هر چند این خشونت‌ها در گذشته نیز ادامه داشته، اما حداقل در حدود ۱۰روز گذشته، به خصوص بعد از برگزاری نشست سه‌جانبه که خواست‌های مبنی بر کاهش خشونت‌ها و حتا آتش‌بس دایمی قبل از برگزاری مذاکرات بین‌الافغانی بالا گرفت، شدت بیشتری یافته‌است.
در آخرین مورد تا چاشت امروز چهارشنبه، حداقل در دو حمله‌ی جداگانه که در کندز و جوزجان بالای پوسته‌های امنیتی صورت گرفته است، ۱۷ تن از سربازان نیروهای امنیتی افغان کشته و چندین تن دیگر زخمی شده‌اند.
در نخستین حمله‌ای که شب گذشته بر پوسته‌های نیروهای امنیتی در منطقه تلوکه شهر کندز صورت گرفته و تا صبح وقت درگیری بین هردو طرف ادامه داشته، پنج تن از سربازان نیروهای امنیتی کشته و ۷تن دیر زخم برداشتند.
اما در درگیری‌ای که در ولسوالی آقچه‌ی ولایت جوزجان میان نیروهای دولتی و طالبان رخ داده، 12تن از نیروهای دولتی جان باخته و 5تن دیگر زخمی شده‌اند. هم‌چنان خبرهایی وجود دارد که مهاجمان، چهارتن از سربازان نیروهای دولتی را با یک عراده تانک هاموی با خود برده‌اند و دو تانک دیگر در ساحه از بین برده شده‌است. این در حالی‌ست که دیروز کابل نیز شاهد یک حمله‌ی انفجاری بود.
در کنار این‌همه، اگر حوادث یک هفته‌ی گذشته مرور گردد، دریافته خواهد شد که طالبان در حملاتی که در ۲۹ولایت کشور داشتند، ۴۲۲ تن از منسوبان پولیس و اردوی ملی افغانستان کشته و یا زخمی ساخته‌اند.
طبق معلومات وزارت امور داخله افغانستان، طالبان بعد از امضای توافق‌نامه صلح با امریکا، خشونت‌ها را افزایش داده و در این مدت، ۳۵۰۰ حمله انجام داده‌اند.
افزایش درگیری‌ها از سوی مخالفان مسلح حکومت و عدم رعایت خواست مردم و حکومت افغانستان مبنی بر کاهش خشونت‌ها و بالاخره رسیدن به آتش‌بس دایمی و یا نسبی در کشور، این ذهنیت را تقویت می‌کند که یا جامعه‌جهانی به خصوص ایالات متحده امریکا، روسیه و ناتو امیدهای واهی کاهش خشونت و تامین صلح در افغانستان را تبلیغ می‌کنند و یا این‌که طالبان هنوزهم به این باوراند که می‌توانند از راه جنگ فشار اعمال نمایند و از همین سبب به چنین خواست‌های ملی و بین‌المللی مبنی بر کاهش خشونت‌ها تن نمی‌دهند و آن را نادیده می‌گیرند.
از سویی هم، افزایش جنگ‌ها، نشان‌دهنده‌ی این امر نیز می‌تواند باشد که طالبان نه تنها اراده و نیت روشنی برای صلح در افغانستان ندارند، بل‌که جان افغان‌ها نیز برای این گروه به هیچ نمی‌ارزد. این در حالی‌ست که حکومت افغانستان از پنج‌هزار زندانی طالب، حدود ۳هزار آنرا رها نموده و قرار است حدود ۲هزار زندانی دیگر این گروه نیز تا چند روز دیگر رها شوند.
حال مسوولیت عمده و اساسی حکومت افغانستان است که از جان و مال مردم پاسبانی نموده و به‌طور واضح و روشن در مورد کشتارهای ملکی و نظامی موضع‌گیری نماید؛ زیرا ناگفته پیداست، تا زمانی‌که تضمین شفاف و روشنی از سوی جامعه بین‌المللی در قسمت کاهش خشونت‌ها و یا آتش‌بس به میان نیاید، نه مذاکرات بین‌الافغانی نتایج مؤثری در پی خواهد داشت و نه هم دلیلی وجود دارد که رهایی زندانیان کما فی‌السابق ادامه داشته باشد.
به باور منتقدین، تمکین در برابر خواست‌های نماینده‌ی ویژه ایالات متحده امریکا؛ آقای زلمی خلیل‌زاد و گروه‌های مسلح مخالف دولت، ضعف پنداشته شده و از آن سوءاستفاده صورت می‌گیرد.
