میزان کمکهای جهانی به افغانستان برای چهار سال آینده، به بیش از ۱۳ میلیارد دالر رسیده است.
با این کاهش در سطح کمک، لازم است تا حکومت افغانستان و جامعه جهانی، برای مصرف آن از راهکارهای دقیقی استفاده کنند تا مانند گذشته، این کمکها حیف و میل نشوند.
امریکا، آلمان، بریتانیا و برخی دیگر از کشورها، کمکهای شان را مشروط به پیشرفت در پروسه صلح اعلام کردند.
امریکا گفته که سالانه ۶۰۰ میلون دالر به افغانستان کمک میکند که ۳۰۰ ملیون آن، وابسته به پیشرفت در پروسه صلح است.
هند که در بیست سال گذشته، همیشه تلاش کرده تا با ساختن پروژههای کلان در افغانستان، کمکهای مالیاش را به مصرف برساند، اینبار نیز با همین تعهد وارد میدان میگردد.
مردم افغانستان که در وضعیت نهایت بد اقتصادی و امنیتی قرار دارند، با پرارزش خواندن این کمک ها، آرزو دارند تا تغییر مثبتی در زندهگی شان رونما شود.
مردم با درنظرداشت تجربههای گذشته و موجودیت فساد گسترده، نگرانند که یکبار دیگر موثریت این کمکها زیر سوال نرود.
در چند سال گذشته، یافتهها و گزارشهای تحقیقی این را تائید کردهاند که کمکهای جهانی، چنانکه توقع میرفت، موثریتی نداشتهاند.
با توجه به کاهش کمکها و موجودیت نگرانی در زمینه مصرف آن، مردم میخواهند که حکومت افغانستان و جامعه جهانی، در همکاری نزدیک با یکدیگر، برای جلوگیری از حیف و میل این کمکها، برنامهریزیهای درخور و اساسی داشته باشند.
هنوز معلوم نیست که چند درصد این کمکها را حکومت افغانستان به مصرف میرساند.
این حکومت که همیشه از بابت موجودیت فساد زیر باران انتقاد قرار دارد، با کاهش کمکهای جهانی، باید از مصارف اضافی جلوگیری کند و برای پیشرفت در پروسه صلح، اقدامات جدی و اساسی نماید و با ایجاد راهکار عملی، جلو فساد را بگیرد.
در کنار موارد مبارزه با فساد و موثریت کمکها، روند صلح، اتصال منطقهیی و معضل پناهندهگان، از مواردی بودند که در بحثهای دو روزه در ژنیو، روی آنها تاکید بیشتر صورت گرفت.
این موارد همیشه در نشستهای این چنینی در توکیو، لندن و بروکسل مورد بحث بودهاند، اما جای تاسف است که بعد از آن هیچ توجهی صورت نگرفته است.