سطح بلند تلفات ملکی نه مردم را نسبت به پروسه‌ی صلح بی‌باور ساخته که طرف‌های درگیر نیز نسبت به یک‌دیگر را بیش‌تر از پیش بی‌باور شده‌اند.
در این مدت یکی از طرف‌های درگیر که طالبان بوده، در بسا نقاط افغانستان دست به تحرکات نظامی و خشونت‌ها می‌زنند که باعث کشته و زخمی‌شدن افراد بی‌شمار ملکی گردیده‌است.
در تازه‌ترین مورد، غور از سوی طالبان هدف قرار گرفته و ماتمی در آن برپا گردیده‌است. دیروز موتربمبی در نزدیکی قوماندانی امنیه آن ولایت در شهر فیروزکوه از سوی طالبان انفجار داده شد که به اساس اطلاعات اولیه، 15 فرد ملکی در آن جان باخته و 140 تن دیگر زخم برداشته‌اند. شاهدان عینی و باشنده‌گان محل می‌گویند که شدت انفجار آن‌قدر قوی بود که تا کیلومترها صدای آن شنیده شده و به منازل مسکونی و مردم آسیب رسانده‌است. در تصاویری‌که در شبکه‌های اجتماعی به نشر رسیده، دیده می‌شود که چند منزل کاملا تحریب گردیده و شماری تا هنوزهم در پی بیرون‌آوردن کشته شده‌ها و زخمی‌ها از زیر آوار می‌باشند.
قبل از این، هلمند نیز شاهد خشونت‌های سختی بود که علاوه بر کشته و زخمی‌شدن شماری افراد ملکی، حدود 35000 تن مجبور به ترک خانه‌های شان شدند. فراه نیز از چند روز به این‌سو شاهد درگیری‌های سختی بوده و بدخشان در یکی دو روز اخیر شدیدترین حملات از سوی طالبان را متحمل می‌شود.
این وضعیت، نگرانی‌های شدیدی را در سطح ملی و بینالمللی برانگیخته و این باور را به وجود آورده‌است که این خشونت‌ها برای امتیازگیری‌ها در پروسه‌ی صلح می‌باشد.
زلمی خلیل‌زاد؛ نماینده خاص ایالات متحده امریکا برای صلح افغانستان در تویتی نوشته‌است که افزایش خشونت‌ها برای امتیازگیری در گفت‌وگوها یک بازی خطرناکی است که می‌تواند پروسه‌ی صلح را صدمه بزند و سبب تکرار محاسبات نادرست گذشته‌ی رهبران افغان شود.
خلیل‌زاد انفجار موتربمب در غور را یک فاجعه خوانده و گفته است که خشونت‌ها از دیر زمانی افغان‌ها را درد و رنج داده و عزیزان شان را گرفته است که فاجعه غور آخرین نمونه‌ی آن است.
عکس‌العمل‌ها در سطح ملی نیز بر همین بنیاد می‌باشد. اعلامیه‌هایی که از سوی حکومت و شورای عالی مصالحه ملی در مورد افزایش خشونت‌ها و فاجعه در غور به نشر رسیده، از طالبان خواسته شده‌است که خشونت‌ها را کنار بگذارند و از راه گفت‌وگو و مذاکره برای رسیدن به صلح بپردازند؛ زیرا جنگ و گرفتن مناطقی از راه جنگ کارساز بوده نمی‌تواند و صدمه‌ی آن به ملت می‌رسد؛ ملتی که هر لحظه ندای صلح را سر می‌دهد، اما با گلوله پاسخ می‌گیرد.
طرف‌های درگیر و به‌خصوص طالبان باید بدانند که تحرکات نظامی و خشونت‌های شان مردم را نسبت به اراده‌ی آنان به صلح و مذاکره بی‌باور ساخته و آهسته آهسته آرزوی استقرار صلح را از بین می‌برد.
