پس از امضای توافق‌نامه، ایالات متحده امریکا با سرعت بیش از حد، به قبول خواسته‌های طالبان پرداخت و بر حکومت افغانستان فشار وارد کرد تا بدون چون و چرا، پنج هزار زندانی این گروه را رها کند.
تصور میشد که با رهایی این زندانیان، خشونت‌ها اگر قطع نشود، کاهش چشم‌گیری خواهد یافت.
حکومت افغانستان بعد از مقاومت اندکی، به این فشار پاسخ مثبت داد و حتی خلاف خط سرخ‌هایی که تعیین کرده بود، برجسته‌ترین چهره‌های مخالفان خویش را از بند رها کرد، اما شکایت همیشه‌گی‌اش باقی ماند که از جانب امریکا دست کم گرفته می‌شود.
تا اینکه با تغییر رهبری در ایالات متحده در 21 جنوری سال 2021 میلادی، احساس شد که زمینه برای شنیدن صدای حکومت افغانستان، فراهم گردیده است.
رهبری جدید امریکا، از بازنگری توافق‌نامه و پروسه صلح افغانستان حرف زد، از نگهداشتن رابطه مستقیم در این مورد با حکومت افغانستان گفت و شماری از مقام‌های بلند‌پایه، اظهار داشتند که طالبان بر تعهدات خود پابند نبوده و ممکن است که این کار روی خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان، تاثیر بگذارد.
در پی این اقدام شورای کویته نیز به طالبان دستور داد که خارجی‌ها را از صفوف خویش بکشند.
برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و تغییر رهبری در امریکا، بر مذاکرات بین‌الافغانی هم سایه افگند و دور اول آن به‌زودی به پایان رسید و دور دوم این مذاکرت، قبل از آغاز به تعویق افتاد که تا یک هفته پیش، هیچ خبری از آن نبود و طالبان سرگرم بازدید از کشورهای منطقه و ابراز موقف‌های جدید بودند.
مسئله بازنگری و طرح پالیسی‌های جدید، باورهای جدیدی را به میان آورد.
ممکن است، روی همین اصل باشد که طالبان، در آخرین اعلامیه شان به مناسبت نخستین سالروز امضای توافق‌نامه با امریکا آورده‌اند که این توافق‌نامه، باید عملی شود و اگر در مقابل آن هر بدیل دیگری گذاشته می‌شود، نتیجه آن از همین اکنون به ناکامی محکوم است.
پیام این هشدارها برای مردم رنجدیده افغانستان نگران‌کننده است؛ چون از ایجاد وحشت بیشتر، هراس دارند و نمی‌خواهند که دوباره جنگ شدت یابد و از آنان قربانی بگیرد.
با در نظرداشت این هشدارها، افغان‌ها از جامعه جهانی به خصوص امریکا و ناتو می‌خواهند که جلو چنین حرکت‌ها را بگیرند و به شکل واقعی، برای استقرار صلح در افغانستان همکاری کنند.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید
