این در حالیست که کشورهای منطقه و به خصوص پاکستان در بحثهای صلح به برخوردهای فردمحور تمرکز دارد که نمونههای بارز آن سفر کنونی کریم خلیلی و سفر قبلی گلبدین حکمتیار به این کشور میتواند باشد.
با آغاز مذاکرات بینالافغانی در دوحه، مردم افغانستان که قربانی اصلی جنگ و خشونت بوده، نسبت به صلح و استقرار آن در کشور بیش از پیش امیدوار و خوشبین شدند؛ اما چند روزی از این خوشبینیها نگذشته بود که خشونتها بیشتر از پیش شدت گرفت و مرحلهی جدیدی که یکی آن ترورهای هدفمند میباشد، آغاز و به باور مردم نسبت به واقعیبودن پروسهی مذاکرات صدمه وارد نمود. در این مدت به شمول فعالان رسانهیی و مدنی، تعداد زیادی از افراد ملکی در حملههای گوناگون مانند ماینهای چسپکی، ماینهای کنارجادهیی و حملات هوایی، جانهای شان را از دست دادند. در این میان، نکتهی نگرانکننده اما این است که مسوولیت ترورهای هدفمند را تا کنون هیچکسی به عهده نگرفته و مردم نمیدانند که چه کسی و چه شبکهیی قصد جان آنان را دارد و با این کار در پی چهاند و چه چیزی را میخواهند ثابت سازند؟
با ختم دور اول مذاکرات که با شدتیافتن خشونتها آغاز و پایان یافت، توقع برده میشد که دور دوم آن با سرعت عمل آغاز و به یک نتیجه مطلوبی خواهد رسید که خوشبینیها نسبت به صلح را بیشتر خواهد ساخت. اینک که هفت روز از آغاز دوبارهی مذاکرات میگذرد، تا هنوز هیئتهای مذاکرهکننده نتوانستهاند که روی ترتیب بحث مطابق به اجندا به توافقی دست یابند. اینکه گفتوگوهای اصلی چه وقت آغاز خواهد گردید و نتیجهیی در پی خواهد داشت یا خیر! نگرانی است که پرداختن به آن مشکل است.
تعداد زیادی از مردم به این باوراند که هیئتهای مذاکرهکننده با این کار در پی ضیاع وقتاند و تا هنوز ارادهی واقعی به صلح و مذاکرات وجود ندارد. تعدادی هم با توجه به امکانات و امتیازاتی که به هیئتهای مذاکرهکننده داده میشود، میگویند، این یک فرصت امتیازی بوده و ممکن است که شماری از هیئتها برای بیشتر به دستآوردن آن علاقهیی به زودتر به نتیجهرسیدن مذاکرات نداشته باشند.
در کنار این نگرانیها، برخوردهای فردمحور در پیوند با موضوع صلح در افغانستان از سوی شماری از کشورهای همسایه نیز قابل نگرانی بوده که حکایت از ضعف در موضعگیریهای حکومت افغانستان دارد. پاکستان با آغاز پروسهی مذاکرات در دوحه، به جای آنکه در رابطه به صلح افغانستان به برخوردهای دولتمحور بپردازد، تلاش به فردمحوری آن میکند. اینکه پاکستان در این پروسه منافع خود را تامین میکند، حرف تازهیی نیست؛ اما اینکه چرا حکومت افغانستان در برابر چنین اقداماتی به لب، مهر خاموشی زدهاست، جای نگرانی و پرسش است.
کلیدگروپ را در تویتر و فیس بوک دنبال کنید