دلایلی هم که برای فروپاشی این بنا از سوی شاروالی کابل و معاون اول ریاست جمهوری ارایه شده، به نظر مردم منطقی و قناعت‌بخش نیستند.
فرهاد دریا؛ آوازخوان چنددهه‌ی پسین، در نامه‌ی سرگشاده به معاون اول نوشته‌است که سینما از ارزش‌های نگه‌داشتنی فرهنگی است.
خانم صحرا کریمی؛ رییس افغان‌فلم نیز در واکنش به تخریب ساختمان این سینما در فیسبوک خود نوشت که ویران‌کردن این مکان؛ یعنی ویران‌کردن بخشی از تاریخ، فرهنگ، هنر و سینمای افغانستان است .
او در اعتراضی، دست به اعتصاب زد و در گوشه‌ی این بنا نشست، ولی به اساس گفته‌های خودش، او را به زور و به فرمان امرالله صالح از آن محل بیرون کردند.
آقای صالح، روز سه شنبه (۲۰ عقرب) در صفحه‌ی فیسبوک خود نوشت که شاروالی کابل طرحی دارد که ما می‌خواهیم با مشورت با همه نهادهای مهندسی و فرهنگی در میان بگذاریم. تماس‌های مکرر با انجمن مهندسان افغانستان و شخصیت‌های فرهنگی صورت گرفته‌است. این طرح جایگزین، شامل تمام خواسته‌های منطقی شهروندان شهر کهنه و نو کابل می‌شود.
مردم، دلایل آقای صالح را در پیوند به این موضوع خیلی سُست و خالی از منطق می‌دانند. او پیش‌تر از این گفته بود که این بنا، محل تجمع معتادان و خرید و فروش مواد مخدر شده‌است و باید تخریب شود.
آن‌ها می‌گویند، جای تخریب این بنای قدیمی که حالا بخشی از شناسنامه‌ی شهر کابل به حساب می‌آید و هزارها شهروند این سرزمین، خاطره‌های فراوانی از این محل دارند، آقای صالح و شهرداری کابل می‌توانستند در بخشی از زمین‌های دولتی، طرح‌های شان را عملی کنند.
هر روز زمین‌های دولتی، توسط زورمندان و زورگویان غصب می‌شوند، ولی کم‌تر پرسانی از آن‌ها می‌شود.
شاروالی کابل، هدف از تخریب سینماپارک را که حدود 55 سال پیش ساخته شده، قدیمی‌بودن آن دانسته که امکان بازسازی آن وجود نداشت و قرار است به جای آن، یک مکان جدید فرهنگی ساخته شود.
این اقدام شاروالی کابل، با مخالفت شاه حسین مرتضوی؛ مشاور ارشد فرهنگی رییس جمهور نیز مواجه شد.
همچنان سرپرست وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان هم با ابراز مخالفت در پیوند به این رویداد، از شاروالی کابل خواست که این سینما را تخریب نکنند. این وزارت تأکید کرده‌است که تخریب سینماپارک به هیچ وجه مورد پذیرش افکار عمومی و شهروندان کشور نیست.
طاهر زهیر، افزوده‌است که اگر سینماپارک، هیچ کاربردی هم نداشته باشد، یکی از میراث‌های مهم فرهنگی قابل حفظ و جزیی از خاطره‌های هنری هنرمندان است.
بناها و محلات تاریخی که مستقیم با خاطره‌ها و احساسات مردم در تماس‌اند، نباید عجولانه تخریب شوند. تقاضای شهروندان این است که پیش از گرفتن هرتصمیمی در همچو مسایل، با جامعه فرهنگی، نشست‌های برگزار شود تا در آینده فاصله میان مردم و حکومت ایجاد نشود و شهروندان نگران این موضوع نباشند که اعتراض‌های مدنی شان، مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
