برای مردم این مورد پرسشبرانگیز است که در آستانهی مذاکرات بینالافغانی، شدتیافتن حملات انتحاری و انفجاری چه مفهومی به جز ایجاد بیاعتمادی، قتل مردم و در نهایت عدم برگزاری مذاکرات بینالافغانی میتواند داشته باشد؟
حوالی ساعت هفت و نیم امروز در نزدیکی چهارراهی سابقهی تایمنی، انفجار موتربمب قوی بر قطار موترهای امرالله صالح؛ معاون اول ریاست جمهوری صورت گرفت که به شمول آقای صالح و پسرش، شماری از مردم در این انفجار زخم برداشته و شماری هم، جانهای شیرین خویش را از دست دادند.
با آنکه تعداد از افغانها در صفحات اجتماعی این انفجار را کار طالبان دانستهاند، اما طالبان مسوولیت این حمله را نپذیرفتهاند، ولی طالبان مسوولیت حملهی دستهجمعی بر یک ولسوالی پنجشیر را پذیرفتند.
چرا مردم اینگونه حملات را کار طالبان میدانند و چرا طالبان از پذیرفتن آن انکار میورزند، پرسشی است که طالبان باید به آن پاسخ بدهند.
این حملات در حالی صورت گرفتهاست که داکتر عبدالله عبدالله؛ رییس شورای عالی مصالحه ملی در سخنان دیروزش گفته است که بهزودی مذاکرات بینالافغانی آغاز میگردد و هیئت مذاکرهکننده نیز به دوحه خواهند رفت.
این در حالیست که گروه طالبان میگویند، هنوزهم شماری از زندانیان شان، از سوی حکومت افغانستان آزاد نشده و گفتوگوها پس از رهایی زندانیان باقیمانده، آغاز میشود.
ادعای طالبان در حالی صورت میگیرد که شش زندانی خطرناک شان که پنج تن آنها افغان و یکتن تبعهی پاکستان است، آزاد و دیشب به قطر انتقال داده شدهاند و همچنان مقامات افغان در گفتار شان نهایت ملایمت و نرمش به خرج میدهند. عبدالله عبدالله گفته است که صفحهی دشمنی با طالبان باید بسته شود.
شدت جنگ و این ادعای طالبان، نگرانکننده به نظر میرسد و نشاندهندهی این است که ممکن مذاکرات بینالافغانی و برگزاری آن با مشکلات جدی روبهرو گردد؛ حتی ترس از این وجود دارد که با ادامهی این چنین وضعیت اصلأ مذاکرات بینالافغانی برگزار نگردد.
مردم افغانستان که هر روز در اثر حملات انتحاری و انفجاری در خون میتپند، میخواهند که به این نگرانیها پایان داده شود و طرفهای درگیر هرچهزودتر به میز مذاکره بنشینند و نگدارند که فرصت بهدست آمده برای صلح از دست برود.