پاکستان از چهاردهه به اینسو در قضایای افغانستان دخیل است و همیش گروههایی را که در برابر حکومتهای روی اقتدار در افغانستان به مخالفت برخواسته در آغوش گرفته و حمایتهای مالی و تجهیزاتی نمودهاست. تا اینکه حوادث ۱۱سپتامبر سال ۲۰۰۱ در وضعیت تغییری ایجاد و دیدگاهها نسبت به پاکستان کمی تغییر خورد، اما این تغییر بنیادی و اساسی نبود و بازهم نقش پاکستان در امر مبارزه با تروریزم به ظاهر پررنگتر باقی ماند و از این بابت، ملیاردها دالر به جیب این کشور ریخته شد.
اخیراً وزارت خارجه امریکا بار دیگر اظهار نگرانی نمودهاست که “پاکستان هنوزهم لانهی امن برای تروریستان است”.
وزیر خارجه ایالات متحده امریکا مایک پمپیو این جمله را در گزارش سالانه خویش که در پیوند به فعالیتهای تروریستی در ۱۹ کشور جهان تهیه دیده، نیز نوشته است. پمپیو در گزارش خویش همچنان نوشته است که پاکستان هنوزهم پناگاه آنعده از جنگجویانی به شمار میرود که در افغانستان و هند خملات تروریستی را سازماندهی میکنند.
به باور وی، پاکستان به خاطر از بینبردن چنین پناگاهها هیچگونه اقدامی ننموده و هنوزهم در بسیاری از مدارس پاکستان افراطیت تدریس میشود. به نظر پمپیو این همه را مقامات پاکستان با چشم میبینند، اما اقدامی روی دست نمیگیرند.
این در حالیست که گفته میشود ملابرادر و سایر مقامات بلندپایه طالبان نیز با پاسپورتهای پاکستانی به قطر رفتوآمد میکنند.
در کنار این، چندی قبل ادارهی امنیت ملی افغانستان یک گروه ۲۱نفری را که به رهبری اسلم فاروقی که شهروندا پاکستان بودو حتا والی نامنهاد گروه داعش نیز شمرده میشد، فعالیتهای تخریبی انجام میدادند، بازداشت کرده بود.
هرچند اسناد زیادی در زمینه وجود دارد که پاکستان در دو دههی اخیر، همواره از گروههای مخالف حکومت افغانستان حمایت نموده و به وسیلهی آنان نه تنها منافع ملی افغانستان، بلکه منافع نیروهای بینالمللی در افغانستان را نیز با خطر روبرو نموده است، اما با تاسف باید گفت که ایالات متحده امریکا این موضوع را چندان جدی نگرفته و هیچگونه فشاری را که سبب کاهش خشونتها در افغانستان و نابودی افراطیت در منطقه شود، اعمال نکردهاست.
حمایت پاکستان از نیروهای مخالف حکومت افغانستان و ایالات متحده امریکا و ناتو، چیزی تازهای نیست که وزارت خارجه ایالات متحده امریکا به آن میپردازد، بلکه زخم ناسوری است که سبب به درازاکشیدن جنگ در افغانستان شده است؛ جنگی که با آمدن امریکاییها و نیروهای ناتو و حمایت جهانی تصور میشد که سازماندهی و مدیریت شود، متاسفانه ابعاد گستردهتری به خود گرفت. با آنکه ایالات متحده امریکا از همه بهتر میداند که در بدترشدن وضعیت کنونی، دست پاکستان دخیل بوده، اما اینکه چرا در برابر آن خاموش مانده، سوالی است که اذهان همه را به خود مشغول کردهاست. از طرفی هم، ایالات متحده امریکا، پاکستان را هنوزهم از شرکای استراتیژیک خود میداند و به قضایای افغانستان از عینک آن کشور نگاه میکند.
در چنین وضعیتی، این به حکومت افغانستان برمیگردد که به تمام معنی بازیهای زیرکانهی طرفها را درک کرده و نگذارد که دستاوردهای نیمبند نزدیک به دودهی اخیر حیف و هدر شود.