هرچند افغانستان در این مدت در محراق توجه ایالات متحده قرار داشت و برای استقرار صلح و ختم جنگ، تلاش‌های جدی از سوی این کشور صورت گرفت مانند امضای توافق‌نامه میان طالبان و امریکا و برگزاری مراسم افتتاحیه مذاکرات بین‌الافغانی؛ اما این‌که مشکل در کجای کار بود و چه مواردی در توافق‌نامه‌ی امریکا و طالبان تعریف ناشده مانده، به جای سرعت‌گرفتن گفت‌وگوهای صلح میان افغان‌ها و کاهش خشونت‌ها، آتش جنگ بیش‌ترشعله‌ور گردید و به باور مردم، به روند صلح و مذاکرات آسیب رسید.
موقف‌گیری‌ها و تصامیم اخیر آقای ترامپ در زمینه‌ی خروج کامل نیروهای امریکایی از افغانستان و آن‌هم تا ختم ماه دسمبر، ناباوری‌ها به ختم جنگ را بیش‌تر ساخت.
اکنون با این‌که اوضاع امنیتی در افغانستان روز تا روز وخیم‌تر می‌شود، پیش‌رفت‌های ایالات متحده در روند صلح افغانستان هنوزهم امیدوارکننده می‌نماید. توقع می‌رود که حکومت و رهبری جدید ایالات متحده امریکا، با جدیت برای موفقیت روند صلح با افغانستان و برداشتن موانع در مقابل این روند همکاری نماید.
با آن‌که هیچ‌گاهی در سیاست‌های بزرگ ایالات متحده تغییراتی به‌وجود نمی‌آید، اما دیده شود که رییس جمهور جدید ایالات متحده، از تصامیم دونالد ترامپ در قضیه صلح و جنگ افغانستان حمایت می‌کند و یا این‌که راه و روش دیگری را در پیش می‌گیرد تا هم روند صلح افغانستان به موفقیت برسد و هم نیروهای خارجی به گونه‌ی مسوولانه افغانستان را ترک کنند.
حکومت افغانستان نیز در این زمینه مسوولیت‌هایی دارد که باید به آن رسیده‌گی نماید.
حکومت افغانستان در کنار چند کشور دیگر، از اولین کشورهایی به شمار می‌رود که موفقیت آقای جوبایدن را به حیث چهل‌وششمین رییس جمهور ایالات متحده تبریک گفته است. در کنار این تبریکی، برای کشیدن افغانستان از بن‌بست کنونی، نیاز است تا حکومت در قسمت احیای روابط موثر با امریکا و سایر کشورهای جهان با یک سیاست مدون خارجی وارد میدان شود؛ چون در خلای چنین سیاستی افغانستان با گذشت هر روز در معرض سیاست‌های مداخله‌گرانه قرار گرفته و از نشست در بسا محافل جهانی بازمانده و نتوانسته است صدا و شکایت مردم افغانستان را به گونه‌ی جدی به گوش جهانیان برساند. مردم دیگر نمی‌خواهند شماری از کشورهای جهان، به بهانه‌های مختلف در امور افغانستان مداخله نمایند.
