با این هم فرصت مبارزه با کرونا از دست نرفته و مردم و حکومت میتوانند در همکاری با همدیگر برای مبارزه موثر در برابر این ویروس ایستادهگی نمایند.
طبق آمارهای رسمی از پنجم حوت سال 1398خورشیدی تا به امروز، بیشتر از 20هزار تن در کشور به کرونا مبتلا شدهاند که از این میان حدود 1875 تن آنان بهبود یافته و بیشتر از 357 تن جان باختهاند. این درحالیست که شهر کابل را مرگهای مشکوکی انباشته است و در بسا موارد گفته میشود که شماری از خانوادهها میتهای خویش را از طرف شب به گونهی پنهانی دفن میکنند. از طرفی هم مسوولان شاروالی کابل و مقامات ولایت کابل تایید میکنند که روزانه حداقل برای دفن حدود 30تا 40 جنازهی مشکوک از آنان درخواست آمبولانس میشود. بگذریم از آنانی که بدون درخواست آمبولانس در گوشه و کنار شهر کابل به گونهی آشکارا و پنهان به خاک سپرده میشوند.
مردم افغانستان، به خصوص باشندهگان کابل با چنین شرایط سخت و دشواری دست به گریباناند. کابل و هرات از شهرهاییاند که نسبت به سایر کلانشهرهای کشور، آسیبپذیراند و در مرحلهی فلاکت و اوج کرونا به سر میبرند.
این همه نگرانیها در حالی فزونی یافته که به گفتهی والی کابل، ممکن در شهر کابل بیشتر از یک ملیون تن به کرونا مبتلا باشند. کمبود کیتهای تشخیصیه، نبود امکانات و سایر تجهیزات طبی، کمبود بستر، داکتر و نرس و کمبود دوا و بلندرفتن نرخ آن از مشکلاتی بوده که میتواند از عمق یک فاجعهی بس بزرگ در آیندهی نزدیک خبر دهد.
هرچند چنین هشداریهایی قبلا نیز داده شده و در آخرین مورد، کمیتهی جهانی صلیب سرخ اخطار داد، اگر افغانستان در امر مبارزه با کرونا تنها گذاشته شود، شاهد ابتلای ملیونها تن به آن و حتا مرگ و میر هزاران تن در روی جادهها خواهیم بود.
حال سوال اساسی در اینجاست که واقعاً در کجای این فاجعه به سر میبریم و چهگونه میتوان از منجلاب بربادی خویشتن را باید نجات داد و چهگونه اشتر کرونا را که پشت هر دری زانو زده از خود رانده و مهار کرد؟
این پرسشها و نگرانیها در حالی مطرح میشوند که حکومت با اعلان طرح جدیدی که از امروز قابل تطبیق خواهد بود تا سه ماه آینده، قرنطین کابل را تمدید و کسب و کار ادارات دولتی و غیردولتی را به مرحله اجرا می گذارد؛ طرحی که ممکن نتایج چندان خوبی را در پی نخواهد داشت و حتا باعث گسترش بیشتر این بیماری نیز میشود.
با این حال، پرسش مهم دیگر که اینجا مطرح میگردد این است، زمانی که واقعات مثبت کرونا به مراتب کمتر از حال و امروز بود، طرح گشتوگذار و قرنطین شهرها به خصوص شهر کابل سختتر از این بود، اما امروز که شمار مبتلایان به کرونا، از مرز 20 هزار گذشته و از ا ابتلای بیشتر از یک ملیون تن به گونهی غیررسمی حرف زده میشود، به چه دلیلی محدودیتها نرمتر میگردند و از قرنطین هیچ خبری نیست.
با وجود این همه، تهدیدها و نگرانیهایی که به آن اشاره شد، توقع میرود تا از یکطرف ادارات مربوطه به وظایف خویش عمل کنند و از سوی دیگر، مردم نیز توصیههای وزارت صحت را کاملا جدی بگیرند.
یا به عبارت دیگر، با آن که والی کابل هشدار داده که شاید در کابل بیشتر از یک ملیون تن به کرونا مبتلا باشند، اما این هشدار در نوع خود در کنار این که ناامیدیها را بیشتر میسازد، امیدوارهایی را نیز در خود دارد و آن به این معنا که اگر از جمعیت 6 ملیونی شهر کابل فقط یک ملیون تن آنان به کرونا مبتلا باشند، حدود پنج ملیون تن دیگر کرونا ندارد و این فرصت کلانی است برای مسوولان و مردم افغانستان که کمر کرونا را در هم بشکنند. اما چگونه این کار ممکن است؟ جواب این پرسش این است که اگر به توصیههای صحی وزارت صحت عامه، داکتران و نصایح علمای دین مبنی بر رعایت تدابیر وقایوی، فاصله اجتماعی، شستن دستها و در خانهماندنها و قرنطینشدن خویش توجه کنیم و حکومت هم نسبت به گذشته کمی مسوولانهتر اقدام کند، به یقین میتوان گفت که کرونا در افغانستان شکست خواهد خورد.