با وجود آن‌که این سازمان همیشه خواهان قطع جنگ و کشتار ملکی در کشور بوده و با انتشار اعلامیه‌ها از آن انتقاد نموده، اما هیچ‌گاهی در برابر عاملین تلفات ملکی موقف جدی جهانی نشان نداده‌است. این گزارش سازمان ملل در حالی نشر می‌شود که از سخنان رهبری دفتر طالبان در قطر، بوی تداوم خشونت می‌آید.
دفتر یوناما در کابل امروز با انتشار اعلامیه‌یی گفته است که در شش ماه اول سال ۲۰۲۰ میلادی در جنگ افغانستان که میان طالبان و امریکا توافق‌نامه‌یی به امضاء رسید و حالت کاهش خشونت به‌وجود آمد، ۳۴۵۸ فرد ملکی قربانی آن گردیده‌است.
به اساس این گزارش،۱۲۸۲ فرد ملکی در این خشونت‌ها جان باخته‌اند و ۲۱۷۶ تن دیگر زخمی شده‌اند.
افغان‌ها تصور می‌کردند که با امضای موافقت‌نامه میان طالبان و امریکا، به زودی خشونت‌ها کاهش می‌یابد و مذاکرات بین‌الافغانی آغاز می‌شود، اما در این مدت بهانه‌گیری‌های بی‌مورد که مردم فکر می‌‌کنند مساله‌ی امتیازخواهی‌ها در آن بیشتر مطرح است، باعث تداوم جنگ گردیده و همه‌روزه از افغان‌ها قربانی می‌گیرد.
سازمان ملل متحد با درنظرداشت همین نکته در گزاش خود می‌نویسد که جنگ افغانستان، خون‌بارترین جنگ برای ملکی در سطح جهان بوده و در هنگام گفت‌وگوهای صلح، این همه خشونت نگرانی جدی را می‌آفریند.
به باور مردم، طرف‌های درگیر جنگ، برای به‌دست‌آوردن امتیازهای بیشتر، در شش ماه گذشته وقت‌کشی کرده‌اند و باعث کشته و زخمی‌شدن هزاران فرد ملکی گردیده‌اند.
مردم در این زمینه، موقف‌گیری‌های اخیر طرف‌های درگیر را محکی برای این ادعای خویش می‌دانند و می‌گویند که آن‌ها روی حرف و تعهد شان هیچ ایستاد نیستند. اظهارات اخیر ملابرادر در این مورد، خیلی نگران‌کننده می‌نماید و از سخنان تازه‌یی او بوی جنگ و خشونت می‌آید. ملابرادر با آن‌که نسبت به مراحل بعد از امضای توافق‌نامه با امریکا رضایت و خوش‌بینی نشان می‌دهد، ولی می‌گوید که امریکایی‌ها همه باید در زمان تعیین‌‍شده از افغانستان بیرون شوند، ورنه آن‌ها سیاست دیگری را در پیش خواهند گرفت.
موقف‌گیری ملابرادر و دفتر طالبان در قطر در مورد رهایی زندانیان نیز خالی از خشونت به نظر نمی‌رسد؛ زیرا تاکید بر رهایی زندانیانی گردیده که حکومت افغانستان با آن مخالفت نشان داده شده‌است.
با توجه به این موقف گیری‌ها، مردم نگران آینده‌اند. در چنین وضعیتی توقع مردم افغانستان از سازمان ملل متحد برای استقرار صلح و ختم منازعه این است که در کنار نشر ارقام تلفات ملکی و ابراز تاسف، با استفاده از موقف جهانی خویش، بالای طرف‌های درگیر جنگ فشار جدی بیاورد و از تداوم جنگ در افغانستان جلوگیری کند؛ چون تنها ابراز تاسف و نگرانی، کدام دردی را دوا نمی‌کند.
