آستین‌های کهنه‌، به دسترخوان ملی نمی‌رسند

کندی جریان کار، نگرانی مردم از حیف و میل شدن پول و افزایش فقر و تنگ‌دستی در فصل زمستان از مواردی‌اند که عملی شدن و تطبیق برنامه دسترخوان ملی را ناکام جلوه می‌دهند.
حکومت افغانستان، باوجود مخالفت پارلمان، برنامه دسترخوان ملی را نزدیک به دو ماه پیش آغاز کرد که در دو مرحله، تطبیق می‌شود.
به گفته‌‌ی رفیق جنبش؛ معاون سخنگوی وزارت احیاء و انکشاف دهات، قرار است در مرحله نخست برنامه دسترخوان ملی، برای بیشتر از یک میلیون خانواده در ۱۲۳ ولسوالی، مواد غذایی کمک شود.
مقام‌های وزارت احیاء و انکشاف دهات، می‌گویند که در مرحله دوم این برنامه، برای بیشتر از دو میلیون خانواده دیگر در سراسر افغانستان، مواد غذایی توزیع می‌شود.
تطبیق کننده‌گان برنامه دسترخوان ملی شاروالی کابل، اداره ارگان‌های محلی و وزارت احیاء و انکشاف دهات استند.
هزینه مجموعی مرحله نخست این برنامه، حدود ۸۶ میلیون دلار آمریکایی است که از سوی بانک جهانی پرداخت می‌شود.
بانک جهانی در تازه‌‌ترین گزارشش، خبر داده که سطح فقر در افغانستان از ۵۵ درصد به ۷۲ درصد افزایش یافته است.
همچنان سطح بیکاری از ۲۳ درصد به ۳۹ درصد افزایش را نشان می‌دهد.
حکومت افغانستان این برنامه را به هدف کمک‌های اقتصادی برای مبارزه با تاثیرات منفی اقتصادی شیوع ویروس کرونا در کشور، در همکاری با بانک جهانی آغاز کرد؛ ولی در همین گیرودار، پارلمان افغانستان ‘دسترخوان ملی’ حکومت را به دلیل آن‌چه ناکارا، نامؤثر و غیرشفاف خوانده‌، جمع کرد و بودجه برنامه را هم رد.
همین امروز هم یکی از نماینده‌گان مردم در‌ پارلمان، حکومت را به استفاده‌جویی و فساد متهم کرد و گفت که دزدی ادامه دارد و کمک‌‌ها به مستحقین واقعی نمی‌رسند و باید حکومت هرچه زودتر جلو این فساد را بگیرد.‌
به گمان مردم، این دسترخوان به همان دسترخوان جادویی قصه‌‌ها شباهت دارد که با دروغی باز می‌شود و با فریبی هم بسته.
مردم، انتظار عملی شدن عادلانه‌ی این برنامه را دارند، انتظار داشتن اصل شفافیت و قانونمندی آن را.
کسانی باید از این دسترخوان، لقمه نانی نصیب شوند که به راستی مستحق باشند، نه این‌که مثل برنامه‌‌‌‌ی توزیع نان خشک، خویش‌‌خوری شود و حق مستمندان و نیازمندان زیر پای گردد.
نگرانی مردم هم خیلی محسوس و به جاست؛ چون در این فصل سرما که فقر و بیکاری به اوجش رسیده و دست مردم به مشکل به دهن شان می‌رسد، آنها به کمک و مساعدت‌های اقتصادی به موقع، نیازمند استند.
این زمانی‌ست که باید دست آنها گرفته شود، چون بیکاری و بیماری کرونا هم بر دشواری‌های شان افزوده و محتاج‌تر شان ساخته است.
مباد کمک‌ها آن روزی به دروازه‌ی آنها برسد،‌ قسمی که نوشدارو، پس از مرگ به سهراب رسید!