هفته‌هاست که حکومت افغانستان از برگزاری مذاکرات بین‌الافغانی تا دو هفته‌ی دیگر خبر می‌دهد، اما این دو هفته‌ی دیگر، هیچ فرا نمی‌رسد.
به تازه‌گی یکی از اعلامیه‌های دفتر شورای امنیت ملی افغانستان زیر عنوان«هفته‌ی گذشته خون‌بارترین هفته در ۱۹ سال پسین» دست به دست می‌شود که در آن نوشته شده‌است، طالبان مسلح در هفته‌ی گذشته در ۳۲ ولایت کشور، ۴۲۲ فعالیت تروریستی انجام داده‌اند که در نتیجه‌ی آن، ۸۴۱ تن از نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان کشته و زخمی شده‌اند.
به گفته‌ی شورای امنیت ملی، هفته‌ی گذشته در ۱۹ سال اخیر از بابت خشونت‌ها، خون‌بارترین هفته بوده‌است، این در حالی‌ست که طالبان به کاهش خشونت در برابر افغان‌ها تعهد کرده بودند و گفته بودند که برای صلح کار خواهند کرد.
به باور دفتر شورای امنیت، ادامه‌ی این وضعیت نشان‌دهنده‌ی دشمنی و مخالفت واضح گروه طالبان با صلح بوده و این پروسه را پیچیده ساخته‌است.
این فقط یک طرف قضیه بوده می‌تواند، اما طرف دیگر قضیه، علی‌رغم این‌که حکومت افغانستان در قسمت تشکیل‌نشدن کابینه‌ی جدید با وضعیت آشفته و درهم و برهمی مواجه است، رهایی 5هزار زندانی طالب را هم تقریباً به پایان رسانده‌است.
پیش از اعلامیه دفتر شورای امنیت ملی در رابطه به خون‌بارترین هفته، منابع از ارگ ریاست جمهوری و نهادهای امنیتی گفته بودند که رییس‌جمهور افغانستان، حکم رهایی زندانیان باقی‌مانده‌‌ی طالب را نیز امضا کرده که به زودی عملی خواهد شد.
پرسش اصلی اما این‌جاست، تا حالا که هیچ نشانه‌ای از کاهش خشونت و حملات طالبان بر مواضع نیروهای دفاعی و امنیتی افغانستان و همچنان هدف‌قرارندادن مردمان ملکی دیده نمی‌شود، حکومت افغانستان نظر به کدام دلیل از برگزاری قریب‌الوقوع مذاکرات بین‌الافغانی که به قول آن‌ها تا دوهفته‌ی دیگر برگزار خواهد شد، سخن می‌زند؟ آیا واقعاً طالبان تا دو هفته‌ی دیگر به نشستن روی میز مذاکره با حکومت افغانستان تن خواهند داد؟ آیا حکومت افغانستان خود آماده‌گی‌ی کامل رفتن به مذاکرات بین‌الافغانی را دارد؟ همین چند روز پیش، صلاح‌الدین ربانی؛ سرپرست جمعیت اسلامی نیز ادعا کرد که تاکنون از آدرس این حزب به هیات مذاکره‌کننده به گونه‌ی رسمی نماینده معرفی نشده‌‌است که این خود، عدم آماده‌گی کامل حکومت افغانستان را نسبت به مذاکرات بین‌الافغانی نشان می‌دهد.
وقتی در عمل، قصه از این قرار است، حکومت افغانستان چرا رُک و راست به مردم که قربانی اصلی جنگ و خشونت‌اند، نمی‌گوید که رویکرد و برخوردش نسبت به پروسه‌ی صلح – از تعیین هیات مذاکره‌کننده گرفته تا رهایی زندانیان طالب و تشکیل شورایی به نام مصالحه ملی، کاملا نادرست و غیرواقع‌بینانه بوده‌است؟
مردم افغانستان پیش از این‌که به بازی کلمات سخن‌گویان و مسوولین حکومتی دل خوش کنند، انتظار ختم جنگ و خشونت و حداقل کاهش آن را دارند. اما رویکرد نادرست و عدم صداقت طرف‌های دخیل در قضیه افغانستان، از یک طرف مردم را نسبت به روند صلح، خسته و دل‌زده ساخته و از طرف دیگر، این غایله‌ی ناتمام هر روز مردم افغانستان را به طور بی‌رحمانه و فجیع قربانی می‌کند.
